Ασχολίαστες αναζητήσεις

Είπα κάποια στιγμή να δω τα στατιστικά του blog. Τι κόσμος συχνάζει τελοσπάντων εδώ. Οπότε μετά τα από που είναι ο καθένας, τι browser χρησιμοποιεί και τα σχετικά, αποφάσισα να δω και πως με βρήκανε. Και τόλμησα να κάνω κλικ στο Traffic Sources! Εκεί λοιπόν ανακάλυψα ένα μικρό θησαυρό γέλιου, τις λέξεις ποου χρησιμοποιήθηκαν κατά την αναζήτηση (αν θέλετε τη γνώμη μου είναι θαύμα που βρήκαν το οτιδήποτε, πόσο μάλλον κάτι σχετικό...Έχουμε λοιπόν και λέμε: περισσότεροι από ένα χρήστες είχαν την απορία "πως θα πάω από κωνσταντινούπολη στο yenikoy" . Άλλοι ήθελαν να μάθουν κάποια πράγματα για το θέμα  "μεγαλυτεροι καταρραχτες τησ ευρωπης" ενώ δεν έλειψαν αυτοί που σχεδίαζαν να ταξιδέψουν στην "tourkia instabul" (όπου μπει ξένη λέξη έρχεται στο καπάκι και το ελληνικό της spelling).  Για κάποιο λόγο υπήρξε άνθρωπος που  ξεκίνησε αναζήτηση με τα κριτήρια "σουπερ μαρκετ στην τουρκία"  και άλλος που έψαξε "facebook gr suleiman the magnificent" . Από την άλλη γιατί όχι;

Σε αυτό το σημείο σταματάω να γράφω για να κάνω μια αναζήτηση με τα κριτήρια "τι να αγορασω αν επισκεφτω την τουρκια; " .Δεν μπορώ να φανταστώ τα αποτελέσματά της αλλά ο χρήστης που την έκανε μάλλον έχει την εντύπωση πως το google  είναι άνθρωπος και σου δίνει κανονικές απαντήσεις .

Ακολουθεί το απίστευτο και όμως αληθινό: "εκθέσεις δημοτικού η γειτονιά μου"  (το οποίο μάλλον τους παρέπεμψε στην ανάρτηση για τη γειτονιά μου). Δεν μου αρέσει να κρίνω γονείς αλλά το παιδάκι σας δεν θα πάθει τίποτα αν γράψει μόνο του  έκθεση. 

Υπήρξαν φυσικά και τα απόλυτα φυσιολογικά άτομα που έψαξαν το Αντεπ, την Αντάκυα  και τις κακοτοπιές στην Κωνσταντινούπολη αλλά αν είναι να πιάσουμε αυτούς... what's the fun in that?

Ραδιενέργεια, κάκτοι και πιστωτικές κάρτες.

Διαβάζω τις προάλλε, μετά την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο στην Ιαπωνία, ότι στην Κίνα έχει εξαφανιστεί το αλάτι από τα ράφια των σούπερ-μάρκετ. Και λέω "κοίτα να δεις, και στην Τουρκία καμία υπερβολή, κανένας παραλογισμός"...
Βιάστηκα όμως να μιλήσω.
Περνάω χτες το βράδυ από το Beşiktaş και βλέπω κάτι διακριτικότατα και φοβερά καλόγουστα κακτάκια. Τρομάζω! Λέω "Μα καλά ποιος θα την αγοράσει αυτή την αηδία?"
Βλέπω μετά και την ταμπέλα που τα συνοδεύει: 

"ΚΑΚΤΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑΣ. ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ. Η ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ."

Δεν προλαβαίνω ναβάλω τη φωτογραφική στην τσάντα και βλέπω μια θείτσα να αγοράζει 2!

Και σας ρωτάω: Ένας λογικός άνθρωπος τι να πρωτοσχολιάσει;"

Ξεκινάει το φεστιβαλ!

 

Ξεκινάει στις 2 Απριλίου το φεστιβάλ κινηματογράφου (30. İstanbul Film Festivali)  ! 2 εβδομάδες,, δεκάδες ταινίες, ποπ κορν...

Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Μπορώ να σκεφτώ μόνο μία άδεια 2 εβδομάδων από τη δουλειά αλλά μάλλον δε θα την πάρω. Οπότε έκανα τις λίστες μου, προγραμμάτισα τις ταινίες ώστε  να δω όσο το δυνατόν περισσότερες και στήθηκα στην ουρά του İ.K.S.V.

Έλα όμως που για τις μισές ταινίες έχουν εξαντληθεί τα εισητήρια! Τα βόλεψα τελικά γιατί είχα κάνει και εναλλακτική λίστα οπότε κάτι βρήκα. (τόσο οργανωμένη δουλειά είχα να κάνω από...χμμ, όχι το σχολείο, όχι το πανεπιστήμιο...τι να πω! παίζει να μην έχω ξανακάνει τόσο οργανωμένη δουλειά!) Άξιζε όμως τον κόπο...Και ας είναι τα εισητήρια πολύ ακριβότερα από πέρσι! 

Να πάτε στις πρωινές προβολές που κάνουν 4 λίρες και το κλίμα είναι πιο χαλαρό. Στις βραδινές πάνε καμιά φορά οι συντελεστές και μαζεύονται από κάτω τα ψώνια και αρχίζουν τα "Η ταινία σας είναι ύμνος στην ανθρωπότητα και φόρος τιμής στον Κιούμπρικ" Άσε μας καλέ μου!

Στο περσινό φεστιβάλ ακόμη και στις πιο άσχετες ταινίες έφτανε η υποσημείωση "Με τη συμμετοχή των συντελεστών" για  να γεμίσει η αίθουσα.  Πρωί λοιπόν, εκτός από τους άτυχους σαν εμένα που πρέπει να πάνε στην οικοδομή για το μεροκάματο...

Το ατύχημα

Κάθεσαι ωραία και καλά στο λεωφορείο σου, έχεις χαλαρώσει γιατί δεν έχει και κόσμο και εκεί που κοντεύεις να φτάσεις σπίτι σου στο τέλος μιας κουραστικής μέρας ...ΜΠ@Μ! Πριν προλάβεις να συνειδητοποιήσεις τι έχει γίνει, το λεωφορείο έχει γεμίσει γυαλιά και έχεις μείνει με το στόμα ανοιχτό. Σας έχει τύχει? 

Εμένα μου έτυχε χτες το βράδυ. Για 2η φορά. Μέσα σε 6 μήνες. Φυσικά ο μαλάκας που προκάλεσε το ατύχημα εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι οι Τούρκοι με τα τροχαία είναι εντελώς χαλαροί και αδιάφοροι (γιατί νομίζουν ότι οδηγούν καρτ και στη χειρότερη περίπτωση θα πρέπει να το κυκλοφορήσουν με τις γρατζουνιές). 

Μέχρι και εγώ που σε τροχαία έχω εμπλακεί μόνο εδώ (2 φορές μέσα στο 6μηνο, μην ξεχνιόμαστε),  έχω παραιτηθεί τόσο από την ιδέα της επιβίωσης που όταν βγήκα από το λεωφορείο δεν κοίταξα καν τι ζημιά έπαθε. Ήμασταν όμως τυχεροί (όχι τόσο ώστε να μην τρακάρουμε).Την προηγούμενη επιστρέφαμε από το αεροδρόμιο και ξεμείναμε στη μέση του πουθενά. Αυτή τη φορά ήμασταν στο Ortaköy οπότε μπήκαμε σε ένα ταξί και φύγαμε.

Στο Yutaka με ένα τσούρμο γκρινιάρηδες!

Πήγαμε και για γιαπωνέζικο, για να είμαστε στο κλίμα των ημερών. Ξεκινήσαμε για Udonya, που μια χαρα φαγητό έχει και είναι και στο κέντρο αλλά είχε πλακώσει εκδρομικό του ΚΑΠΗ Yokohama  και δεν υπήρχε τραπέζι ούτε για αστείο. Πήγαμε λοιπόν στο Yutaka  που είναι σχετικά κοντά και λένε ότι είναι και καλό. Και ξεκινάει η οδύσσεια ενός ξενιτεμένου (στο ρόλο του Γιακουμή, εγώ). Γιατί το γκρουπ περιλαμβάνει 5 Τούρκους που ενώ επέμεναν να δοκιμάσουν την ιαπωνική κουζίνα αρχίζουν τα "Δεν πιστεύω αυτό να έχει φύκι" και "Το ψάρι που γράφει εδώ είναι ωμό;Γιατί εγώ δεν τα τρώω αυτά..." . Ήρθαν και τα chopsticks και μας αποτελείωσαν.Και γιατί όλα αυτά? 

Με μοναδική εξαίρεση τα rolls που το μέγεθός τους είναι συγκεκριμένο, τα πάντα ήταν βγαλμένα από ανέκδοτο για τσιγκούνη ταβερνιάρη. Εγώ πήρα σολωμό: Η όχι και τόσο γενναία μερίδα, έφτασε πάνω σε ένα φύλο μαρουλιού. Αυτό.  Οι Τούρκοι πήραν σουβλάκι κοτόπουλο (ασχολίαστο) και τους έφεραν από 2 σουβλάκια κάθε ένα από τα οποία αποτελούταν από 2 κομματάκια κοτόπουλου και λίγη πιπεριά για να φαίνεται πιο πλούσια η μερίδα. Ο γιαπωνέζος πήρε καλαμάρι το οποίο  έρχεται χωρίς τη μία φέτα μαρούλι. Από σόγια και wasabi? Τα ψάχναμε με το μικροσκόπιο. Ήρθε μετά και ο λογαριασμός και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε! 50 λίρες το άτομοκαι δεν γλίτωσα και το μαγείρεμα!

Κατά τα άλλα υπέροχη ατμόσφαιρα, εντελώς ιαπωνικό εστιατόριο. Υποθέτω ότι αν πάρει κανείς σετ με  roll, udon, sushi και τα σχετικά χορταίνει άνετε και οι τιμές είναι κάπως καλύτερες.

Πάρκο Ulus

 To πάρκο Ulus βρίσκεται κάπου μεταξύ του Kuruçeşme και της συνοικίας Ulus. Ο πιο εύκολος τρόπος να πάει κανείς είναι τα λεωφορεία DT1, DT2, 57UL, 58UL και U1. Όλα κάνουν στάση είτε στη βόρεια είτε στη νότια είσοδο του πάρκου.

 Είναι από τα λίγα πάρκα στην πόλη όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τον καφέ, το τσάι ή το φαγητό του χωρίς το άγχος των "περίεργων" θαμώνων άλλων πάρκων (όπως για παράδειγμα οι ελαφρώς μεθυσμένοι τύποι στο πάρκο Maçka που πετάνε πέτρες στους περαστικούς!)

 Η θέα ξεκινά από το παλάτι Topkapı, περιλαμβάνει την 1η γέφυρα και φτάνει ως το λόφο Çamlıca. Όλοι οι χώροι του πάρκου βρίσκονται σε άριστη κατάσταση ενώ πολλοί από τους συχνούς πελάτες της καφετέριας και του εστιατορίου είναι διάσημοι/ημιδιάσημοι (συχνά μάλιστα γίνονται γυρίσματα σειρών και ταινιών).

Η μόνη μου συμβουλή είναι να μείνετε μακριά από τους -καθόλου συμπαθητικούς- μόνιμους κατοίκους του πάρκου, μια αγέλη σκύλων τεραστίων διαστάσεων που δεν θα εκτιμήσουν καθόλου την οποιαδήποτε προσπάθεια να τους δείξετε ότι μπορείτε να συνυπάρξετε στο πάρκο. Δεν υπάρχει λόγος να φρικάρετε όμως! Απλά αν τα δείτε να πηγαίνουν προς μια κατεύθυνση, βεβαιωθείτε πως πηγαίνετε προς την αντίθετη!

Επιστροφή στα παλιά!

Το καλοκαίρι που μας πέρασε μετακόμισα μακριά από το αγαπημένο Cihangir. Από τις καλύτερες γειτονιές του κέντρου, το Cihangir είναι παράλληλα το μέρος με τις καλύτερες καφετέριες, το καλύτερο πρωινό και τους πιο φιλικούς θαμώνες (και όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για ανθρώπους τόσο αργόσχολους όσο εγώ). Στην πορεία συνήθισα και πρόσφατα άρχισα να προτιμώ την ελαφρώς απόμακρυσμένη γειτονιά μου με τα πάρκα της και τη θέα στο Βόσπορο. Εντάξει, τα απογεύματα έχει λίγη κίνηση. Ναι, πρέπει να ανέβω όλο το λόφο για να φτάσω σπίτι (πράγμα όχι πολύ εύκολο ακόμη και για μη καπνιστές). Αλλά αυτό που δεν θα μου λείψει από το κέντρο είναι οι κάθε λογής ανώμαλοι. Γυρνάω τα βράδια σπίτι  μου σαν άνθρωπος, χωρίς το σύνδρομο καταδίωξης που με κυνηγούσε (όχι αδικαιολόγητα) στην παλιά μου γειτονιά. 

Αυτό όμως που μου λείπει και δεν νομίζω να ξεπεράσω όσο ζω εδώ είναι τα πρωινά στο Cihangir. Συγκεκριμένα στο Kahve6 που όπως έχω πει πολλές φορές είναι το καλύτερο με διαφορά. Το τουρκικό πρωινό τα σπάει έτσι και αλλιώς. Το να βρεις όμως το πρωινό των ονείρων σου είναι μεγάλη υπόθεση. Άλλος θέλει  pancakes, άλλος θέλει παραπάνω μαρμελάδα, άλλος μόνο αλμυρές γεύσεις.... Εγώ θέλω το simit tabağı (ή can simidi) του Kahve6 και τίποτα παραπάνω! Δείτε με τα μάτια σας για να μη με λέτε υπερβολική!

 Έτσι λοιπόν την περασμένη Κυριακή αποφάσισα ότι ήταν καιρός να αφήσω το "κάτι νέο κάθε Κυριακή" . Αντί για κάτι νέο, πήγα στην παλιά μου γειτονιά, άραξα στην αυλή του Kahve6 και έφαγα τόσο που μετά ήθελα να ακυρώσω τη βόλτα στην παραλία! Ευτυχώς αποφάσισα ότι η πρώτη ηλιόλουστη Κυριακή δεν πρέπει να πάει χαμένη γιατί η συνέχεια με δικαίωσε. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα και η τεμπελιά μου δεν επιτρέπει να το πιάσω σήμερα. Coming up next: το πάρκο του Ulus!

Η Πόλη σε 3'

      

 Πολλοί φίλοι (καθώς και η μαμά μου!) δεν έχουν έρθει ποτέ στην Πόλη. Οπότε κάθε φορά με ρωτάνε "Τι να δω;" ,  "Αν έρθω μόνο για 3ήμερο που να πάω;" , "Τι προτείνεις να επισκεφτώ;" 

ή στην περίπτωση της μαμάς μου "Άντε, τώρα που θα έρθω, πού θα με πας;;;" (δεν χρειάζεται να σας πω πόσες φορές ΔΕΝ έχει έρθει ;) 

Η απάντηση λοιπόν μέσα σε ελάχιστες σειρές και με τη βοήθεια των φωτογραφιών του φίλου Γιώργου (τον ευχαριστούμε και περιμένουμε την επόμενη επίσκεψή του).

1)Για βόλτα (και όχι για να αγοράσετε μπαχαρικά που έχει ακόμη και ο  μπακάλης της γειτονιάς σας - και σε καλύτερες τιμές), στην Αιγυπτιακή Αγορά, γνωστή και ως αγορά των μπαχαρικών.

2) Στην Αγία Σοφία, το Μπλε Τζαμί  (εδώ γνωστό ως Τζαμί Σουλταναχμέτ) και το παλάτι Topkapı. Οι συστάσεις περισσεύουν για αυτά.

3)Για balık ekmek (σάντουιτς με ψάρι) στο Kadıköy  ή αν θέλετε κάτι πιο τουριστικό στο Eminönü,

από όπου είναι και οι φωτογραφίες. 

4)Στο Kapalı Çarşı (Κλειστή Αγορά, Grand Bazaar ή όπως αλλιώς το ξέρετε). Και πάλι για βόλτα καθώς μπορείτε να βρείτε ότι ακριβώς βλέπετε εκεί, σε άλλα μέρη και σε καλύτερες τιμές. Και όχι, τα παζάρια δεν πρέπει να σας κάνουν να αισθάνεστε σαν να κοροϊδέψατε τον πωλητή, είναι δεδομένο ότι σας πούλησε το ναργκιλέ για κάποιο εξωφρενικό αντίτιμο όσο φτηνός και να σας φαίνεται. Χαρείτε τον κόσμο, την ατμόσφαιρα 16ου αιώνα και αφήστε πίσω την καταναλωτική σας μανία. 

5)Στο Balık Pazarı και στο Nevizade για μπύρα. Ίσως να μην είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η νυχτερινή ζωή της πόλης, είναι όμως ότι πιο τουριστικό και σε καμία περίπτωση δεν θα περάσετε άσχημα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχετε το νου σας και να τηρείτε κάποιους βασικούς κανόνες σε σχέση με την τσάντα και τη φωτογραφική σας)

6) Στον Πύργο του Γαλατά και στο Eyüp για μερικές αξέχαστες φωτογραφίες.

Υ.Γ. Λόγω της απαγόρευσης του blogspot.com δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να ανεβάσω κάτι σύντομα. Αν αργήσω, ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση :)

Απαγορεύεται το μπλογκάρειν

Πάω σήμερα το πρωί στη δουλειά και λέω κάτσε να δω τι κάνει αυτή η ψυχή (το blog). Και μου βγαίνει στην οθόνη μια γκουμούτσα με κόκκινα γράμματα "Η πρόσβαση σε αυτή τη σελίδα απαγορεύτηκε με απόφαση δικαστηρίου" . Κάνω μια γρήγορη αναζήτηση στο για την ώρα νόμιμο Google και μαθαίνω ότι κάποια blog μετέδιδαν ζωντανά αγώνες οπότε το δικαστήριο με όλη του τη σοφία απαγόρευσε το blogspot.com γενικώς. Ουδέν σχόλιον. Ευτυχώς για την ώρα μπορώ και μπαίνω από τον υπολογιστή στο σπίτι (που έχει εμπειρία από την εποχή που ήταν παράνομο το YouTube και δεν μασάει). Να δούμε για πόσο!

Για να κλείσω με το επιμορφωτικό μήνυμα της ημέρας, κάντε ένα κλικ εδώ για να διαβάσετε όλα τα περιστατικά λογοκρισίας στην Τουρκία. Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, μην διαβάζετε μόνο για τα εμπορικά και τα γλέντια και νομίζετε ότι μόνο καλές πλευρές έχει!