Καρναβάλι στην Πόλη

Η αλήθεια είναι πως όταν πλησιάζει το καρναβάλι με πιάνει το νοσταλγικό μου. Και πως να μην με πιάσει όταν τα πρώτα 22 καρναβάλια της ζωής μου τα πέρασα στην Ξάνθη? Αλλά όταν έχεις ξεμείνει στην Πόλη και θέλεις κάτι να κάνεις οι επιλογές είναι λίγες. Φέτος λοιπόν το έψαξα λίγο και κατέληξα στα εξής:
Το καρναβάλι του ινστιτούτου Ισπανικού Πολιτισμού  (Cervantes) , στο οποίο θα πάω μόνο και μόνο γιατί επιμένει η φίλη μου η Deniz και δεν θέλω να της χαλάσω το χατίρι και
Το καρναβάλι των Ταταύλων (Kurtuluş) που αναβιώνει για 2η φορά φέτος. Σας παραθέτω link στο Facebook για αποτελεσματική ενημέρωση. Καλά να περάσετε!

Υ.Γ. Όσο σκέφτομαι τα αμέτρητα πάρτυ κάθε Halloween  με πιάνουν τα νεύρα μου!

Πάμε Χαλκηδόνα?

Κατά καιρούς μιλάω με διάφορους Ρωμιούς και στη μέση της συζήτησης πετάνε κάτι του τύπου "Ήμουν την Κυριακή στη Χαλκηδόνα για καφέ". Και μένω η έρμη να απορώ που πήγε την Κυριακή. Οπότε έκατσα και το έψαξα. Ακολουθεί μια λίστα με τις ελληνικές και τουρκικές ονομασίες διαφόρων περιοχών της πόλης.Σε παρενθέσεις έχω σημειώσει το νόημα των τουρκικών, το από που προέρχεται η ονομασία ή οτιδήποτε σχετικό. Αν έχετε κάτι να προσθέσετε μην διστάσετε να αφήσετε σχόλιο.

Beşiktaş = Κουνόπετρα (από το όνομα μιας βυζαντινής εκκλησίας που κάτι είχε να κάνει με μια κούνια από τη Βηθλεέμ),Çengelköy = Αγκυροχώριον (στα πρώτα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο Ιουστινιανός είχε μια γκόμενα που τη λέγανε Σοφία. Της έχτισε λοιπόν ένα παλάτι στην περιοχή και  από τότε για αρκετούς αιώνες λεγόταν Σοφινιαί.) Κατά μία άλλη άποψη το σημερινό όνομα είναιο παραφθορά του ονόματος μιας μονής της περιοχής, της Συγκέλλου. Αν θέλετε τη γνώμη μου και έτσι να είναι θυμίζει  λίγο Γκας από το γάμο αλά ελληνικά.
Eyüp  = Κοσμίδιον (παλι από μια εκκλησία),
Florya = Φλόριον, από ένα τύπο που λεγόταν Florus κατά τη Βυζαντινή περίοδο,
Kadıköy= Χαλκηδόνα,
Kurtuluş = Ταταύλα (σταύλος αλόγων από ότι με πληροφορεί η Wikipedia),
Bakırköy = Μακροχώρι (ακόμη παλαιότερα "Έβδομο"),
Maltepe = Βρύας (μη με ρωτήσετε γιατί, θα σας γελάσω και δεν το θέλω) ,
Üsküdar = Σκουτάριον / Σκούταρι (το όνομα είναι είτε παραφθορά μιας περσικής λέξης που σημαίνει αγγελιοφόρος, είτε  από το "σκουτάριον" που ήταν ένα είδος ασπίδας,
Tarabya = Θεραπιά (το τουρκικό όνομα είναι παραφθορά αυτού),
Yeniköy = Νεοχώρι , Ortaköy = Μεσοχώρι,
και φυσικά τα νησιά:
Büyükada = Πρίγκηπος
Heybeliada = Χάλκη
Burgazada  = Αντιγόνη
Kınalıada (νησί της χέννας) = Πρώτη
Sedef Adası (μαργαριταρονήσι) =  Τερέβινθος / Αντιρόβυθος
Yassıada = Πλάτη
Sivriada = Οξειά
Kaşık Adası (κουταλονήσι) = Πίτα
Tavşanadası (λαγονήσι) = Νέανδρος 

Yörük Köyü!

Οι Γιουρούκοι (Yürük / Yörük στα τουρκικά, από το ρήμα περπατώ) είναι μια τουρκική φυλή που για αιώνες ακολούθησε (και σε κάποιες περιπτώσεις διατηρεί ως τις μέρες μας) ένα νομαδικό τρόπο ζωής. Οι ομοιότητές τους με τους δικούς μας Σαρακατσάνους φτάνουν σε βαθμό να μπερδεύουν τους ανθρωπολόγους, οι οποίοι  για δεκαετίες έψαχναν τον κοινό παρονομαστή που θα τους επέτρεπε να συνδέσουν τις 2 ομάδες (χωρίς επιτυχία για την ώρα). Τα χωριά τους βρίσκονται διάσπαρτα στην Τουρκία και από ότι είδα εγώ χαρακτηρίζονται από  κατά κάποιο τρόπο "πρόχειρη" εγκατάσταση και έλλειψη υποδομών. Ο νομαδικός τρόπος ζωής άλλωστε επέβαλλε την  έλλειψη επενδύσεων, ώστε η ομάδα να είναι έτοιμη για αναχώρηση ανα πάσα στιγμή. Με το πέρασμα του χρόνου οι Γιορούκοι άρχισαν να εγκαθίστανται είτε σε χωριά που είχαν ιδρύσει είτε σε άλλα, συνεχίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες. Από πέρσι όμως κάτι άρχισε να αλλάζει. Διάβαζα κάπου ότι οι ηλικιωμένοι, δυσαρεστημένοι από τον τρόπο ζωής όσο και τις οικονομικές δυσκολίες, άρχισαν να επιστρέφουν στα βουνά. 

Το είχα λοιπόν μεράκι να δω ένα παραδοσιακό χωριό Γιουρούκων και επιτέλους τα κατάφερα! 

Πρέπει να σας πω ότι με όλο του το παραδοσιακό κλίμα, τα παλιά σπίτια, τα ήθη, τα έθιμα και τους αγάδες του, το χωριό ήταν μια καλοστημένη επιχείρηση που λογικά αποφέρει πολλά πολλά χρήματα στους ντόπιους. Σαν τα θεματικά πάρκα, όπου οι εργαζόμενοι δεν σταματάνε να παίζουν το ρόλο τους ακόμη και σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης! Όχι ότι αυτό είναι κακό... Εγώ το καταχάρηκα!

Η εικόνα είχε ως εξής: 2 γκρουπ επισκεπτών (γύρω στα 25 άτομα έκαστο), αρκετά μικρομάγαζα (μην φαταστείτε μπακάληδες και μανάβηδες, όλα με σουβενίρ), 1-2 μικρά μαγαζάκια για τσάι - φαγητό, φωνές και φλας παντού! Και αυτή είναι η περίοδος με το λιγότερο κόσμο από ότι μας είπε η κυρία που μας σέρβιρε τσάι... Την εικόνα συμπλήρωνε ένας γραφικός (ναι αντικαθιστώ το "αγενής" με το "γραφικός" γιατί ακούγεται καλύτερο) παππούς που σχεδόν έβρισε μια Κορεάτισα γιατί τον έβγαλε φωτογραφία!

Για να συνοψίσουμε: Αξίζει να το επισκεφτείτε, είναι μόλις 2-3 χιλιόμετρα από τη Safranbolu , η άνοιξη δεν είναι πολύ καλή εποχή, εκτός αν λατρεύετε τους τουρίστες και τέλος είναι ένα απτό δείγμα της τουρκικής εγκατάστασης στην περιοχή της Μ. Ασίας.

 (παραδοσιακό "çamaşırhane", κάτι σαν κοινόχρηστο πλυσταριό)

Μπαρμπούνι να σπαρταράει!

 Πήγαμε λοιπόν μια βόλτα στο Çayırbaşı, ήπιαμε το τσάι μας στην παραλία και ξεκινήσαμε τη βόλτα στη  παραλία.  Λίγο πιο κάω συναντήσαμε την ψαραγορά, πάγκους γεμάτους με φρέσκα ψάρια και θαλασσινά.  Είχαμε και καιρό να φάμε ψάρι, δεν ήθελε πολύ... Ο ευγενέστατος κυριούλης μας έδωσε μια συνταγή για τέλεια μπαρμπούνια, μας τα καθάρισε, μας έκανε και καλή τιμή ("ξένο να μιλάει τουρκικά δεν ξαναείδα στη ζωή μου") και μας έστειλε στο καλό.

Μη χάσετε την ευκαιρία να απολαύσετε 1) το ηλιοβασίλεμα στην παραλία, 2) το φρέσκο ψάρι από τις γραφικές ανοιχτές αγορές.

Αναδημοσίευση από http://politeslavreotikis.blogspot.com

Το πρώτο αθώο θύμα από την εισβολή των ΜΑΤ στην Κερατέα

15/02/2011

Ένα μικρό αγγελούδι που δεν πρόλαβε καν να δει το φως του Αττικού ήλιου έφυγε από κοντά μας μια ημέρα μετά την βάρβαρη εισβολή των ΜΑΤ στην πόλη της Κερατέας.
Μια νεαρή μητέρα η οποία κυοφορούσε το τρίτο της παιδάκι υπέστη ισχυρό σοκ όταν αλλόφρονες αστυνομικοί των ΜΑΤ έφτασαν κάτω από το διαμέρισμά της και με πρωτοφανή αγριότητα άρχισαν να εκτοξεύουν χημικά προς κάθε κατεύθυνση χωρίς να υπολογίζουν τίποτα.
Από τις φωνές και τους δυνατούς κρότους των χειροβομβίδων κρότου – λάμψης τα δύο μικρά παιδάκια της οικογένειας τρομοκρατήθηκαν και ανήμπορα να αναπνεύσουν από τα δακρυγόνα και τα αέρια πιπεριού, έπεσαν σχεδόν λιπόθυμα στο πάτωμα.
Η νεαρή μητέρα τους όταν τα είδε να σωριάζονται μπροστά της υπέστη ισχυρό νευρικό κλονισμό με αποτέλεσμα να διαταραχθεί ανεπανόρθωτα η κύηση του εμβρύου και λίγες ώρες μετά απέβαλε, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών να κρατήσουν το έμβρυο στη ζωή.
Ένα αθώο αγγελούδι που έφυγε τόσο αναπάντεχα και άδικα από κοντά μας θύμα της βαρβαρότητας μιας πολιτείας που δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στην υλοποίηση ενός περιβαλλοντικού εγκλήματος με σκοτεινούς χρηματοδότες και ανοιχτά γραμμάτια ξεπουλημένων πολιτικών.
Οι γονείς του εμβρύου προβληματίζονται πλέον πολύ σοβαρά να καταθέσουν μήνυση για ανθρωποκτονία κατά των αστυνομικών των ΜΑΤ που διέπραξαν αυτό το απεχθές έγκλημα. Όποια απόφαση κι αν πάρουν τελικά οι δύο χαροκαμένοι γονείς, να γνωρίζουν απλά ότι όλη η πόλη της Κερατέας και όλοι οι κάτοικοι του Δήμου Λαυρεωτικής θα είναι μαζί τους, συμπαραστάτες.
Κουράγιο φίλοι μας.

Πηγή : lavreotiki.com

Σαββατοκύριακο στα μουσεία!

Είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στα μουσεία. Που να πας όμως; Το αρχαιολογικό το έχουμε δει. Το μοντέρνας τέχνης το κάναμε δεύτερο σπίτι μας (ας μην είχε δωρεάν είσοδο τις Πέμπτες και σιγά μην πηγαίναμε 2η φορά). Για το πολεμικό ούτε λόγος, τη μουσική της οθωμανικής μπάντας την έχουμε σιχαθεί (να 'ναι καλά η σειρά με τη ζωή του Σουλεϊμάν). Οπότε ξεκινήσαμε από το Pera Μüzesi που φιλοξενεί έργα της Frida Kahlo και του Diego Rivera, μαζί με μια έκθεση για την καθημερινή ζωή στην τσαρική Ρωσία.  Τα έργα της Kahlo θα είναι εκεί μέχρι τις 20 Μαρτίου, οπότε μην αγχώνεστε.Είσοδος 10 λίρες (φοιτητικό: 5)

Το δεύτερο, για το οποίο μάθαμε από το Strolling through Istanbul είναι το Sadberk Hanım Müzesi, το πρώτο ιδιωτικό μουσείο της Τουρκίας, είναι ένα αρχοντικό του 19ου αιώνα. Στους χώρους του φιλοξενούνται τόσο αρχαιολογικά ευρήματα όσο και οθωμανικές συλλογές. Το όνομα του μουσείου είναι αυτό της μαμας Koç (της γνωστής φτωχής οικογενείας), η οποία αποφάσισε να δημιουργήσει το μουσείο. Ως τότε το αρχοντικό λειτουργούσε ως εξοχικό της οικογένειας. Οι  συλλογές του αξίζουν τον κόπο (και το ταξίδι).  Είσοδος 10 λίρες.

ÇokÇok !

Είπαμε να αρχίσουμε να τρώμε κάτι διαφορετικό. Οπότε στραφήκαμε στους ειδικούς του Time Out και συμβουλευτήκαμε τη λίστα με τα καλύτερα εστιατόρια. Οι επιλογές πολλές οπότε διαλέξαμε στην τύχη. Ταϊλανδέζικο λοιπόν! Περνάμε το βρετανικό προξενείο και συνεχίζουμε προς το TRT. Φτάνουμε και το μαγαζί είναι σχεδόν άδειο. Το προσωπικό ευχάριστο, η εξυπηρέτηση άψογη, η διακόσμηση συμπαθητική. 

Φρεσκάρουμε και τα αγγλικά μας γιατί ο σερβιτόρος δεν μιλάει τουρκικά (τον ακούσαμε βέβαια να μιλάει άπταιστα αργότερα με το αφεντικό, αλλά τι να κάνεις;)  Τα πιάτα αρκούν για να χορτάσει κανείς μεσημέρι και βράδυ ενώ την ποιότητα θα ήταν ιεροσυλία και να τη θίξω. Ο λογαριασμός τσουχτερός αλλά το Ταϊλανδέζικο (και οτιδήποτε άλλο πλην κεμπάπ) στην Κωνσταντινούπολη πληρώνεται αδρά! 

Φεύγουμε με πολύ καλή διάθεση και αφού έχουμε απολαύσει το αρωματικό τσάι που το αφεντικό είχε την ευγένεια να μας προσφέρει. 

Αν λοιπόν θέλετε να περάσετε μια βραδιά σε χαλαρό κλίμα, με υπέροχο φαγητό και ταχύτατη εξυπηρέτηση, μην πάτε μακριά. Το ÇokÇok είναι ένας μικρός ταϊλανδικός παράδεισος στο κέντρο της πόλης!

Anadolu Kavağı, εκεί που ο Βόσπορος συναντά τη Μαύρη Θάλασσα

Το μικρό ψαροχώρι Anadolu Kavağı βρίσκεται ακριβώς στο τέλος του Βοσπόρου και στην είσοδο της Μαύρης Θάλασσας. Παίρνεις το πλοίο από  το Eminönü και για 2 περίπου ώρες απολαμβάνεις τη διαδρομή. Το πλοίο περνά από τα παράλια τόσο της ασιατικής όσο και της ευρωπαϊκής πλευράς, μαζεύει κόσμο και συνεχίζει το ταξίδι του. Μην περιμένετε πολυτέλειες.
Το χωριό προσφέρει φρέσκα ψάρια, τσάι και θέα.

Οι  λάτρεις των αρχαιολογικών χώρων δεν χρειάζεται να αγχώνονται, υπάρχει και μεσαιωνικό φρούριο.Ανεβαίνουμε λοιπόν εκεί, για να αντικρύσουμε το σημείο όπου οι 2 θάλασσες ενωνόνται. Γαλάζιο ως εκεί που φτάνει το μάτι, πράσινο στους γύρω λόφους και ο ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας.  Η βόλτα, οι φωτογραφίες, το φαγητό και το τσάι διαρκούν όσο χρειάζεται για να μην βαρεθείτε περιμένοντας το καράβι της επιστροφής. Μην ξεχαστείτε γιατί το τελευταίο πλοίο φεύγει σχετικά νωρίς και άντε μετά να γυρίσετε!

Η γειτονιά μου!

Έκθεση ιδεών Γ' Δημοτικού. Μόνο εκεί μπορεί να καταλήξει η περιγραφή της γειτονιάς μου.  Καταρχήν να σας πω ότι βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το Kuruçeşme, στην ευρωπαϊκή παραλία του Βοσπόρου. Το βασικό της χαρακτηριστικό δε είναι ούτε η θέα,ούτε τα δέντρα, ούτε τα πάρκα. Αυτό που δεν ξεχνάς ποτέ είναι τα απερίγραπτα αυθαίρετα. Μιλάμε  για την επιτομή της πατέντας. Μετά έχουμε τη μυρωδιά της παλιάς καλής ξυλόσομπας που σου σπάει τη μύτη (και τα νεύρα) από τον Οκτώβριο ως τα μέσα Απριλίου. 

Το επόμενο -φυσικό επακόλουθο- είναι οι σειρήνες της πυροσβεστικής. Με τόσες σόμπες και τόσες φοβερές εφευρέσεις του Μπομπ του Μάστορα, λογικό. Ευτυχώς θύματα δεν είχαμε. Μετά είναι η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο χωριό σου και σε λίγο θα αρχίσει να σε κυνηγάει η γιαγιά με τη σπανακόπιτα μέχρι να φας. Με έχουν ξυπνήσει κατά καιρούς κακαρίσματα  (ναι, μιλάμε για κοτέτσι σε απόσταση 20 λεπτών από το κέντρο), θείες που συζητάνε από τα μπαλκόνια, μπαρμπάδες που κυνηγάνε τα εγγόνια τους να πάνε για μεσημεριανό. Σουρεάλ? Δε λες τίποτα! Που να αρχίσω να περιγράφω διαλόγους με τους γείτονες. Θα γράψω κάποια στιγμή για τον καθένα ξεχωριστά. Έχουμε και ένα μπακάλη που αν λείπουμε παίρνει τα γράμματα/δέματά μας από το ταχυδρομείο και τις μεταφορικές, αλλά ενίοτε ξεχνάει να μας τα δώσει για καμιά βδομάδα.

Έχουμε και ένα παρκάκι με θέα στο Βόσπορο. Να δείτε τις θείτσες να χαζεύουν τα πυροτεχνήματα και να τρώνε σπόρια... 

Από όλη αυτή την παράνοια λοιπόν εγώ δεν έχω κανένα παράπονο. 

Ποιος μπορεί να παινεύεται για τους μοναδικούς του γείτονες με τη σκεπή από λαμαρίνες και ταυτόχρονα τη θέα στο Βόσπορο και την καταπράσινη γειτονιά? 

Safranbolu: Σαφράν, λουκούμια και τουρίστες

Η πόλη Safranbolu (Σαφράνπολις στα ελληνικά), 100χλμ νότια της Μαύρης Θάλασσας, είναι ένας μικρός παράδεισος του 18ου αιώνα επί γης. Παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO από το 1994, χωρίζεται σε παλιά και νέα Safranbolu. Στην παλιά υπάρχουν μόνο αρχοντικά, κερβάνσαράγια, παζάρια, χαμάμ. Τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα (χάρη στα στενά πλακόστρωτα), ο κόσμος πολύς, το κρύο ακόμη περισσότερο. Μην αφήνετε τίποτα να σας αποθαρρύνει. Η συντριπτική πλειοψηφία των αρχοντικών λειτουργεί ως πανσιόν, πράγμα που σημαίνει ότι έχετε να διαλέξετε μεταξύ τιμών, υπηρεσιών, παλαιότητας του κτιρίου κτλ... 

Η δική μας πανσιόν ήταν απλή και παραδοσιακή, με πρωινό που δεν χορταίνει τη γάτα μου, αλλά με πολύτιμες πρόσθετες υπηρεσίες. Ο ιδιοκτήτης οργανώνει ημερήσιες εκδρομές μικρών γκρουπ και η τιμή καθορίζεται από τον αριθμό των ατόμων. Έτσι είδαμε τα πάντα, μείναμε σε κάθε μέρος όσο χρειαζόταν και μας κόστισε μόνο 24 λίρες/ άτομο. Η σύζυγος του ιδιοκτήτη μαγειρεύει στους επισκέπτες ότι θέλουν για ελάχιστα χρήματα και το δεύτερο πιάτο δεν χρεώνεται. Μιλάμε δηλαδή για ικανοποιητική αναλογία υπηρεσιών-κόστους. Το γεγονός ότι η πόλη βρίσκεται 5 ώρες από την Πόλη την καθιστά ιδανική για Σαββατοκύριακα και 3ήμερα. Η μη τουριστική σεζόν συνίσταται καθώς ο πανικός του φθινοπώρου και της άνοιξης αποτελούν τον εφιάλτη των ντόπιων και δεν θέλετε να περιβάλλεστε από κακόκεφους ανθρώπους. 

 Μην ξεχάσετε να αγοράσετε σαφράν (κρόκο), στο οποίο οφείλεται και ο αρχικός πλούτος της πόλης, να επισκεφτείτε τον πύργο του ρολογιού (αν ξέρετε τουρκικά θα μάθετε πολλά ενδιαφέροντα από το φύλακα), να μπείτε στα αρχοντικά που είναι ανοιχτά στο κοινό, να φάτε , να πιείτε και να χορέψετε! Επίσης να δοκιμάσετε οτιδήποτε περιέχει  κρόκο, όπως σαπούνι, τσάι, λουκούμια κ.α.