İstanbul (vol.2) : Oι κακοτοπιές

Ο τυπικός Έλληνας τουρίστας που επισκέπτεται την Πόλη για πρώτη φορά, έχει στο μυαλό του διάφορα. Σχεδόν τίποτα από αυτά δεν είναι κολακευτικό. Μια πόλη βρώμικη, μέσα στα βρωμόνερα της οποίας έχουν θαφτεί αριστουργήματα των πρωγόνων μας κτλ...
Η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν πολλά αξιόλογα κτίρια και έργα τέχνης ήταν όντως καταδικασμένα στην αφάνεια αλλά οι λόγοι πολύ λίγο έχουν να κάνουν με το προαιώνιο μίσος που φαντασιώνονται (όχι φαντάζονται, φαντασιώνονται) πολλοί.
Οι κακοτοπιές της έχουν κυρίως να κάνουν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τυπικός τουρίστας σε μια χώρα της οποίας τη γλώσσα δεν μιλάει αλλά και με την έλλειψη σεβασμού στην τάξη πραγμάτων του προορισμού του.
Πρώτοι με διαφορά στο top-10 έρχονται οι συνήθως μισητοί αλλά  πάντα αναγκαίοι ταξιτζήδες. Περιστατικά φίλων, συγγενών αλλά και ιστορίες που δυστυχώς έφτασαν μέχρι τις εφημερίδες, δεν αφήνουν περιθώρια για πολλές αμφιβολίες: Στην καλύτερη περίπτωση θα κάνεις βόλτες γύρω από την πλατεία μέχρι το ταξίμετρο (εαν υπάρχει) γράψει όσα λείπουν στον οδηγό για να παρατήσει το ταξί και να πάει για μπύρες. Την χειρότερη ας μην τη μελετάμε.
Tip: Συμφωνήστε την τιμή από πριν, μην δεχτείτε κάθε εξωφρενικό ποσό που θα σας ζητήσουν, μην δεχτείτε το "όσα γράψει" για απάντηση. Ταξιτζήδες είναι, ξέρουν πάνω κάτω. Μια ακόμη καλύτερη συμβουλή είναι να  τα αποφύγετε τελείως. Τα τραμ, λεωφορεία, μετρό, βαπόρια, σας πάνε και στην πιο ξεχασμένη γωνία της πόλης. Ρωτήστε τον οδηγό, τον εισπράκτορα ή κάποιον στο λεωφορείο.
Δεύτερο αλλά όχι με μεγάλη διαφορά είναι το φαγητό. Ευαίσθητο στομάχι μπορεί να έχετε και να μην τρώτε στου τάδε γιατί τα κρέατα είναι αμφιβόλου ποιότητας/προέλευσης αλλά μύδια και κοκορέτσια στο δρόμο μια χαρα μου τρώτε. Και μετά φταίνε οι Τούρκοι που δεν τηρούν τους κανόνες υγιεινής.
Tip: Kάντε μια έρευνα από πριν, τόσα ταξιδιωτικά sites υπάρχουν!
Τρίτο αλλά ενίοτε χειρότερο: Οι εκδρομές με γκρουπ. Όχι, η βόλτα στο Βόσπορο ΔΕΝ κοστίζει 20,30,40 λίρες (ναι, γνωρίζω άνθρωπο που έδωσε 35 λίρες) . Με τι πάτε εν πάσει περιπτώσει? Με τον Τιτανικό?  Η είσοδος στην Αγ. Σοφία και 1-2 ακόμη βασικά αξιοθέατα είναι 20 λίρες (όχι ευρώ λέμε) και φυσικά η είσοδος στο μπλε τζαμί είναι δωρεάν (λέτε να πληρώνουν για να προσευχηθούν 5 φορές τη μέρα οι έρμοι?)
Τα λέω αυτά γιατί τα εξωφρενικά ποσά που ζητάνε διάφοροι ξεναγοί πάνε στην τσέπη τους. Αντί να τα ξοδέψετε εσείς σε ρακές και μπακλαβάδες θα αφήσετε να σας τα φάνε έτσι? Ντροπη...
Tip:  Ρίξτε μια ματιά σε ταξιδιωτικούς οδηγούς/ενημερωμένες ιστοσελίδες. Οι τιμές που αναγράφονται εκεί είναι σχεδόν πάντα σωστές. Στην ανάγκη παρατήστε το γκρουπ και επισκεφτείτε τα ίδια μέρη με διαφορετική σειρά.
Σε κάθε  περίπτωση ένα είναι σίγουρο: Εδώ θα βγείτε εκτός προϋπολογισμού και όχι οι πάντες αλλά μια μεγάλη μερίδα αυτών με τους οποίους θα συναναστραφείτε θα σας χρεώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Μην χαλάτε τη ζαχαρένια σας. Βρίσκεστε εδώ για να χαλαρώσετε και να απολαύσετε τις ομορφιές της πόλης, όχι για να μαλώσετε. Και πριν αρχίσετε να βρίζετε μέσα στη μέση του δρόμου σκεφτείτε τα εξής:
1: Η Κωνσταντινούπολη είναι ΓΕΜΑΤΗ με Έλληνες. Όχι μόνο Ρωμιούς αλλά και νέους που ήρθαν για να μάθουν τουρκικά/ δουλέψουν/ κάνουν κάτι διαφορετικό. Κρίμα να γελάνε μαζί σας.
2: Πριν αρχίσετε να κατηγορείτε τους πάντες για ρατσισμό, διάκριση, ατιμία που την έχει στο αίμα του και άλλα τέτοια χαριτωμένα, βάλτε τον εαυτό σας στη θέση οποιουδήποτε ξένου έχει επισκεφτεί την Ελλάδα (και έχει ζήσει τα ίδια ακριβώς) . Καταλαβαίνετε γιατί δεν χρειάζονται βαριές κουβέντες....

Αφιέρωμα : İstanbul (vol.1)

Από τα πλέον αδικημένα αξιοθέατα της πόλης, το Rumeli hisarı είναι ιδανικό για μια χαλαρή κυριακάτικη βόλτα. Η θέα αποζημιώνει με το παραπάνω τους λίγους που αποφασίζουν να αφήσουν τα κρεβάτια τους, ενώ η είσοδος κοστίζει μόλις 3 λίρες. Προσοχή κατά τους βροχερούς μήνες καθώς τόσο τα βρύα όσο και τα σκαλοπάτια εγκυμονούν κινδύνους!

Tip: Συνδυάστε την επίσκεψη με μια βόλτα στο Βόσπορο και περπατήστε μέχρι τον ιαπωνικό κήπο στο Baltalimanı. Για τους τεμπέληδες: τσαγάκι στον κήπο δίπλα από της είσοδο του Rumeli hisarı ή φρέσκο ψαράκι στις ταβέρνες λίγο πιο κάτω.

Κάπου μεταξύ Τουρκίας και Συρίας...Adana!

Η πόλη Adana, από τις μεγαλύτερες στην  Τουρκία, έχει ένα αέρα Μέσης Ανατολής που πλέον δεν βρίσκεις στην Κωνσταντινούπολη. Την άφιξη ακολουθεί ένα μικρό σοκ: Πολυκοσμία, φωνές, πωλητές σε κάθε γωνιά, μικροί και μεγάλοι στους δρόμους. Η προετοιμασία για τη γιορτή της θυσίας δυσχεραίνει και την πιο απλή δραστηριότητα (το να περπατήσεις στο πεζοδρόμιο, για παράδειγμα) . 

 

Από  τα πρώτα μέρη που επισκέπτεται κανείς στα Adana είναι το Sabancı Merkez Camii. Δωρεά του Ιδρύματος Sabancı , πρόκειται για το μεγαλύτερο στην Τουρκία. Η αρχιτεκτονική του μοιάζει με αυτή του Sultanahmet Camii ενώ η εσωτερική του διακόσμηση θυμίζει αυτή του Selimiye στην Ανδριανούπολη (Εdirne) . Προσωπική μου άποψη είναι ότι το ίδρυμα Sabancı θα μπορούσε να διαθέσει ένα λίγο μεγαλύτερο κεφάλαιο για ένα τόσο μεγάλο project, καθώς το τζαμί με όλες του τις προοπτικές κατέληξε να είναι φτωχικό κακέκτυπο των 2.

Κλειστό λόγω διακοπών...

Όπως κάθε σώφρων άνθρωπος σε αυτή την Πόλη αποχωρώ και εγώ και δεν θα γυρίσω μέχρι ο πανικός στο Taksim επιστρέψει στα κανονικά για την εποχή επίπεδα. Την αιματοχυσία θα την παρακολουθήσω κάπου πιο παραδοσιακά και από βδομάδα που θα γυρίσω θα έχω νέο υλικό. Για την επόμενη εβδομάδα που είναι κάτι σαν το ελληνικό Πάσχα, είπα να ανεβάσω κάτι κατανυκτικό να μπούμε και εμείς οι άπιστοι στο κλίμα.

 Η Παναγία Σουμελά , μερικά χιλιόμετρα έξω από την Τραπεζούντα, είναι ένα μικρό αρχιτεκτονικό θαύμα. Αν σκεφτεί κανείς την τεχνολογία της εποχής που κατασκευάστηκε (αρχική κατασκευή στα 386 μ.Χ. , ενώ τη σημερινή της μορφή πήρε στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα) δεν μπορεί παρά να μείνει άναυδος. Χτισμένο στα 1200 μέτρα και κυριολεκτικά μέσα στους βράχους, το μοναστήρι μπορεί να συνεπάρει με την ομορφιά του τον καθένα άσχετα από τις θρησκευτικές του αντιλήψεις (δεν έχω τέτοιες και παρόλαυτα κόντεψα να κάνω το σταυρό μου) . 

 Ο περιβάλλον χώρος είναι ένα φυσικό θαύμα. Η ομίχλη που περιβάλλει το μοναστήρι, του προσδίδει ένα μυστηριακό χαρακτήρα ενώ η έντονη βλάστηση και τα πανύψηλα υπεραιωνόβια δέντρα ήρεμούν τον επισκέπτη. 

 Μοναδικός μου φόβος: οι ορδές των Ελλήνων και Ρώσων "προσκυνητών". Μετά και από την λειτουργία τον περασμένο Αύγουστο, η ηρεμία της περιοχής μοιάζει βραχύβια. 

Θα ακολουθήσει ανάρτηση για τις καταστροφές στο εσωτερικό των κελιών. Καλό μπαϊράμι να έχουμε :)

İstanbul ve kedileri...

(H παράδοση λέει πως ο ίδιος ο Μωάμεθ είχε μία γάτα στην οποία μάλιστα έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία)

Η αδυναμία του Προφήτη στη γάτα του θα μπορούσε να είναι  ο λόγος που στην Τουρκία όπως και σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη τα σκυλιά δεν τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης με το χνουδωτό πλασματάκι  που ο λαός έχει καταγράψει ως "φυσικό εχθρό" τους. Οι γάτες της Πόλης όμως δεν πρέπει να σας ξεγελάσουν. Είναι κακομαθημένες, υπέρβαρες και πέραν του δέοντος ζηλιάρες. Ως άνθρωπος που λάτρευε τις γάτες μέχρι να μετακομίσει στο Cihangir, πρέπει να ομολογήσω ότι και εγώ είχα κακομάθει τον γάτο μου που ήταν καρικατούρα του Garfield. Δίπλα όμως στις γάτες της γειτονιάς μου εδώ μοιάζει με γατί-θαύμα. Δραστήριος, γλυκούλης, ναζιάρης και με μια καρδιά που τους χωράει όλους! (αγαπημένη του ασχολία ήταν η επίθεση σε ηλικιωμένες κυρίες οι οποίες συχνά κατέληγαν στο έδαφος, οπότε καταλαβαίνετε με τι γάτες συναναστρέφομαι εδώ.)

Ωστόσο χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους που αγαπάνε τα ζώα και που βάζουν έξω από την πόρτα τους λίγη τροφή για αυτά και ας κάνουν και διακρίσεις. Από εμάς που αγαπάμε το ζωάκι μας για  κάνα 2μηνο και μετά το παρατάμε στο δρόμο καλά είναι...

Ani batarsa dünya batar...

 

("Εάν καταποντιστεί το Ανίον θα έρθει το τέλος του κόσμου. Εάν έρθει το τέλος του κόσμου, το Ανίον θα σωθεί...")

Μερικά μόλις μέτρα πριν το ποταμάκι - φυσικό σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας βρίσκεται  η "πόλη των 1001 εκκλησιών", το Ani (Անի,/ Ανίον / Abnicum). Πρωτεύουσα του Βασιλείου των Bagratuni , στη συνέχεια πέρασε στα χέρια των Σελτζούκων (κτίσματα αυτής της περιόδου διατηρούνται σε άψογη κατάσταση). Αφού έσφαξαν τον πληθυσμό, πούλησαν την πόλη στους Shaddadids, μια κουρδική δυναστεία. Ένας γραφικός κύριος στο λεωφορείο για το Kars μας ενημερώνει πως σύμφωνα με το μύθο αν η πόλη καταποντιστεί θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Επιφυλάσσομαι να τον επιβεβαιώσω αλλά η πόλη αυτή αξίζει να διατηρηθεί για λόγους άσχετους με το ένστικτο επιβίωσής μας.

 Τα χαλάσματά της περιβάλλονται από το "χωριό των σπηλαίων", ένα μικρό χωριό χτισμένο μέσα στους λαξευμένους για αυτό το σκοπό βράχους. Εικάζεται πως κάποια στιγμή η πόλη μεγάλωσε τόσο που δεν μπορούσε πλέον να φιλοξενήσει όλους τους κατοίκους μέσα στα τείχη της. Απέναντι η Αρμενία.

Στη φωτογραφία: Η εκκλησία του Σωτήρα. (Surb Prkich) της οποίας μεγάλο τμήμα κατέρρευσε κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας το 1955.

Ένας ιαπωνικός κήπος δίπλα στο Βόσπορο

 

(Κιόσκι, ένας μικρός τεχνητός καταρράκτης  και ένα παραδοσιακό ιαπωνικό σπίτι. Ο κήπος είναι μια μικρή όαση την οποία δεν περιλαμβάνουν οι τουριστικοί οδηγοί)

Μια από τις τελευταίες ηλιόλουστες Κυριακές για φέτος είπαμε να περπατήσουμε στην παραλία του Βοσπόρου. Από το Kuruçeşme καταλήξαμε στο Baltalimanı (αυτό δεν ήταν βόλτα, συμμετοχή στο İstanbul Marathon ήταν). Εκεί λοιπόν ανακαλύψαμε τον ιαπωνικό κήπο της φωτογραφίας. Δώρο της πόλης Shimonoseki προς το δήμο Κωνσταντινούπολης, μετά την αδελφοποίηση των δύο  λόγω της ομοιότητας μεταξύ των δύο πόλεων, ο κήπος είναι ένα μικρό αρχιτεκτονικό θαύμα για εμάς τους δυτικούς.

Γεμάτος με δέντρα Momiji τα οποία για μια εβδομάδα κάθε Οκτώβρη γίνονται κατακόκκινα και δίνουν στους κήπους μια μοναδική όψη, ο κήπος εμοιαζε βγαλμένος από παραμύθι. Στα υπέρ του το γεγονός οτι σχεδόν οι πάντες αγνοούν την ύπαρξη του, άρα οι επισκέπτες του μπορούν να χαλαρώσουν και να απολαύσουν ένα ήρεμο απόγευμα ακούγοντας μόνο τον ήχο του νερού από τον καταρράκτη και το ρυάκι. 

Την εικόνα ολοκληρώνει ένα παραδοσιακό ιαπωνικό σπίτι, στο οποίο μπορείς να ρίξεις μια ματιά από τις γυάλινες πόρτες του. 

Κατα καιρούς διοργανώνονται εκδηλώσεις με τη συμμετοχή της εδώ ιαπωνικής κοινότητας (που απαριθμεί 1700 άτομα).

Όλα ξεκινούν στο Taksim και όλα καταλήγουν εκεί

(στη φωτογραφία: η πλατεία από τη είσοδο της Tarlabaşı blv. τις  μέρες του Şeker bayramı. Εξού και ο πανικός)

  Πλατεία Taksim. Τόπος συνάντησης, στόχος βομβιστών, αφετηρία κάθε μεγάλης νύχτας στην πόλη αλλά και τελευταίος σταθμός πριν το σπίτι. Η πλατεία είναι ζωντανή 24 ώρες τη μέρα. Ενίοτε πολύ πιο ζωντανή από όσο θα ήθελαν οι βιαστικοί (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου). Γέλια, καυγάδες, στήσιμο από τους φίλους, φωτογραφίες μπροστά στο άγαλμα... Αν δεν έχεις βιώσει ένα από τα παραπάνω, μάλλον είναι καιρός να επισκεφτείς επιτέλους την Πόλη. Πέρα από τα εκνευριστικά περιστέρια, τους γραφικούς καστανάδες/καλαμποκάδες/ κουλουρτζήδες, τα λουλουδάδικα (από τα οποία δεν έχω πάρει ποτέ μια αξιοπρεπή ανθοδέσμη αλλά στην ανάγκη..) , τους αμέτρητους αστυνομικούς με τα αυτόματα και το γενικότερο χαμό, η πλατεία είναι ένα από τα λίγα μέρη όπου μπορείς να δεις τα πάντα! ανθρώπους από τις πιο άγνωστες γωνιές του πλανήτη, κάθε ηλικίας , με στυλ τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Ανθρώπους να συζητάνε, να σέρνουνε βαλίτσες, να κοιτάνε το ρολόι τους για πολλοστή φορά, να πουλάνε ότι μπορεί να φανταστεί κανείς και κάτι παραπάνω. Ανθρώπους να σου ζητάνε λεφτά για να ακουμπήσεις το κουνέλι τους, να σέρνουνε ένα κουβα με παγωμένα νερά, να αφήνουν τα νερά και να πουλάνε ομπρέλες δευτερόλεπτα μετά την πρώτη ψιχάλα. Ανθρώπους που διαμαρτύρονται για την τρομοκρατία, την αύξηση στα δίδακτρα των πανεπιστημίων, το κλείσιμο μιας μεγάλης εταιρίας, την κατάργηση της θανατικής ποινής, τις συλλήψεις φοιτητών κλαι τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Και  μπορείς να δεις γκρουπ  ΚΑΠΗ να φωνάζουν την κυρία Μαρία που έμεινε να χαζεύει το δρόμο, να παζαρεύουν λαθραία αρώματα και να πετάνε στο έδαφος τα απομεινάρια από το καλαμπόκι τους.  Πουθενά αλλού έξω από την Ελλάδα δεν νιώθεις τόσο "σαν στο σπίτι σου" όσο στην πλατεία Taksim. Και αυτό δεν έχει να κάνει με αλησμόνητες πατρίδες και μαρμαρωμένους βασιλιάδες. Απλά οι Έλληνες επισκέπτες φροντίζουν να κάνουν την παρουσία τους αισθητή (όπως και σε κάθε μέρος που επισκέπτονται) με κάθε τρόπο.

Και όλα άρχισαν όταν...

 ...ταξίδεψα στην Τουρκία για πρώτη φορά το 2005. Από τότε έχει περάσει καιρός, πλέον δηλώνω μόνιμη κάτοικος İstanbul. Οι εικόνες που με μάγεψαν από την  πρώτη στιγμή  έκρυβαν η κάθε μία από μια μικρή ιστορία. Ο φίλος μου ο Στέφανος που έβλεπε φωτογραφίες από τα ταξίδια μου με έπεισε να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο στο οποίο να εξιστορώ την ιστορία κάθε φωτογραφίας. 

Ξεκινάμε λοιπόν με τουλάχιστον μία ανάρτηση τη βδομάδα και ελπίζω πως η σελίδα θα φανεί χρήσιμη σε όλους αυτούς που σκοπεύουν να επισκεφτούν την Τουρκία, ζουν ήδη εκεί και θέλουν να ανακαλύψουν κρυμένες γωνιές της πόλης και της χώρας, ή απλά θέλουν να αναπολήσουν τις μέρες που πέρασαν εκεί.