Νέα πόλη, νέο Blog!

Από εδώ και στο εξής θα με βρίσκετε στο http://electrajp.blogspot.com . Το παρόν ιστολόγιο θα το κρατήσω με την ελπίδα να κρατήσει ο Χάρης το λόγο του και να αναλάβει αυτός να σας ενημερώνει για τα της Πόλης. Ως την επάνοδό μου αυτό ;) Μέχρι τότε καλά να περνάτε και να περνάτε και από την καινούργια διεύθυνση να ρίχνετε καμιά ματιά! Σνιφ, συγκινήθηκα! 

Αντίο Ιστανμπούλ...

Η ανάρτηση που ακολουθεί είναι η τελευταία σε σχέση με την Τουρκία, για αρκετό καιρό.

Μετά από 2 υπέροχα χρόνια στην Πόλη και σχεδόν ένα χρόνο αναρτήσεων ήρθε η ώρα για νέες περιπέτειες, απεγνωσμένες προσπάθειες προσανατολισμού, αναζητήσεις σε άγνωστους δρόμους. Πάμε Τόκιο λοιπόν!

Το Ταξιδεύοντας στην Τουρκία ίσως το αναλάβει ο Χάρης, ο οποίος όμως είναι λίγο τεμπελάκος, λίγο άνθρωπος των σπηλαίων σε σχέση με το Διαδίκτυο, οπότε δεν σας υπόσχομαι κάτι.

Εγώ θα στήσω το παράρτημα Τόκιο μόλις πάω, γιατί για την ώρα τρέχω και δεν φτάνω με τις δουλειές. Θα σας ενημερώσω για τη νέα μου διεύθυνση από εδώ... Μέχρι τότε σας εύχομαι να περνάτε υπέροχα και να μου προσέχετε την Ιστανμπούλ...

Έφεσος

Καιρός λοιπόν να επανέλθουμε στις καλοκαιρινές διακοπές και τα παράλια.

Από τη Σμύρνη πάμε (με τραίνο) στο Selçuk και από εκεί με dolmuş στον αρχαιολογικό χώρο. Η ζέστη πολλή, ο κόσμος περισσότερος και  οι Έλληνες τουρίστες πανταχού παρόντες. Ξεκινάμε λοιπόν με το αμφιθέατρο. Εντυπωσιακό και σε σχετικά καλή κατάσταση.

Βγαίνοντας κατευθυνόμαστε στην εκκλησία της Εφέσου, άλλη μια από τις εκκλησίες της Αποκάλυψης.

Τριγυρνάμε στα χαλάσματα με την απογοήτευση εμφανή στα πρόσωπά μας. 

Αποφασίζω να κάνω την αρχή και ρωτάω "Πώς σας φάνηκε;"  "Ε, εντάξει. Καλά είναι δηλαδή, όχι ότι δεν είναι καλά...Αλλά...Ξέρω και εγώ;" "Εγώ το περίμενα καλύτερο" "Εγώ το περίμενα διαφορετικό" . Ακολουθούν διάφορα σχόλια, ώσπου κάποιος λέει το προφανές: "Εγώ είχα την εντύπωση ότι αυτό με τα αγάλματα που έχει πάνω το εισιτήριο θα είναι εδώ" (την είσοδο της Βιβλιοθήκης) 

"Ναι ναι και εγώ"  "Πάμε να ρωτήσουμε πού είναι!" Γυρνάμε λοιπόν στην είσοδο και ρωτάμε. Μας στέλνουν σε λάθος κατεύθυνση. Εκεί συναντάμε μερικούς εργάτες στη  ανασκαφή. 

Μας στέλνουν στη σωστή κατεύθυνση (η οποία τελικά περνάει μ έ σ α από το αμφιθέατρο) 

Τώρα μάλιστα! Βιβλιοθήκη, δεκάδες αγάλματα στοιχισμένα δεξιά και αριστερά του μονοπατιού, ένα δεύτερο μικρό αμφιθέατρο....

Μ'αυτά και μ'αυτά φτάνουμε στην άλλη πλευρά του αρχαιολογικού χώρου, όπου υπάρχει και έξοδος. Κάνουμε το λάθος να βγούμε από εκεί και συνειδητοποιούμε ότι τα dolmuş δεν φεύγουν από εκεί αλλά από την άλλη άκρη του αρχαιολογικού χώρου. Οι πάντα πρόθυμοι ταξιτζήδες μας ενημερώνουν ότι η τρίλεπτη διαδρομή θα μας κοστίσει 20 λίρες. Τι να κάνεις; Εδώ που φτάσαμε μπαίνουμε και γυρνάμε στο Selçuk. Μας αφήνει στο σταθμό των λεωφορείων από όπου μετά από μερικά λεπτά φεύγουμε για το χωριό Şirince.

Αμάσεια : Μεταξύ Στράβωνος και Ferhat

Η Αμάσεια είναι χτισμένη σε μια κοιλάδα στα βουνά της Μαύρης Θάλασσας, την οποία διασχίζει ο ποταμός Yeşilırmak ("πράσινο ποτάμι", Ίρις στα ελληνικά). Τριγυρισμένη από απότομα βράχια και ψηλά βουνά, η Αμάσεια είναι από τους λιγότερο γνωστούς τουριστικούς προορισμούς της Τουρκίας (βρήκα παρόλα αυτά σχόλια Ελλήνων στο βιβλίο επισκεπτών του αρχαιολογικού μουσείου) . Για να το θέσω καλύτερα: Δεν είναι το πρώτο μέρος που θα σου έρθει στο μυαλό αν πεις να κάνεις ένα ταξίδι στην Τουρκία. Απόδειξη το γεγονός ότι εμένα ήταν το τελευταίο μου ταξίδι στην Τουρκία για φέτος (θα επανέλθω σε αυτό σε άλλη ανάρτηση) . 

 Φτάνουμε με τραίνο από τη Σαμψούντα (για την οποία δεν σκέφτομαι να γράψω κάτι, μια ανάρτηση θα έπιανε 5 σειρές μαζί με τη φωτογραφία!). Ο σταθμός βρίσκεται στο σχετικά μοντέρνο κομμάτι της πόλης, με το που αποβιβαζόμαστε παίρνουμε μια μικρή δόση απογοήτευσης γιατί βλέπουμε μισογκρεμισμένα οθωμανικά αρχοντικά και δίπλα τους μεγάλες (και άσχημες ως είθισται) πολυκατοικίες: "Τι στο καλό; Αυτά είναι τα οθωμανικά σπίτια για τα οποία καμαρώνουν; Αυτά καταρρέουν"  Δεν  πτοούμαστε όμως, σακίδια στην πλάτη και ξεκινάμε να βρούμε την πανσιόν μας. 

Οι οδηγίες είναι ξεκάθαρες: "Ακολουθήστε το ποτάμι" . Το ακολουθούμε λοιπόν!

 Βρίσκουμε την πανσιόν, αφήνουμε τα πράγματά μας και ξεκινάμε να ανακαλύψουμε την πόλη. Πρώτη στάση : το εστιατόριο Αμάσεια (νηστικό αρκούδι δε χορεύει) . Καλό φαγητό, σχεδόν κανονικές τιμές, και τρώμε καθισμένοι σε ένα μπαλκόνι πάνω από το  ποτάμι. Συνεχίζουμε με το κύριο αξιοθέατο: Τους τάφους των βασιλιάδων του Πόντου, οι οποίοι βρίσκονται στα βράχια, στον ίδιο λόφο με το κάστρο. 

 Ανεβαίνουμε (με δυσκολία, πρέπει να σκαρφαλώσεις σε αρκετά σημεία και δεν έχουμε προετοιμαστεί ενδυματολογικά) αλλά εις μάτην: Οι είσοδοι των τάφων είναι κλεισμένες με κάγκελα, τα ευρήματα έχουν μεταφερθεί στο μουσείο και δεν έχεις τίποτα απολύτως να δεις. Από μέτρα ασφαλείας δε μιλάμε για μια καταστροφή εν αναμονή: Τα βράχια είναι λεία (άρα γλιστράνε), κάγκελα κατά μήκος του γκρεμού, προειδοποιητικές πινακίδες ούτε για αστείο, αλλά κατά την είσοδο υπάρχει ταμπέλα που διευκρινίζει πως όλοι οι επισκέπτες πρέπει να φοράνε προστατευτικό κράνος (σαν αυτά στις οικοδομές) . Εννοείται πως δεν δίνονται κράνη. Πολύ κακό για το τίποτα τέλος πάντων. Φεύγουμε και αρχίζουμε την βόλτα στην πόλη. 

Η Αμάσεια είναι γεμάτη με μεντρεσέδες και τζαμιά ιστορικής αξίας. Έχει επίσης ένα πολύ καλό αρχαιολογικό μουσείο, το νοσοκομείο-μουσείο (Darüşşifa) από την οθωμανική περίοδο στο οποίο μεγαλούργησε ο Şerafeddin Sabuncuoğlu καθώς και ένα λαογραφικό μουσείο (σε μεγάλο βαθμό σαν όλα τα άλλα) .  Είναι η γενέτειρα του Στράβωνα (του οποίου επίχρυσο άγαλμα έχει στηθεί στην όχθη του ποταμού) καθώς και του έρωτα μεταξύ του Φερχάτ και της Σιριν (στα τουρκικά αρχικά γνωστό ως Hüsrev ü Şirin, με το Hüsrev αργότερα να γίνεται Ferhad): Βαρετή ιστορία αγάπης που περνάει στην οθωμανική λογοτεχνία από τους Πέρσες γείτονες. Κάτι σαν τη Λαϊλά και το Ματζνουν (αν έχετε ακουστά, εγώ είχα την ατυχία να πέσω πάνω τους στο πανεπιστήμιο)

Επισκεπτόμαστε τα πάντα, με μοναδική εξαίρεση το κάστρο. Η ζέστη είναι πολλή, η ανάβαση διαρκεί περισσότερο από μία ώρα και τα ταξί θέλουν να βγάλουν το μισθό ενός μήνα από εμάς. Δεν πειράζει όμως, από ότι μας λένε οι ντόπιοι δεν πρόκειται και για υπερθέαμα. 

Στο μουσείο βλέπουμε πολλά άξια αναφοράς, θα σταθώ όμως στην πτέρυγα με τις μούμιες. Δεν είναι πολλές (και δεν ξέρω αν υπάρχουν και άλλες οι οποίες όμως δεν εκτίθενται), είναι όμως οι πρώτες που βλέπω και μου φαίνονται μια χαρά. Δείτε και μόνοι σας: 

 Σε γενικές γραμμές περνάμε καλά: Κάνουμε τη βραδινή μας βόλτα στο Δρόμο των Πριγκήπων, τρώμε καλό και στις περισσότερες περιπτώσεις φτηνό φαγητό, πίνουμε μπύρες και χαλαρώνουμε στην αυλή της πανσιόν. Στα αρνητικά μια γενικότερη αίσθηση ότι οι ντόπιοι μας βλέπουν σαν πορτοφόλια με πόδια. Όπως σε πολλά μέρη (όχι μόνο της  Τουρκίας) με ξαφνική τουριστική ανάπτυξη, ο επισκέπτης είναι εύκολο χρήμα (το ίδιο μου είπαν πολλοί φίλοι για το Şirince και τη Safranbolu : προσωπικά δεν κατάλαβα κάτι τέοιο δεν θα μου φαινόταν όμως παράξενο) .

Φεύγουμε με μια καλή συνολική εντύπωση. Η Αμάσεια είναι μια όμορφη πόλη με πολλά που μπορεί να δει κανείς (και υπέροχα μήλα, δεν είναι μύθος τελικά) και μικροπροβλήματα με τη συμπεριφορά των ντόπιων δεν μπορούν να μας χαλάσουν το ταξίδι (εφόσον παραμένουν μικρά) .

Σαν βγω απ'αυτή τη φυλακή... Updated!

Ξέρω ότι είχα υποσχεθεί να πάρω τα πράγματα με τη σειρά και να γράψω για τις διακοπές μου. Έχω αμελήσει τις αναρτήσεις για  Έφεσο και Çeşme αλλά μη νομίζετε ότι τις ξέχασα. Θα επανέλθω. Σήμερα όμως θα γράψω για τη φυλακή της Σινώπης, την οποία επισκέφτηκα στις διακοπές του Şeker Bayramı (μαζί με τη Σαμψούντα και την Αμάσεια, θα τα πούμε και αυτά) .

Η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάζομαι εύκολα. Εκκλησίες, αρχαία αγάλματα, μαυσωλεία, πόλεις του 11ου αιώνα, μουσεία, όλα μου αρέσουν. Βάλε με σε τουριστικό χώρο και θα νομίζεις ότι κλείδωσες παιδάκι στο εργοστάσιο σοκολάτας του Τσάρλι. Η φυλακή της Σινώπης όμως ήταν τελείως διαφορετική εμπειρία. Ξέρεις τι θα πει να μπαίνεις στο "Κλουβί" που ήταν κάτι μεταξύ απομόνωσης και του κτηρίου της οδού Μπουμπουλίνας, όπου κανονικά πρέπει να καταπιείς τη γλώσσα σου από τη μυρωδιά του τρόμου, και να αρχίζεις τα "ααα, τσοκ γκιουζέλ, ΓΚΕΡΤΣΕΚΤΕΝ ΤΣΟΚ ΓΚΙΟΥΖΕΛ!!!!"  ;  Ειδικά όταν στο χώρο βρίσκονται και άλλοι, λιγότερο αναίσθητοι επισκέπτες. 

Να εξηγούμαι: Δεν θεωρώ τις φυλακές μέρη για πικ-νικ. Συνήθως είναι άσχημα, μουντά κτίρια.Αν μάλιστα έχουν και μια ιστορία που ξεπερνάει τα 40-50 χρόνια μιλάμε για όρθιες αποδείξεις εγκλημάτων. Γιατί οι φυλακές είναι και τώρα μέρη στα οποία δεν θέλεις να καταλήξεις, ρώτα όμως το Χικμέτ τι πέρασε εκεί γιατί ήταν κομμουνιστής. Μιλάμε για νεκρούς τους οποίους δεν έκλαιγε κανένας (ούτε καν η μάνα τους, αυτή τους έκλαιγε όταν μπαίνανε). 

Ίσως λοιπόν το "τσοκ γκιουζέλ" να μην ήταν η ιδανική έκφραση.  Το θέμα παραμένει: Η φυλακή της Σινώπης ήταν μια από τις καλύτερες επισκέψεις που έχω κάνει σε ιστορικά μνημέια. Καταρχήν δεν έχω δει ποτέ μοντέρνα φυλακή, πόσο μάλλον μια που είναι μεν ιστορική αλλά δεχόταν κρατουμένους μέχρι το '97 . Απίστευτη εμπειρία.

Το κλουβί, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν απομεινάρι του παρελθόντος αλλά δεν θα απορούσα αν μου έλεγες πως κάποιος από την τελευταία παρτίδα κρατουμένων είχε περάσει μέρες και μήνες εκεί: Στο βάθος μπορείτε να δείτε βαριές, σκουριασμένες αλυσίδες, καρφωμένες στους τοίχους.

Χώρος στη γυναικεία πτέρυγα, όπου οι κρατούμενες έφτιαχναν διάφορα χειροποίητα προϊόντα τα οποία στη συνέχεια η φυλακή πουλούσε (δεν ξέρω αν οι κρατούμενες έπαιρναν κάποιο μέρος του ποσού αλλά αμφιβάλλω) 

 

Η σκάλα που οδηγεί στο χώρο επισκεπτών : μη φανταστείτε τίποτα φοβερό, ένα τμήμα του κτιρίου ήταν χωρισμένο στα 2 με τους κρατουμένους να έχουν πρόσβαση στα δωμάτια από τη μία πλευρά και τους επισκέπτες από την άλλη. Τους χώριζε τοίχος ενώ στο μικρό παραθυράκι επικοινωνίας υπήρχαν κάγκελα. Αν θέλετε τη γνώμη μου καλύτερα από την αμερικανιά με το πλέξι γκλας και το τηλέφωνο. 

Τώρα μιλάμε εμείς για υπερπληθυσμό φυλακών; Μετρήστε κρεβάτια, με δεδομένα τα εξής: 1) από το σημείο που έβγαλα τη φωτογραφία είχαστα αριστερά μου άλλη 1 κουκέτα, 2) Τη φωτογραφία την έβγαλα από την είσοδο, το δωμάτιο αποτελείται από το χώρο που βλέπετε συν τα 2 τετραγωνικά της κουκέτας δίπλα στην είσοδο.

Σημείωση: Δεν έχω συμπεριλάβει φωτογραφίες από την παιδική πτέρυγα και το κτίριο της διοίκησης. Θα ανανεώσω την ανάρτηση μέσα στην εβδομάδα.

UPDATE: Σας παραθέτω εδώ τις φωτογραφίες που σας είχα υποσχεθεί.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο χώρος επισκέψεων, στον οποίο αναφέρθηκα παραπάνω. Από αυτή την πλευρά έμπαιναν οι κρατούμενοι. Η άλλη, των συγγενών ήταν σε ελαφρώς καλύτερη κατάσταση.

 Όχημα μεταφοράς κρατουμένων. Το χάλι στο οποίο βρισκόταν δεν είναι τόσο ξεκάθαρο στη φωτογραφία, προτίμησα όμως μια όπου να φαίνεται ολόκληρο αυτό το διαμάντι των συγκοινωνιών.

Τέλος, το γραφείο του διευθυντή των φυλακών. Ούτε μικρό, ούτε ανήλιαγο, ούτε βρωμερό. Καμία έκπληξη.

 

Μπαϊράμι στη Μ. Θάλασσα... Κοντεύει να γίνει παράδοση!

Πως τα καταφέρνουμε και καταλήγουμε κάθε χρόνο στο τέλος της νηστείας κάπου στη Μ. Θάλασσα, είναι πράγματι μυστήριο... Πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες ήμασταν κάπου μεταξύ Τραπεζούντας , Rize και Ayder . Φέτος πάμε Samsun-Ordu-Amasya (χωρίς φοβερές προσδοκίες) . Θα δούμε μουσεία, θα φάμε hamsi (χαμσία τα λέμε εμείς) και θα επισκεφτούμε το ακρωτήρι στο οποίο ξέμειναν οι Αργοναύτες. Έχουμε δηλαδή βόλτες, φαγητό, μυθολογία. Τι καλύτερο;

Επίσης πάμε (επιτέλους) στο Polonezköy που είναι στη λίστα μου εδώ και 2 χρόνια. Θα σας πω περισσότερα μετά τις γιορτές. 

Για όσους είναι ή θα είναι στην Πόλη κατά την περίοδο του Şeker bayramı το μόνο που έχω να πω είναι: ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ! Δεν υπάρχει χειρότερο μέρος σε όλη τη χώρα αυτή την περίοδο. Από την αρχή της İstiklal μέχρι το Şişhane ο κόσμος είναι μια ατελείωτη παρέλαση ανθρώπων που θα ευχόσουν να μην είχες συναντήσει ποτέ. Όχι απαραίτητα κλέφτες ή ανώμαλοι. Αλλά η λογική της μάζας και η βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να τους ξαναδείς μετατρέπουν τους ανθρώπους σε κινούμενα προβλήματα. 

Επίσης το τέλος της νηστείας κατά ένα τρόπο σημαίνει και την πτώση κάθε ηθικού φραγμού για πολλούς. Οπότε καθίστε σπίτια σας, επισκεφτείτε κανένα πάρκο (τόσα υπάρχουν!) και ευχηθείτε να αποχωρήσουν σύντομα οι βάρβαροι.

Οι συστάσεις είναι περιττές: Πέργαμος

Φτάνουμε στην Πέργαμο (Bergama) γύρω στις 12, η ζέστη είναι αφόρητη και το μουσείο κλειστό. Αποφασίζουμε να βρούμε μια σκιά και να πάρουμε πρωινό όσο περιμένουμε να ανοίξει. Πέφτουμε πάνω σε ένα φασαριόζικο γκρουπ από την Ελλάδα που αρχίζει τις ερωτήσεις: Πού μένετε; Γιατί ξέρετε τουρκικά; Τι δουλειά κάνετε; Μπορείς να τους πεις να μου κάνουν φραπέ; Πάει η ηρεμία και το χαλαρό πρωινό κάτω από τα αμπέλια.

  Μετά από λίγο τελειώνει το μεσημεριανό διάλειμμα και το μουσείο ανοίγει. Η φίλη μου η Jayda μας έχει προειδοποιήσει πως το σπουδαιότερο τμήμα του αρχαιολογικού πλούτου (με ολόκληρο το θυσιαστήριο του Δία) βρίσκεται στη Γερμανία. Παρόλα αυτά η συλλογή του μουσείου είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή.Επόμενη στάση η Ακρόπολη. Φτάνουμε στην είσοδο του τελεφερίκ με ταξί και ξεκινάμε την ανάβαση. 

 Ο αρχαιολογικός χώρος είναι ατελείωτος. Το πιο εντυπωσιακό τμήμα (κατά τη γνώμη μου) είναι το αμφιθέατρο, το οποίο βρίσκεται στις παρυφές του αρχαιολογικού χώρου και του οποίου η σκηνή βρίσκεται μόλις μερικά μέτρα από το γκρεμό. Η θέα στην κοιλάδα και η φοβερή του κλίση το καθιστούν μοναδικό.

Επόμενη στάση η εκκλησία της Περγάμου (αυτή από την Αποκάλυψη καλέ) .  Ανοίγω τα τεφτέρια με τις σημειώσεις μου να δω πως θα τη βρούμε και διαβάζω: Με το που θα βγείτε από το τελεφερίκ αρχίστε να περπατάτε προς την Πόλη. Στο δρόμο θα συναντήσετε ένα σωρό από τούβλα. Φτάσατε. 

Δείτε τη φωτογραφία και θα καταλάβετε.

 Φεύγουμε και από την εκκλησία και συνεχίζουμε. Τελευταίος σταθμός πριν φύγουμε: το Ασκληπιείο.

Στον αρχαίο κόσμο τα ασκληπιεία ήταν κάτι παραπάνω από νοσοκομεία, ήταν κάτι σαν ιατρικές σχολές. Σύμφωνα με κάποιες πηγές δεν δεχόντουσαν ασθενείς τους οποίους δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Δεχόντουσαν προσφορές από όλο τον κόσμο, είχαν ιαματικά λουτρά, βιβλιοθήκη και Αγορά. Οι επισκέπτες διανυκτέρευαν και την επομένη συζητούσαν τα όνειρά τους με τον ιερέα. Στο Ασκληπιείο της Περγάμου έλαβε τη μόρφωσή του και έδρασε για μεγάλο διάστημα ο Γαληνός, ο οποίος στη συνέχεια έγινε προσωπικός γιατρός του Ρωμαίου αυτοκράτορα και προχώρησε σε ιατρικά θαύματα (για τα δεδομένα της εποχής).

Αυτά λοιπόν από την Πέργαμο. Μπορεί κανείς να την επισκεφτεί από τη Σμύρνη (~2 ώρες με mini-bus τα οποία αναχωρούν περίπου κάθε μισή ώρα) , το Çanakkale ή την Πόλη (~10 ώρες, δεν το συνιστώ) .

Μπορείτε να δείτε τα πάντα μέσα σε 6-7 ώρες και δεν χρειάζεται να διανυκτερεύσετε.

Şirince

 Από τη Σμύρνη παίρνουμε το λεωφορείο για το Selçuk και από εκεί mini-bus για την Έφεσο (θα ακολουθήσουν οι σχετικές αναρτήσεις) .  Αποφάσισα να ξεκινήσω όμως ανάποδα, από το Şirince.

Η πρώτη μου εντύπωση είναι πως το χωριό αποτελεί μίνι συνδυασμό  Safranbolu και Yörük köyü .

Ο μύθος λέει ότι οι πρώτοι Έλληνες αποφάσισαν να το αποκαλέσουν Çirkince (άσχημο) για να αποτρέψουν μη μέλη της κοινότητας να επισκεφτούν το χωριό. Με τους Βαλκανικούς, τον Α' Παγκόσμιο και την Καταστροφή της Σμύρνης οι Έλληνες φεύγουν (μαζί τους και η οικογένεια της Δ. Σωτηρίου)  και στο χωριό έρχονται τόσο Τούρκοι από τις γύρω περιοχές, όσο και μουσουλμάνοι που αφήνουν την Ελλάδα με την ανταλλαγή πληθυσμών.

Σήμερα το χωριό ζει σχεδόν αποκλειστικά από τον τουρισμό και τα κρασιά του.Μην περιμένετε τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα και ορδές ξένων. Οι επισκέπτες είναι αρκετοί σε σχέση με τον πληθυσμό, όχι όμως τόσοι ώστε να ωθήσουν τον παραδοσιακό χαρακτήρα του χωριού σε εξαφάνιση. Τα σπίτια διατηρούν την αρχιτεκτονική της προπολεμικής περιόδου, τα εστιατόρια σερβίρουν τοπικές νοστιμιές και σπιτικά φαγητά. 

  Στα μαγαζιά του χωριού μπορεί κανείς να αγοράσει μέλι,γλυκά του κουταλιού, κρασί, σαπούνι (μην ξεχνάμε τη μακρά παράδοση της περιοχής στην παραγωγή σαπουνιού, το οποίο κατα περιόδους ήταν πιο δημοφιλές και από το συριακό ακόμη!) , λιαστά λαχανικά, ρίγανη και πολλά άλλα παραδοσιακά προϊόντα.

 

(Υπο ανακαίνιση και σε -σχετικά- καλή κατάσταση βρίσκεται η παλιά ορθόδοξη εκκλησία του Αγ. Ιωάννη Προδρόμου)

Ναυάγια, πυρκαγιές και η οικογένεια Jackson

Άργησα λίγο αλλά επέστρεψα! Και επειδή έχω ήδη αρχίσει να αναπολώ τις μέρες των διακοπών είπα να ξεκινήσω από τον βασικό προορισμό: τη Σμύρνη. Ψάχνοντας για αξιοθέατα, μουσεία και ότι εν πάσει περιπτώσει θα άξιζε να επισκεφτούμε ήρθα αντιμέτωπη πολλές φορές με τη φράση-κλειδί: "Μην περιμένετε πολλά, η πόλη είναι μοντέρνα, ελάχιστα έχουν απομείνει από το παρελθόν (κυρίως λόγω της Μεγάλης Πυρκαγιάς, υπεύθυνοι για την  οποία ήταν κατά τους Τούρκους ήταν οι Χριστιανοί, και κατά τους Χριστιανούς οι Τούρκοι)  " .
Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να μην χάσουμε χρόνο τριγυρνώντας στην πόλη και να εκμεταλλευτούμε το γεγονός πως βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Πέργαμο, την Έφεσο και άλλες περιοχές που θέλαμε να επισκεφτούμε.
Απόφαση η οποία μας βγήκε μεν σε καλό, καθώς δεν χρειάστηκε να διανυκτερεύσουμε αλλού, μας στέρησε όμως την ευκαιρία να δούμε πολλά πράγματα σττην Πόλη (δεν προλάβαμε να πάμε στην Αγορά, να δούμε το Ασανσέρ, το μουσείο Ατατούρκ και πολλά άλλα) . Δεν πειράζει όμως, είδαμε τη μεγάλη ατραξιόν της πόλης, το μισοβυθισμένο καράβι στο λιμάνι  (για λεπτομέρειες δείτε την προηγούμενη ανάρτηση) . Φάγαμε το πρωινό μας στην παραλία, πήγαμε στο Κορδελιό (Karşıyaka) για ποτό, φάγαμε στο The Jackson 5 (μπαράκι γεμάτο με αφίσες, δίσκους, φαγητά που φέρουν το όνομα του M. Jackson)...  

Αυτά λοιπόν από τη Σμύρνη. Επιστρέφω με τις πολύ πιο δημιουργικές εκδρομές μας στην περιοχή και πολλές φωτογραφίες.

Διακοπές σε περίληψη

(Παραθέτω και την αγαπημένη μου φωτογραφία από αυτό το ταξίδι, ένα καράβι που μισο-βυθίστηκε στην προβλήτα του Konak με φόντο το υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Τραυματίες δεν είχαμε οπότε μπορείτε να την απολαύσετε χωρίς τύψεις)

Πίσω μετά από μερικές υπέροχες ημέρες στα τουρκικά παράλια. Είδαμε τη Σμύρνη (İzmir), την Έφεσο (Efes), την Πέργαμο (Bergama), το Şirince, το Selçuk (Άγιος Θεολόγος) , το Çeşme. Φάγαμε ψάρια, σιμίτια, πρωινά στην παραλία, κεμπάπ (όχι εγώ καλέ, μην αγχώνεστε) και παγωτά. Βγάλαμε φωτογραφίες, ήπιαμε μπύρες, κάναμε τις βουτιές μας, πέσαμε πάνω σε ελληνικά γκρουπ, μας ρώτησαν οδηγοί πως θα βγουν στην τάδε πλατεία της Σμύρνης (και τους απαντήσαμε αλλά δεν μας πήραν στα σοβαρά). Highlight του ταξιδιού οι γάτες στη Σμύρνη (ο Γιώργος που δεν τις συμπαθεί έπαθε δηλητηρίαση , ergo αφήστε τις ήσυχες γιατί θα σας καταρραστούν). Επειδή όμως έχει ακόμη πολλή ζέστη και δεν είμαστε για να καθόμαστε αγκαλιά με τον υπολογιστή και να επεξεργαζόμαστε φωτογραφίες, θα αρχίσω τις σχετικές αναρτήσεις όταν γυρίσω στη δουλειά. Σας αφήνω με την ευχή να πλατσουρίσετε περισσότερο από εμένα (2 μπάνια και τέλος για φέτος) και να δείτε υπέροχα μέρη.

Καλές διακοπές!

Μετά από πολυήμερη απουσία από το blog  και μια δύσκολη εβδομάδα στην Ελλάδα, επέστρεψα για να σας ευχηθώ καλές διακοπές και να αναχωρήσω για τα παράλια! Θέλησα πολλές φορές να γράψω κάτι αλλά η αλήθεια είναι πως άρχισαν οι ζέστες και το μόνο που έχω κουράγιο να κάνω είναι να πάω σε εμπορικά και να απολαύσω τον κλιματισμό. Υπομονή όμως, θα περάσει και αυτό. Μέχρι να περάσει όμως, αποχωρώ για άλλες παραλίες (του Βοσπόρου δεν ενδείκνυνται για πλατσούρισμα) αλλά και για μικρούς αρχαιολογικούς παραδείσους. Θα επιστρέψω μόνο όταν αποχωρήσει ο απερίγραπτος  καύσωνας, δεν χωράμε στην ίδια πόλη. Πλάκα κάνω, μέχρι το Δεκαπενταύγουστο έχω άδεια, μετά θα σας πω όλα όσα έκανα το καλοκαίρι για να σκάσετε από τη ζήλια. Καλά μπάνια λοιπόν και να μην ξεχνάτε το χρυσό κανόνα της παραλίας: Αν παίρνει λιγότερο από 1,5 ώρα να φτάσετε από το Τάξιμ καλό θα είναι να εμβολιαστείτε πριν πάτε.

Πάρκο Yıldız

Έχοντας πάει από το πάρκο Maçka μέχρι αυτό στο Ulus (εντάξει, αυτό είναι στη γειτονιά μου αλλά λέμε τώρα..) και το Emirgan, το Yıldız ήταν από τα λίγα εύκολα προσβάσιμα (40' από το Τάξιμ με τα πόδια) και το μόνο από τα μεγάλα πάρκα στο οποίο δεν είχα πάει. Πήγα λοιπόν πριν μερικές μέρες.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν " Τζάμπα κόπος, δεν πήγαινα για καφέ στο Ortaköy ; "  Τα δέντρα, τα λουλούδια, ακόμη και τα κιτς ζωάκια-γλάστρες ήταν συμπαθητικά. Τα σπασμένα παγκάκια όχι. Σε κάθε μου βήμα σκόνταφτα σε κάποιο πεταμένο κουτί αναψυκτικού, κάθε μερικά μέτρα και μια παρατημένη σακούλα γεμάτη με σκουπίδια.  Απογοήτευση.  

 

Το συντριβάνι και οι πάπιες δεν ήταν και η καλύτερη παρηγοριά, αυτά τα βρίσκεις παντού. Το πάρκο Yıldız, που θα μπορούσε να αποτελεί όαση στις καυτές μέρες του καλοκαιριού, υποφέρει από  επισκέπτες που δεν ενδιαφέρονται να το κρατήσουν καθαρό και διοίκηση που το έχει εγκαταλείψει στη μοίρα του.

Όπως ετοιμαζόμασταν να φύγουμε όμως και έχοντας συναντήσει μερικά εγκαταλελειμμένα θερμοκήπια αποφασίσαμε να μπούμε σε μια μικρή αυλή στη νότια πλευρά του πάρκου, μήπως και υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να δούμε.  Και η περιέργεια μας βγήκε σε καλό! Λίγα μέτρα παρακάτω βρήκαμε ένα μικρό γατοπαράδεισο. Όπως είπα σε εκείνο το τμήμα του πάρκου υπάρχουν εγκαταλελειμμένα θερμοκήπια. Κάποια από αυτά είναι γεμάτα φυτά, άλλα γεμάτα πήλινα σκεύη και γλάστρες (τωρα γιατί χρησιμοποιούν τις κιτς αρκουδόγλαστρες ένας θεός το ξέρει). Εκεί λοιπόν έχουν στήσει το τσαρδί τους οι γάτες του πάρκου. Στην αρχή μας φάνηκαν πολύ συμπαθητικές, τις βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Λίγο αργότερα όμως συνειδητοποίησα ότι όλες είχαν την ίδια έκφραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, μια έκφραση που αν τη δεις δεν τη μπερδεύεις με καμία άλλη: οι γάτες ήταν σε έκσταση! Τα φυτά της οικογένειας  nepeta (κυρίως γνωστά ως catnip) , τα οποία είναι είδη δυόσμου αλλά μυρίζουν κυρίως σαν βαλεριάνα,  είναι για τις γάτες ότι τα φύλλα "δάφνης" για την Πυθία.

 Οι γάτες κυνηγάνε ανύπαρκτα ποντίκια, τρίβουν τη μούρη τους στα φυτά, κάνουν πολλαπλές τούμπες στα πόδια σου και γενικώς συμπεριφέρονται όπως κάθε χρήστης που σέβεται τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν και αυτές στο Yıldız! Αν προσπαθήσεις να τους αποσπάσεις την προσοχή παγώνουν και μπορούν να σε κοιτάνα μέχρι να συνέλθουν (βλ. πάνω φωτογραφία) . Αν τις αφήσεις στην ησυχία τους θα κυνηγάνε ανύπαρκτα τόπια, ποντίκια και πουλιά μέχρι να έρθουν στα συγκαλά τους. Για περισσότερες πληροφορίες συνιστώ αυτό  το βίντεο καθώς και άλλα συναφή.

Απομακρυνόμενοι από αυτό τον υπόκοσμο αιλουροειδών και παραισθησιογόνων βρίσκουμε μια μικρή έξοδο. Παραθέτω τη φωτογραφία με την εξής απορία: Υπάρχει άνθρωπος που θα μάντευε πως η πορτούλα αυτή οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα (και ανάκτορα) της πόλης; 

στηρίζουμε την Απογευματινή Κωνσταντινούπολης: 87 χρόνια ιστορίας είναι αυτά! (αναδημοσίευση από Angelis and the Istanbul - παρακαλώ διαδώστε)

Διάβαζα πριν λίγες μέρες στον τουρκικό τύπο ότι η ιστορική εφημερίδα Απογευματινή πάει για λουκέτο, αφού λόγω της κρίσης οι ελληνικές εταιρείες έχουν αποσύρει τις διαφημίσεις τους. Λυπηρό, αλλά τι να κάνεις σκέφτηκα. Με τα 5 και 10 φύλλα που θα αγοράσω δεν σώζεται... Να'ναι καλά ο Αγγελής λοιπόν γιατί αν η Απογευματινή περίμενε από εμένα.... Παρακαλώ διαβάστε και διαδώστε.

Η δεύτερη παλαιότερη εφημερίδα της Πόλης, η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, (πρώτη είναι η Τζουμχουριέτ) αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να σταματήσει την έκδοσή της.

Η εφημερίδα, από τις 12 Ιουλίου του 1925, εκτός από τις ειδήσεις που υπάρχουν σε κάθε εφημερίδα, φιλοξενεί στις στήλες της και τα κοινοτικά δρώμενα της Ομογένειας.

Το αρχείο της αποτελεί αξιόπιστη πηγή για επιστημονικές έρευνες και φοιτητικές εργασίες.

Η εφημερίδα σήμερα πουλάει περίπου 600 φύλλα ημερησίως σε μία κοινότητα που αριθμεί περίπου 610 ελληνικές οικογένειες. Τα έσοδα όμως από τις πωλήσεις διατίθενται στους διανομείς για να είναι δυνατόν να φτάσει η εφημερίδα στους αναγνώστες.

Ο εκδότης, Μ.Βασιλειάδης, ο οποίος είχε ανακοινώσει ότι η ημερομηνία της 12ης Ιουλίου 2011 πιθανόν θα είναι και η τελευταία μέρα της έντυπης έκδοσης της εφημερίδας, εμφανίζεται τώρα αισιόδοξος, κατόπιν του συγκινητικού -όπως το αποκάλεσε- ενδιαφέροντος πανεπιστημιακών καθηγητών και φοιτητών, οι οποίοι παρόλο που δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα, εγγράφονται συνδρομητές για να ενισχύσουν την εφημερίδα, δίνοντάς της έτσι μια ανάσα για να μπορέσει να συνεχίσει για λίγο ακόμη την έκδοσή της, έως ότου βρεθεί οριστική λύση.

Ο καθηγητής Baskin Oran, επικεφαλής της εκστρατείας για τη διάσωση της εφημερίδας, ανέφερε ότι «αποτελεί μέρος της ιστορίας και κληρονομιά όλων μας και δεν πρέπει να κλείσει». Το σχετικό group που δημιουργήθηκε στο facebook είναι το “Apoyevmatini gazetesi kapanmasin” (Να μην κλείσει η Απογευματινή) http://www.facebook.com/event.php? eid=126648584085520

ΠΗΓΗ: Τουρκικά ΜΜΕ (4/7/2011 έως 9/7/2011)

Κι επειδή στη βράση κολλάει το σίδερο, τα πρακτικά ζητήματα για να γίνετε συνδρομητές της Απογευματινής Κωνσταντινούπολης, έχουν ως εξής:

1. Η ετήσια συνδρομή κοστίζει 50 ευρώ, ενώ η εξαμηνιαία 25 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι θα λαμβάνετε κάθε ημέρα (για έναν χρόνο ή έξι μήνες αντίστοιχα) στην ηλεκτρονική σας διεύθυνση το φύλλο της εφημερίδας σε μορφή PDF (ο πιο κοινός τύπος αρχείου για ανάγνωση κειμένων, ανοίγει σε όλους τους υπολογιστές χωρίς να χρειαστεί να κάνετε κάτι παραπάνω). 
2. Καλείτε το τηλέφωνο 0090 212 293 20 35 (Δευ. – Παρ. 09:00 – 14:00) ή στέλνετε email στο apo.istanbul@gmail.com
3. Ακολούθως κάνετε κατάθεση στην Εθνική Τράπεζα, στο λογαριασμό με τα παρακάτω στοιχεία:

Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος
στο όνομα: Μιχάλης Βασιλειάδης
Αρ.Λογ.: 687 / 746122 - 43 

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τους εκδότες της Απογευματινής, για την ευγενική τους χορηγία, να μου αποστέλλουν ΔΩΡΕΑΝ το φύλλο της εφημερίδας, καθημερινά μέχρι σήμερα. Φτάνει όμως ως ΕΔΩ! Ήρθε η ώρα να καταθέσω κι εγώ τον οβολό μου! Δεν το παίζω Λαίδη Νταϊάνα, το ποσό άλλωστε της ετήσιας συνδρομής, είναι συμβολικό μπρος στην ενημέρωση για τα δρώμενα της Πόλης και αξίζει ΠΟΛΥ παραπάνω! Τόσο για μένα που θέλω να το παίζω ξερόλας για το τί παίζει στην Πόλη, όσο και για εσάς που το όραμά Της σας εμπνέει, πρέπει να τη στηρίξουμε τώρα που μας χρειάζεται!

Βοήθεια καλέεεε!

Και τώρα, μετά από απουσία αρκετών ημερών (μη φανταστείτε ότι είχα άδεια, κάτι ο καιρος, κάτι ο Χάρης που ήρθε και με παρασύρει στην κραιπάλη καθημερινά...ξεχάστηκα!)  ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο και με το έρμο το μπλογκ. Έχω αρκετό υλικό από μέρη που επισκέφτηκα πρόσφατα αλλά έρχεται καλοκαίρι και ξεκινάνε οι επιδρομές των (καθόλα βάρβαρων) αδειούχων. Έχοντας τονίσει τις βασικές κακοτοπιές, σκέφτηκα ότι όσο προσεκτικοί και να είμαστε, σε μια πόλη με τόσο κόσμο τίποτα δεν αποκλείεται. Θεώρησα λοιπόν χρήσιμο να παραθέσω κάποιες πληροφορίες για την περίπτωση που συμβεί κάτι από όλα αυτά τα οποία απευχόμαστε.

Καταρχήν φωνάζουμε "imdat" (ιμντάτ!). Σημαίνει βοήθεια, αλλά έχει την έννοια κατάστασης κινδύνου (οπότε το χρησιμοποιούμε ΜΟΝΟ αν υπάρχει πραγματικά ανάγκη, δεν αστειευόμαστε γιατί θυμόμαστε τι έπαθε το βρωμόπαιδο που φώναζε "Λύκος" ).

Είτε πρόκειται για τσαντάκια, είτε για λιποθυμία, είτε για πυρκαγιά, η λέξη ιμντάτ αρκεί. Υπάρχει φυσικά και η αντίληψη "Στις μεγάλες πόλεις αν δεχτούμε επίθεση φωνάζουμε "φωτιά" αλλιώς δεν έρχεται κανείς, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι έγκυρο.Η λέξη φωτιά για όσους θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους είναι "yangın" ~ γιανγκίν.γιανγκούν)

Επίσης καλό είναι να μην έχουμε την αντίληψη "Με κλέψανε αλλά εντάξει, 100 λίρες είχε το πορτοφόλι μου, δεν χάλασε ο κόσμος" . Βρίσκουμε ένα αστυνομικό (οι συμπάθειες δεν είναι απαραίτητες) και του λέμε τι έγινε. Φυσικά η ταξιδιωτική ασφάλεια είναι το καλύτερο μέτρο για τέτοιες περιπτώσεις. 

 Τα τηλέφωνα επικοινωνίας έχουν ως εξής: 

Αστυνομία - Άμεση Δράση : 155

Ασθενοφόρα - Πρώτες Βοήθειες: 112

 Πυροσβεστική: 110

Τροχαία: 154

Ελληνικό Προξενείο Κων/πολης: (0090) 212 393 8290

Στα τηλεφωνικά  κέντρα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που μιλάνε αγγλικά (ενδεχομένως όχι άψογα αλλά στην ανάγκη...) Κρατάμε την ψυχραιμία μας, προσπαθούμε να δώσουμε όσο πιο ακριβείς πληροφορίες γίνεται και αν χρειαστεί ζητάμε από κάποιο ντόπιο να μιλήσει (για να εξηγήσει πχ που βρισκόμαστε). 

Ως επισκέπτες δεν έχετε κανένα λόγο να αποφύγετε την αστυνομία (ως θύματα φυσικά). Στις πιο πολυσύχναστες περιοχές στέλνουν νεότερους, καλύτερα εκπαιδευμένους και πιο φιλικούς υπαλλήλους. Με τα όσα της προβλήματα, η τουρκική αστυνομία κάνει τα πάντα για να μην σπιλωθεί το τουριστικό πρόσωπο της χώρας. Εκμεταλλευτείτε το!

Στα νοσοκομεία δεν αποκλείεται να ταλαιπωρηθείτε. Σε κάθε περίπτωση θα σας ζητηθεί ταυτότητα και κατά πάσα πιθανότητα χρήματα (συνήθως ελάχιστα, όταν μιλάμε για δημόσιο νοσοκομείο) 

Ένα λεξικό καθώς και απεριόριστη ψυχραιμία δεν έβλαψαν ποτέ κανένα. 

Όλα αυτά βέβαια αν δεν καταφέρετε να αποφύγετε κάποιο δυσάρεστο γεγονός. 

Η πρόληψη και αποφυγή είναι πάντα ο καλύτερος δρόμος...

Αδέσποτες σφαίρες

Πάνω που έχω χαλαρώσει από το τρέξιμο της ημέρας, χτυπάει  το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ο μπαμπάς, που με την αναμενίμενη ανησυχία με ρωτάει αν άκουσα τίποτα για κάποια νεκρή ελληνίδα από αδέσποτα πυρά. Δεν πρόλαβε να ακούσει την είδηση οπότε και ανησυχεί. Το πρόβλημα είναι ότι ούτε και εγώ έχω ακούσει κάτι για να μπορώ να τον ενημερώσω/καθησυχάσω. Από τον τίτλο της είδησης στην ΕΡΤ ("Νεκρή μετά από διαμάχη Ελληνίδα στην Τουρκία") προσπαθώ να βγάλω και εγώ κάποια συμπεράσματα. Του λέω πως βάσει πιθανοτήτων έχει λάβει χώρα κάποια επίθεση του ΠΚΚ (PKK) και η ελληνίδα είχε την ατυχία να ξεμείνει κάπου στη μέση. Υπόθεση Β' δεν έχω ούτε για αστείο. Κακά τα ψέματα, ότι και να γίνει ο πρώτος στον οποί σκεφτόμαστε να επιρρίψουμε ευθύνες είναι οι Κούρδοι. 

Έ΄λα όμως που αυτή τη φορά τα πράγματα δεν ήταν έτσι... Η άτυχη επισκέπτρια (η οποία σύμφωνα με όσα κατάφερα να διαβάσω στις ελάχιστες για την ώρα ειδήσεις) βρισκόταν στην Τουρκία για να επισκεφθεί την Καππαδοκία, από όπου καταγόταν η οικογένειά της. Ε΄χε την ατυχία να βρεθεί στη μέση μιας συμπλοκής, κάποιος είχε όπλο, μια σφαίρα εξοστρακίστηκε... Το κακό δεν είναι ότι μια άτυχη και κυρίως άσχετη 67χρονη σκοτώθηκε χωρίς λόγο. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι σήμερα ήταν αυτή και αύριο μπορεί να είναι ο καθένας. Οι καυγάδες με αιμάτηρί  τέλος δεν αποτελούν καινοτομία στην Τουρκία. Αποτελούν μια θλιβερή πραγματικοτητα.

Μια θέση παρκαρίσματος, μια λάθος ματιά, πράγματα τα οποία θα μας οδηγούσας ίσως σε εκνευρισμό, εδώ μπορεί να οδηγήσουν σε (πιθανότατα μοιραία) βία. 

Αν ταξιδεύετε στην Τουρκία και γίνετε μάρτυρες σε οποιοδήπτε διαπληκτισμό, καλό είναι  να απομακρυνθειτε. Η πλειοψηφία τους λήγει με μια απλή συυγνώμη, κάποιοι όμως έχουν μοιραία κατάληξη. Δεν θελετε να αποτελέσετε μέρος της στατιστικής. 

Ως γενικότερη συμβουλή: Μην ανακατευστε! Ως κοπέλα είμαι υπέρ της ιδέας "Δεν είναι δυνατόν να δω κάποιον να χτυπάει τη φίλη του" αλλά πολλές φορές είναι προτιμότερο να κάνετε πως δεν είδατε. Δυστυχώς. Σε ότι αφορά διαπληκτισμούς σε κοντινή απόσταση, καλό είναι να προσπαθήσετε να απομακρυνθείτε. Πιθανότατα θα λήξει άμεσα, με ελάχιστες ζημιές, αλλά δεν είστε σε θέση  να γνωρίζετε το αποτέλεσμα εκ των προτέρων. Φύγετε.

Ο έλεγχος όπλων στην Τουρκία βρίσκεται σε χειρότερα επίπεδα από τις ΗΠΑ. Ένα άτομο μπορεί να κουβαλάει 2 και 3 όπλα. Μπορεί να μην έχει περάσει την ψυχιατρική εξέταση επανειλημένα. Παρόλα αυτά μπορεί να οπλοφορεί με τη σφραγίδα του νόμου. Οπότε αφήστε τις ταρζανιές και προσπαθήστε να αποχωρήσετε. Γεγονότα όπως το σημερινό αποτελούν τη θλιβερή απόδειξη πως η Τουρκία στο θέμα των όπλων δεν προσπαθεί αρκετά. 

Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια της κυρίας Πρέκα.

Στους πάγκους του Cihangir!

Βγαίνουμε την περασμένη Κυριακή για πρωινό με την Κατερίνα και τι να δούμε; Πάγκοι έχουν καταλάβει την πλατειούλα μπροστά στο τζαμί Firuzağa! Είχα ακούσει και πέρσι για ένα παζάρι που γινόταν τις Κυριακές στο πάρκο του Cihangir αλλά ήταν κάτι σαν αστικός μύθος: Όλοι μιλούσαν για αυτό, όλοι είχαν κάποιο γνωστό που είχε πάει αλλά πάντα κατάφερνε να μου ξεφύγει. Εντάξει, ήμουν και λίγο τεμπέλα... ;)

 

Αυτή τη φορά όμως δεν έχασα την ευκαιρία.  Φωτογραφική, Κατερίνα σε ρόλο αγοραστή, υπέροχα χειροποίητα μικροαντικείμενα. Μη φανταστείτε ότι αγόρασα τίποτα, αυτό που μου αρέσει είναι ο αέρας παζαριού σε συνδυασμό με το δήθεν μποέμ αέρα των  πωλητών (στους οποίους μιλάς στα τουρκικά και σου απαντάνε στα αγγλικά-thanks dear) . Έχω λοιπόν τη χαρά να σας ενημερώσω πως το παζαράκι θα βρίσκεται στην πλατεία τις Κυριακές εως τις 2 Ιουλίου. Τόσο για διάφορα ελαφρώς άχρηστα αλλά φοβερά όμορφα μικροαντικείμενα όσο και για την πλάκα του πράγματος αξίζει να το επισκεφτείτε. Προειδοποίηση: Θα βρείτε και διάφορα προϊόντα σε εξωφρενικές τιμές. Απλά προσπεράστε τα :)

Γουέρ ιζ Καπαλί Τσαρσί καρντασίμ;

Ένα άλλο πρόβλημα στην Πόλη είναι το να βρεις το δρόμο σου. Όχι από άποψη προσανατολισμού, αυτό είναι το μόνο εύκολο (τα γεροντάκια στην Πολίτικη Κουζίνα τα θυμάστε; έτσι καταλήγει όποιος μείνει αρκετά εδώ). 

Το να ρωτήσεις ντόπιο όμως και να σε βοηθήσει να βρεις αυτό που ψάχνεις είναι πρόβλημα.  Ας δούμε λοιπόν το βασικό λεξιλόγιο, για ναν μην ψαχνόμαστε στη μέση του Σουλτάναχμετ...

Sağ -Σάα.σαγ - Δεξιά

Sol - Σολ -  Αριστερά 

Geride - Γκεριντέ - Πίσω (με την έννοια ότι έχουμε προσπεράσει κάτι)

İleride - Ιλεριντέ - Μπροστά (με την έννοια ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμη)

Düz - Ντούζ - Ευθεία

Arka - Αρκά - Πίσω (από κάτι)

Ön - Ον - Μπροστά (από κάτι)

Yan - Γιαν - Πλάι (σε κάτι)

Üst - Ουστ - Πάνω (πχ πάνω στο τραπέζι, ο πάνω όροφος)

Alt - Αλτ  - Κάτω 

Aşağı - Ασααϊ-ασαγι -  Κάτω [(δηλώνει κατεύθυνση, κυρίως) (το ı προφέρεται σαν ου αλλά με τα χείλη ανοιχτά και το ş προφέρεται ως παχύ σ, σαν το αγγλικό sh) ]

Yukarı - Γιουκαρί - Πάνω [(δηλώνει κατεύθυνση,κυρίως) (το ı προφέρεται σαν ου αλλά με τα χείλη ανοιχτά)]

 Τα παρακάτω είναι βασικές φράσεις που ενδεχομένως θα χρειαστείτε χωρίς γραμματική (όπου είναι δυνατόν αν αποφευχθεί). Κανείς  δεν περιμένει να μιλήσετε σαν τον Τούρκο Βέλτσο και κανείς δεν θα έχει πρόβλημα κατανόησης εξαιτίας της γραμματικής (πολλοί θα έχουν λόγω προφοράς, άλλοι απλά θα συμπεράνουν ότι τους  μιλάτε σε κάποια εξωτική γλώσσα,θα σας πουν ένα νόου αντερστέντ και θα συνεχίσουν το δρόμο τους). 

.... gitmek istiyorum - ....(μέρος) γκιτμέκ ιστίορουμ - θέλω να πάω...

....nerede? -  ...(μέρος) νέρεντε; - πού είναι το...

Kayboldum - Κάιμπολντούμ - Έχω χαθεί

Grubumu/X oteli/...  arıyorum  - Γκρουμπουμού/Χ οτελί/... αρίορουμ - Ψάχνω το γκρουπ μου/το Χ ξενοδοχείο/άλλο .

Φυσικά μην εμπιστευτείτε κανένα καλοθελητή που θα προσφερθεί να σας δείξει το δρόμο για οτιδήποτε  βρίσκεται σε απόσταση μεγαλύτερη των 5 μέτρων. Τόσο μικροκλοπές όσο και πολύ σοβαρότεροι  κίνδυνοι μπορεί να παραμονεύουν. Για να αποφύγετε άσκοπη ταλαιπωρία μην ξεχνάτε να λέτε το όνομα του ξενοδοχείου σας καθώς πολλοί θα προσπαθήσουν να σας πάνε στο ξενοδοχείο του τάδε γνωστού τους .

Και φυσικά ένα ευχαριστώ στη γλώσσα αυτών που σας βοήθησαν δεν βλάπτει !

8 αιώνες στριφογυρνάνε.....

...δεν ζαλίστηκαν; Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς βλέποντας τα μέλη του τάγματος των Μεβλεβί (Molavīyeh, Mevleviye, semazen, whirling dervishes)  είναι "Μα καλά δεν τους ερχεται ναυτία;" . Απάντηση από εμένα μην περιμένετε. Δεν ανήκω μεν σε εκείνο το ποσοστό ξένων που τους παίρνει ο ύπνος μέσα σε μερικά λεπτά, αλλά δεν παύω να απορώ αν ζαλίζονται... 

Με μια σύντομη ιστορική αναδρομή μαθαίνουμε πως ο Rumi, ιδρυτής του τάγματος και πνευματικός του ηγέτης, περπατώντας μια μέρα στους δρόμους της πόλης Konya , άκουσε τον ήχο από το χτύπημα του χρυσού στα εργαστήρια της πόλης σε συνδυασμό με τo ζικρ "la elaha ella'llah" από τα χείλη των μαθητευόμενων. Η σκηνή αυτή λέγεται πως του προκάλεσε τέτοια χαρά ώστε σήκωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και άρχισε να στριφογυρνάει. Σιγά σιγά η όλη πρακτική πήρε τελετουργική μορφή, απέκτησε συμβολισμούς και άρχισε να διδάσκεται. Με την πάροδο του χρόνου το τάγμα άρχισε να αποκτα δύναμη και περιουσία. Τεκκέδες δημιουργήθηκαν σε κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας (υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα). Με το τέλος του Α' Παγκοσμίου και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, τα τάγματα τέθηκαν εκτός νόμου και οι τεκκέδες σφραγίστηκαν. Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 δόθηκε άδεια στα μέλη του τάγματος να πραγματοποιούν τις τελετές τους για λόγους κυρίως τουριστικούς. Μέχρι τότε η παράδοση συνεχίστηκε σε κλειστούς κύκλους. Μέχρι και τις μέρες μας, του τάγματος ηγούνται συγγενείς του Rumi. Ο σημερινός ηγέτης είναι απόγονος  22ης γενιάς.

Στις μέρες μας έχει πλέον παρει τη μορφή τουριστικής ατραξιόν. Ο ίδιος ο ηγέτης, ο οποίος θεωρεί την οικογένειά του συνεχιστή και κληρονόμο του τάγματος, λέει πως οι περισσότεροι από τους σημερινούς δερβίσηδες καμία σχέση δεν έχουν με τον ίδιο και το τάγμα του. Πολλοί, όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, οργανώνουν επιδείξεις χαλιών και βάζουν στη μέση και ένα δερβίση για άρωμα Ανατολής. Άλλοι ζητάνε χρηματοδότηση. Ο ίδιος ζητά προστασία από το κράτος, οποίο δεν του δίνει πλήρη πρόσβαση στον τεκκέ όπου βρίσκονται οι τάφοι των παππούδων του.

Κλείνω το θέμα της κόντρας με την παραίνεση να βεβαιώνεστε πως πρόκειται για το Διεθνές Ίδρυμα Μεβλανά (Uluslararası Mevláná Vakfı) και όχι για κάτι γελοίους που λένε ότι ο Rumi ήρθε από το διάστημα. Αν βέβαια τύχει να πάτε στο Ικόνιο, ακόμη καλύτερα :)

Konya: Το φρούριο του Ισλάμ

  Η πόλη  Konya (Ικόνιο) βρίσκεται στην κεντρική Τουρκία, μεταξύ Καππαδοκίας, Άγκυρας και Αττάλειας (Antalya). Θεωρείται από τις πλέον συντηρητικές περιοχές της χώρας θρησκευτικά. Την έχουν αποκαλέσει φρούριο και ακρόπολη του Ισλάμ.  Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι άνθρωποι είναι θρησκευόμενοι μεν αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το χάλι του Erzurum. 

Φτάνουμε νωρίς το πρωί, το αεροδρόμιο είναι τόσο μικρό που περπατάς από το αεροπλάνο μέχρι την έξοδο. Στο ξενοδοχείο δεν θα πάμε μέχρι τις 12, οπότε αρχίζουμε να τριγυρνάμε. Οι φτωχογειτονιές (που καμία σχέση δεν έχουν με αυτές της Πόλης) έχουν έναν αέρα από το παρελθόν, η παρακμή τους είναι αναπάντεχα όμορφη.

Ένα μουσείο που βρίσκουμε στο δρόμο μας είναι κλειστό, το ίδιο και η καθολική εκκλησία που είναι ανοιχτή στο κοινό 2 μέρες την εβδομάδα.   

Στη διαδρομή συναντάμε διάφορα παιδάκια που μας ζητάνε να τα φωτογραφίσουμε ή απλά εισβάλουν στο πλάνο πριν το καταλάβουμε. Πάρτε για παράδειγμα το κοριτσάκι της φωτογραφίας κάτω. Περίμενα να περάσει για να φωτογραφίσω το κτίριο μέχρι που συνειδητοποίησα ότι μου ποζάρει!

 Μετά από μια μεγάλη βόλτα στις γειτονιές και ένα υπέροχο πρωινό, έρχεται η ώρα να αφήσουμε τα πράγματ στο ξενοδοχείο. Η τιμή του με έχει προϊδεάσει αρκετά αρνητικά αλλά είναι πεντακάθαρο και καλαίσθητο. Το κοινό μπάνιο είναι μεν πρόβλημα αλλά είμαστε οι μοναδικοί ένοικοι του ορόφου. 

Αφήνουμε τα πράγματά μας και ξεκινάμε για το βασικό προορισμό, το λόγο για τον οποίο έρχονται οι χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο: Το μουσείο - μαυσωλείο αφιερωμένο του Jalāl ad-Dīn Muḥammad Rūmī, ο οποίος είναι γνωστός και ως Mevlānā. 

 Ο κόσμος είναι πολύς. Άλλοι προσεύχονται, άλλοι ποζάρουν στην είσοδο, άλλοι βγάζουν φωτογραφίες όπου η κορυφή του μιναρέ μοιάζει με καπέλο (εμείς ήμασταν αυτοί). Μαθαίνουμε ότι το βράδυ (και κάθε Σάββατο βράδυ) πραγματοποιείται τελετή σεμά (περιστρεφόμενων δερβίσηδων) στο πολιτιστικό κέντρο και η είσοδος είναι δωρεάν. Δεν πρόκειται να το χάσουμε.

Μέχρι τότε όμως λέμε να συνεχίσουμε τη βόλτα. Τα αξιοθέατα πολλά και σημαντικά, ο χρόνος λίγος.

Περνάμε από διάφορα μουσεία και τζαμιά,η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει κουνηθεί ρούπι από την  εποχή των Σελτζούκων. Θλιβερή εξαίρεση ο μιναρές στο μουσείο İnce Minare, ο οποίος καταστράφηκε από κεραυνό.  

Όπως σουλατσάρουμε στην πόλη συνειδητοποιούμε ότι έχουμε δει ελάχιστα αυτοκίνητα. Αυτό οφείλεται τόσο στην οικονομική κατάσταση των ντόπιων, όσο και στο γεγονός πως η πόλη δεν έχει ανηφόρες - κατηφόρε. Αντι αυτοκινήτων συναντά κανείς εκατοντάδες ποδήλατα, μερικά γαϊδουράκια στις πιο φτωχές γειτονιές και δεκάδες τρίκυκλα των οποίων η εμφάνιση φέρνει σε home made ή σε (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο) project πρωτοετών πολυτεχνείου.

Αυτά για την ώρα. Η επόμενη ανάρτηση θα έχει να κάνει αποκλειστικά με το τάγμα των δερβίσηδων και την τελετή sem'a. Μέχρι τότε υπομονή, έχουμε και δουλειές!

Οι ηλίθιοι των εκλογών: Μια βαθυστόχαστη μετα-ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος

Διαβάζουμε σήμερα ότι ο Ερντογάν πήρε μεν μια χαρά ποσοστό αλλά δεν εξέλεξε το μαγικό αριθμό των 330 βουλευτών που ήθελε για το νέο σύνταγμα. Διαβάζουμε ότι τα ροζ σκάνδαλα που ταλάνισαν το  τους Εθνικιστές του ΜΗΡ προεκλογικά δεν έκαναν και τόσο μεγάλη ζημιά τελικά... Διαβάζουμε ότι ο πρώην πρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος έφαγε μεγάλη πίκρα στο εκλογικό του κέντρο... Αυτά και άλλα πολλά. Ο μαγικός αριθμός των φετινών εκλογών όμως είναι 1904: Τόσοι είναι οι καταζητούμενοι που συνελήφθησαν κατά την έξοδό τους από τα εκλογικά κέντρα όπου ήταν εγγεγραμμένοι. Σου λέει ο έρμος ο χωροφύλακας "Σιγά μην κάθομαι να σε ψάχνω σε όλη τη χώρα, τέτοιος ηλίθιος που είσαι θα πας να ψηφίσεις και εγώ θα σε περιμένω εκεί". Όπερ και εγένετο! Μα καλά χρυσέ μου, είσαι καταζητούμενος. Άσε το χαμηλό προφίλ, την καμπαρντίνα και το ψεύτικο μούσι, αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές. Αλλά να πας να ψηφίσεις;;; Είμαστε με τα καλά μας; Παράλληλα όμως είχαμε και μάθημα δημοκρατίας: Η αστυνομία δεν μάζεψε κανέναν κατά την είσοδο στο εκλογικό κέντρο. Και οι 1904 ψήφισαν πριν μεταφερθούν στη νέα κατοικία τους!

Μέραμπα, τι μου κάνεις;

Το να μάθει κάνεις 5-10 λέξεις σε οποιαδήποτε γλώσσα μόνο κόπος δεν είναι. Επειδή όμως ως λαός μιλάμε άψογα αγγλικά (ναι, ειρωνικά το λέω) δεν καθόμαστε να ασχολούμαστε με τέτοιες λεπτομέρειες. Όταν βέβαια σκάνε οι Γερμανοί και οι Κινέζοι στα νησιά και μας αρχίζουν στις καλημέρες και τα τι κάνεις μια χαρά το εκτιμάμε. Ας μην είμαστε λοιπόν γαϊδούρια. Παραθέτω εδώ μια λίστα με τις εντελώς βασικές λέξεις, η χρήση των οποίων θα σας καταστήσει ευχάριστο και ευγενικό. Δίπλα διευκρινίζω τη γενική χρήση αν και τίποτα δεν είναι άσπρο - μαύρο.

Merhaba - Μέραμπα  - Γεια (όταν συναντάμε κάποιον)

Günaydın - Γκιουνάιντιν - Καλημέρα (Νωρίς το πρωί)

İyi günler - Ιγί γκιουνλέρ - Καλημέρα (μέχρι να αρχίσει να σκοτεινιάζει)

İyi akşamlar - Ιγί ακσαμλάρ - Καλησπέρα, καλό βράδυ. (Το χρησιμοποιούμε τόσο όταν συναντάμε κάποιον όσο και φεύγοντας)

İyi geceler - Ιγί γκετζελέρ - Καληνύχτα (Όταν αποχαιρετάμε κάποιον, μετά τις 9-10 το βράδυ)

Teşekkürler / Teşekkür ederim - Τεσεκιουρλέρ / Τεσεκιούρ εντέριμ - Ευχαριστώ

Sağol / Sağolun - Σάολ / Σάολουν - Να 'σαι καλά / Να ΄στε καλά (Προσοχή στον πληθυντικό, λειτουργεί και ως ευγενείας)

Pardon - Πάρντον - Με συγχωρείτε (αν σπρώξετε κάποιον, αν προσπαθείτε να περάσετε κτλ)

Kolay gelsin  - Κολάι γκελσίν - Καλή ευκολία (Μπαίνοντας σε οποιοδήποτε χώρο εργασίας από εστιατόριο εώς χαμάμ, προς τους εργαζομένους)

Görüşürüz / Görüşmek üzere - Γκιορουσούρουζ / Γκιορουσμέκ ουζερέ -  Τα λέμε / Εις το επανειδίν

Güle güle - Γκιουλέ γκιουλέ - Να πας στο καλό

Hoşça kal / Hoşça kalın - Χόστσα καλ / χόστσα καλίν -  Αντίο

Αυτά τα ολίγα λοιπόν για σήμερα, iyi günler και görüşmek üzere :)