.

"thisisistanbul" Anadolu Anadolu Kavağı Ani Anıtkabir Antakya Apogevmatini Ayder Bergama Beşiktaş Çeşme Cihangir Demirören Deniz Efes Emirgan Erzurum Events İ.K.S.V. Instituto Cervantes Internet İstanbul İzmir Kapalı Çarşı Kervansaray Konya Kumpir Mevlana Momiji Ortaköy Pera Müzesi Rize Safranbolu Sarıyer Selçuk Şirince Süleymaniye Sushi Tips Tortum Udonya Yalova Yörük Köyü Αdana Αγία Σοφία Άγκυρα Αγορές Αδριανούπολη Αιγυπτιακή αγορά Αμάσεια Ανατολία Ανίον Αντέπ Αξιοθέατα απαγόρευση blogspot.com Απογευματινή Αριθμοί Αρμενία Αρχαία Πόλη Αρχοντικά Αστυνομία Βόλτες Βόσπορος Γάμοι Γάτες Γείτονες Γιορτές Γιουρούκοι Γιώργος Δερβίσηδες Διακοπές Διασκέδαση Εγκληματικότητα Έθιμα Εκδηλώσεις Εκκλησίες Εκλογές Εκπαίδευση Ελλάδα Ελληνικά Εμπορικά Επαγγέλματα Επικαιρότητα Έφεσος Ιαπωνία Ιαπωνική κουζίνα Ικόνιο Ισλάμ Καθαρίστρια Καθημερινότητα Καιρός Κακοτοπιές Κάκτοι Καλοκαίρι Καρναβάλι Κάστρα Καταρράκτης Κατερίνα Καφετέρια Κερατέα Κλέφτες Κυκλοφοριακό Κωνσταντινούπολη Λεωφορεία λογοκρισία Λουτρά Μ.Ασία Μαύρη Θάλασσα Μελομακάρονα Μνημεία Μουσεία Μουσική Μπαϊράμι Μπακλαβάς Μύθοι Μωάμεθ Ναυάγια Νεόπλουτοι Νηστεία Νοσοκομεία Ντύσιμο Οδηγοί Παιδιά Πάλη Παλιατζίδικα Παναγία Σουμελά Παράλια Παραλίες Πάρκα Πάρκο Ulus Πάρκο Yıldız Πάσχα Πέργαμος Περιβάλλον Περιπέτειες Πλατεία Τάξιμ Ποντιακή μουσική Πόντος Πρωινό Πυροτεχνήματα Ραδιενέργεια Σαμψούντα Σαφράνπολις Σινώπη Σισμανόγλειο Σμύρνη Στατιστικά blog Ταξί Ταξίδια Τάταυλα Τάφοι Τέχνες Τζαμιά Τζιχάνγκιρ Τόκιο Τοπωνύμια Τουρκία Τουρκικά Τραίνο Τραπεζούντα Τροχαίο Τσάι Τσουκούρτζουμα Φαγητό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Φήμες φυλακές Φωτογραφία Χαιρετισμοί Χάρης Χέννα Χριστούγεννα Ψάρια

Thursday 28 April 2011

Επιστροφή στον ιαπωνικό κήπο!


Είχα γράψει παλιότερα για τον ιαπωνικό κήπο στην περιοχή Baltalimanı. Πριν μερικές ημέρες λοιπόν είπαμε να αφήσουμε τα μουσεία ,τα εστιατόρια και τα εμπορικά για να κάνουμε μια χαλαρή βόλτα στο Βόσπορο. Ο καιρός ήταν ύποπτα καλός, οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε από το σπίτι και να δούμε μέχρι που θα προλάβουμε να φτάσουμε πριν αρχίσει να βρέχει ή να φυσάει. Παραδόξως φτάσαμε ως τον ιαπωνικό κήπο, οπότε είπαμε να μπούμε. 
Υπενθυμίζω ότι πήγαμε πριν από αρκετούς μήνες, οπότε τα δέντρα είχαν αρχίσει να προετοιμάζονται για το χειμώνα. Μην περιμένετε λοιπόν κατακόκκινα momiji, αυτή τη φορά μας υποδέχτηκαν ανθισμένες κερασιές!
Παραθέτω μερικές φωτογραφίες και τη συμβουλή της εβδομάδας: Ακόμη και αν έχετε σκοπό να ταξιδέψετε στην Πόλη για λίγες μέρες, μη χάσετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε αυτό τον υπέροχο κήπο. Μπορείτε να το συνδυάσετε με τη βόλτα στο Βόσπορο, να δείτε τις θερινές κατοικίες που βρίσκονται κατά μήκος της παραλίας από το Arnavutköy ως το Sarıyer και να χαλαρώσετε λίγο στα κιόσκια του μετά από τα εξαντλητικά παζάρια στις παραδοσιακές αγορές.
 

Τα λάθη του επισκέπτη vol. 2

Φτάνεις λοιπόν στον προορισμό σου, και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Καταρχήν χωρίς έρευνα αγοράς δεν παίρνουμε ούτε τσιγάρα, πόσο μάλλον δερμάτινα και χαλιά. Την πρώτη μέρα κάνε μια βόλτα στα μαγαζιά, δες τι τιμές παίζουν, πόσο μπορείς να τις διαπραγματευτείς.. Το παράδειγμα φίλης που αγόρασε χαλί από την κλειστή αγορά και το είδε την επόμενη μέρα σε εμπορικό στη μισή τιμή λέει πολλά. Και η συγκεριμένη είχε έρθει για 23η φορά (κυριολεκτικά) , μιλάει τουρκικά και γενικά έχει τα μάτια και τα αυτιά της ανοιχτά όταν ψωνίζει. Ένα κλασσικό κόλπο είναι το "τελευταίο κομμάτι" . Μην σς πιάνει πανικός. Είναι σχεδόν απίθανο να θέλετε να αγοράσετε οτιδήποτε τόσο σπάνιο ή ακόμη χειρότερα μοναδικό. Αν ο κυριούλης θέλει να πουλήσει το τελευταίο του ναργκιλέ (που είναι και αντίκα, μοναδικός, χειροποίητος, κάνει φραπέ..) μπορείτε να πάτε 2 μαγαζιά πιο κάτω και να βρείτε το ίδιο (ενδεχομένως σε καλύτερη τιμή).
Δεύτερον, μην έρχεστε με τη βεβαιότητα πως τα πάντα είναι φτηνότερα εδώ. Ναι, πολλά πράγματα είναι. Όχι όμως τα αυθεντικά Armani (αν ξεκινάνε να παζαρέψουν την τιμή είναι μούφα, ή πάρτε το για το 5% της αρχικής τιμής, ή αφήστε το και φύγετε) . Καμία μεγάλη εταιρία ρούχων δεν αλλάζει τις τιμές της με βάση τα οικονομικά της εκάστοτε χώρας. Τα all stars έχουν την ίδια τιμή παντού στον κόσμο, εκτός αν είναι περίοδος εκπτώσεων.
Τέλος, για κάποιο λόγο ένα μεγάλο μέρος των ελλήνων επισκεπτών έρχονται πεινασμένοι για αγορές κάθε είδους. Γιατί έτσι; Τι ακριβώς σας λείπει στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα; Εντάξει, από την αγορά των μπαχαρικών αγοράζετε μερικά κιλά μυρωδικών γιατί είναι μείγματα και δεν μπορείτε να τα κάνετε σωστά μόνοι σας. Αλλά εκείνο το ναργκιλέ με τις ασημένιες (λέμε τώρα) λεπτομέρειες, πόσες φορές θα τον χρησιμοποιήσετε;  Τσάντες δε πουλάνε στην πόλη σας;  Πασμίνες; 
Εντάξει, μερικά πράγματα σας φαίνονται πιο ανατολίτικα, παραδοσιακά, τουριστικά. Αλλά δεν χρειάζεται να αγοράζετε ότι βρεθεί στο διάβα σας. Λίγα και καλά (που σημαίνει να ελέγχετε ότι σας δίνουν ΠΡΙΝ το πληρώσετε - πολλές φορές άλλο διαλέγετε και άλλο έχει τελικά μέσα η σακούλα που παίρνετε).
Αυτά για τα ψώνια. Ακολουθεί το τρίτο μέρος για τη γενική συμπεριφορά του επισκέπτη.

Wednesday 27 April 2011

Τα λάθη του επισκέπτη vol.1

Τα τελευταία χρόνια έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σαν λαός δεν ξέρουμε να ταξιδεύουμε. Ξεκινάω κάπως  απότομα. Ας το πάρουμε από την αρχή. Οι Έλληνες υποτίθεται ότι φτάσανε σε κάθε γωνιά της γης, στήσανε πόλεις και χωριά, αναπτύξανε τη ναυσιπλοΐα όσο κανένας άλλος πριν ή μετά. Δεκτό. Αλλά μετά τι έγινε και χαλάσαμε; Σε μια εποχή που μπορείς να αποκτήσεις πρόσβαση σε κάθε είδους πληροφορία αρκεί να έχεις ένα (όχι φοβερά εξελιγμένο) κινητό, γιατί έχουμε μείνει τόσο πίσω; Λες, για παράδειγμα, θα πάω στην Κωνσταντινούπολη για 4 ημέρες.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Οι σχετικά καλοί ταξιδιώτες στην Ελλάδα αγοράζουν ένα οδηγό. Οι κακοί πάνε σε ταξιδιωτικό πρακτορείο. Και καλά κάνουν, εκτός αν δεν θέλουν να πάνε μόνο στην Αγία Σοφία και το Topkapı. Δεν γίνεται να έχουμε όλοι τα ίδια γούστα. Άλλος θέλει να δει τις φτωχογειτονιές, άλλος θέλει να δει αστραφτερά αυτοκίνητα και εμπορικά ολυμπιακών διαστάσεων. Ο οδηγός όμως είναι για το μέσο τουρίστα, την οικογένεια, τη φοιτητοπαρέα. Θέλει να είναι αρκετά ελκυστικός ώστε να τον αγοράζουν όλοι, αλλά όχι τεράστιος γιατί δεν θα θέλει να τον κουβαλήσει κανείς. Παρουσιάζει λοιπόν ότι κρίνει πως θα αρέσει στους πολλούς. Επίσης κοστίζει γύρω στα 20€ (μια καλή έκδοση). Το ταξιδιωτικό πρακτορείο συμφέρει ΜΟΝΟ αν έχεις σκοπό να πας με το γκρουπ για την τιμή του ξενοδοχείου και να μην ακολουθήσεις σε καμία από τις δραστηριότητες. Δες το γιατί σε αυτή την ανάρτηση .
Η λύση: Κάνε τη δική σου έρευνα με βάση αυτά που σου αρέσει να βλέπεις όταν ταξιδεύεις. Μπες σε σελίδες όπως το wikitravel.org και κατέβασε τις βασικές πληροφορίες. Τη διαδικασία αντιγραφή/επικόλληση την ξέρεις. Κράτα ότι σε ενδιαφέρει, βρες παραπάνω πληροφορίες από σελίδες όπως το trip advisor ή τη wikipedia (αν πρόκειται για μνημεία) και πάνω από όλα κοίτα για σχόλια χρηστών: πάντα υπάρχει κάποιος που αποφάσισε να στρίψει στο Χ σοκάκι και βρήκε ένα μικρό παράδεισο / μια συμμορία που του πήρε το κινητό. Κάνε το ίδιο για τη διαμονή και τη συγκοινωνία. Το κόστος φτάνει μέχρι και το εξωφρενικό ποσό των 2 ευρώ αν δεν έχεις εκτυπωτή στο σπίτι και η διαδικασία σε προετοιμάζει για αυτά που θα αντιμετωπίσεις. Προσωπικά το απολαμβάνω σχεδόν όσο και την άφιξη στον εκάστοτε προορισμό ενώ το δείπνο στο τάδε εστιατόριο που συνέστησε ο ανώνυμος χρήστης από τη Νέα Ζηλανδία αποδεικνύεται το highlight του ταξιδιού και αποζημιώνει την προσπάθεια. Ο σημαντικότερος λόγος όμως έχει να κάνει με την ασφάλειά σου. Κανένας οδηγός δεν θα γράψει ξεκάθαρα ποιο πρόβλημα θα αντιμετωπίσεις στην εκάστοτε περιοχή. Ναι, θα σου πει να αποφύγεις τις περιοχές των τειχών. Μέχρι εκεί (γιατί φοβάται τυχόν μηνύσεις/παρεξηγήσεις). Οι ανώνυμοι χρήστες του ίντερνετ όμως θα σου πουν την εμπειρία τους και θα είσαι σε θέση να κρίνεις.

Sunday 24 April 2011

Yalova: Τι να τα κάνεις τα μουσεία;

Ας είμαστε ειλικρινείς: Το ζητούμενο των διακοπών είναι η ξεκούραση και η χαλάρωση. Και τέτοιες διακοπές είχα καιρό να κάνω. 
Καλά τα μουσεία, καλά τα ερείπια χιλιάδων χρόνων, καλές και οι εκκλησίες και τα τζαμιά. Αλλά αν αν κλείνουν τα μάτια σου την ώρα που μιλάει ο ξεναγός, τι να τα κάνεις; 
Είπαμε λοιπόν να χαλαρώσουμε λίγο. Και τι καλύτερο για αυτή την περίπτωση από μια πόλη η οποία το μόνο που προσφέρει είναι θερμά λουτρά;
 H Yalova ήταν γνωστή από τη ρωμαϊκή περίοδο για τα θερμά λουτρά της. Σήμερα, το μόνο που μπορεί να βρει κανείς σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων από αυτά είναι ξενοδοχεία, πανσιόν, εστιατόρια,  δέντρα και νερό. Άντε και το εξοχικό του Ατατούρκ, αλλά είναι κλειστό λόγω ανακαίνισης οπότε δικαιολογούμαστε που το αγνοήσαμε. Το ξενοδοχείο πρόσφερε νερό από τα ιαματικά λουτρά στο δωμάτιο οπότε δεν χρειάστηκε να πάμε μέχρι τις κυρίως εγκαταστάσεις. Τέλος, το πρωινό στο κρεβάτι μπορεί να ακούγεται μακρινό όσο τα αστέρια αλλά ο ξενοδόχος μας επέμεινε να μην κουραστούμε. Ο γυρισμός ήταν δύσκολος, Αλλά πως να μην είναι μετά από δώδεκα ώρες ύπνο και 2 ώρες πλατσουρίσματος στα ιαματικά λουτρά; Οι φωτογραφίες είναι από τη φύση γύρω από το ξενοδοχείο. Θα σας έδειχνα και κάτι από τα λουτρά αλλά δεν κατάφερα να φτάσω μέχρι εκεί.. Δεν χρειάστηκε άλλωστε!

Thursday 21 April 2011

Govinda: πας για φαγητό, διαλογισμό και ότι άλλο...

Είναι μερικά μέρη στα οποία νιώθεις με τη μία σαν στο σπίτι σου. Και άλλα στα οποία νομίζεις ότι κάποιος σου κάνει πλάκα.  Το Govinda ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Αν έχετε συναντήσει ποτέ μάρτυρες και ιεραποστόλους  κάθε είδους θρησκείας και αίρεσης θα καταλάβετε τι εννοώ πριν προλάβετε να παραγγείλετε κυρίως πιάτο. Τα Σαββατοκύριακα  η παραξενιά δεν περιορίζεται στο προσωπικό αλλά ίσως καταλήξετε είτε να ακούτε τον τύπο από το διπλανό τραπέζι να μιλάει για πνευματικότητα, αστρικά ταξίδια και άλλα τέτοια χαριτωμένα, ή να αφοσιωθείτε στα περιοδικά του καταστήματος (για πνευματικότητα, αστρικά ταξίδια και άλλα τέτοια χαριτωμένα).
Μην τρομάζετε όμως. Η  κουζίνα αξίζει τον κόπο, ενώ το καλύτερο που δοκίμασα ήταν μια περίεργη εκδοχή φαλάφελ (υποθέτω πως είναι συνταγή της αίρεσης).  μπορείτε πάντα να κάνετε ότι δεν μιλάτε αγγλικά/τουρκικά, ότι διαλογίζεστε μέχρι να έρθει το φαγητό, ότι μιλάτε στη θεά Κάλι και τα λοιπά...

Tuesday 19 April 2011

Έκθεση "Νέοι Έλληνες Δημιουργοί"


Τη Δευτέρα, δεύτερη μέρα του Πάσχα, ξεκινάει η έκθεση ζωγραφικής και φωτογραφίας από νέους Έλληνες δημιουργούς. Τα εγκαίνια είναι την ίδια ημέρα στις 7 μμ και τα έργα θα παραμείνουν στην Πόλη εώς τις 2 Μαΐου. Όσοι έχετε όρεξη για ένα κρασάκι σε χαλαρή ατμόσφαιρα περάστε να τα πούμε :)
Όσοι δεν μπορείτε για οποιοδήποτε λόγο, μπορείτε να απολαύσετε φωτογραφίες από την έκθεση και τα εγκαίνια τόσο στη σελίδα της εκδήλωσης  όσο και στη σελίδα της διοργανώτριας γκαλερί, Gama.

Saturday 16 April 2011

Πάσχα στην Πόλη

Ιδιαίτερα θρησκευόμενο άτομο δεν ήμουν ποτέ. Οι γιορτές λοιπόν δεν είναι για μένα τίποτα παραπάνω από την ευκαιρία να δω αγαπημένα πρόσωπα  καθώς και μια μίνι αρχή του καλοκαιριού (επίσης δεν τρώω κρέας οπότε και μαγειρικά προτιμώ την περίοδο της νηστείας που έιναι πιο εύκολο να βρεις αξιοπρεπές φαγητό παντού).  Φέτος βέβαια που δουλεύω και δεν θα πάω στους γονείς μου τα αγαπημένα πρόσωπα δεν περιλαμβάνουν συγγενείς. Περίεργο θα είναι, δεν το έχω ξανακάνει. Θα έρθουν όμως οι φίλοι μου με αφορμή μια έκθεση για την οποία θα γράψω περισσότερα σύντομα. Κάποιους από αυτούς δεν τους έχω δει εδώ και πολλούς πολλούς μήνες οπότε ανυπομονώ. Κάποιους άλλους τους έχω στεναχωρέσει τελευταία οπότε πιστεύω πως αυτή θα είναι μια καλή ευκαιρία να επανορθώσω. Σε κάθε περίπτωση ανυπομονώ να έρθουν οι γιορτές και ας μην πρόκειται να κάνω τίποτα από τα παραδοσιακά. Ετοιμαζόμουν να γράψω και που θα πάω το σαββατοκύριακο του Πάσχα αλλά είναι ένα καλό θέμα για ανάρτηση μετά τις γιορτές οπότε θα το αφήσω για την ώρα.

Tuesday 12 April 2011

Ήρθε και η άνοιξη...

...και δεν έχουμε δει μια ηλιόλουστη μέρα. Είδαμε δηλαδή, πολλές για την ακρίβεια! Αλλά 10 λεπτά αργότερα έβρεχε και 2 ώρες μετά ο ήλιος έλαμπε και πάλι. Δεν με πιστεύετε; Δείτε και μόνοι σας φωτογραφίες από την ίδια μέρα, με διαφορά μερικών ωρών. Κάθε πρωί λέω στον εαυτό μου "Μην την πατήσεις όπως χτες, όσο ωραία και να φαίνεται η μέρα θα είναι ακριβώς σαν τη χτεσινή. Κρύο, ζέστη, κρύο, ζέστη." Και μετά ανοίγω τις κουρτίνες και αφήνω το ηλιόλουστο πρωινό να με παρασύρει. Μ'αυτά και μ'αυτά κατάφερα να αρρωστήσω 2 φορές μέσα σε ένα μήνα, κουβαλάω μονίμως ομπρέλα (σιχαίνομαι τις ομπρέλες) και όταν τελικά αποφασίζω να μην την πάρω μαζί μου αρχίζει να βρέχει πριν φτάσω στη στάση του λεωφορείου. Ευχαριστώ άνοιξη!

Demirören

Και πάνω που όλοι απορούσαν τι λείπει από το κέντρο, χτίστηκε το εμπορικό Demirören και μας λύθηκε η απορία. Αρχιτεκτονικά δεν είναι τίποτα απολύτως. Δεν είναι μοντέρνο, δεν είναι νεοκλασσικό, δεν είναι μπαρόκ.  Η φοβερή δήθεν νεοκλασσική πρόσοψη με τα μπαλκόνια από plexiglass σε κάνει να απορείς αν οι αρχιτέκτονες μπέρδεψαν τα σχέδια του με αυτά κάποιου άλλου κτιρίου.  Μπαίνεις μέσα και ω του θαύματος, είναι ακόμη χειρότερο! Όταν μπήκαμε να το δούμε λειτουργούσε μεν αλλά τα περισσότερα μαγαζιά δεν είχαν ολοκληρωθεί οπότε ήταν μισό γιαπί μισό εμπορικό. Και γεμάτο από κόσμο. Για κάποιο λόγο τα εμπορικά εδώ είναι κάτι σαν τα γήπεδα. Ακους κριτική από παντού, με όποιον και να μιλήσεις σου λέει ότι δεν καταλαβαίνει προς τι ο πανικός αλλά είναι μονίμως γεμάτα με κόσμο σε κατάσταση αμόκ.

Tuesday 5 April 2011

Πήγαμε και σε kına gecesi!

Τεμπέλιασα λίγο αυτή την εβδομάδα αλλά επέστρεψα με ήθη και έθιμα του τόπου για να εξιλεωθώ!
Παντρεύτηκε το περασμένο καλοκαίρι η καθηγήτριά μου και κατέληξα τελικά να πάω σε τουρκικό γάμο (που τους είχα αποφύγει με μεγάλη επιτυχία για χρόνια και δεν ήξερα τι έχανα!). Μερικές μέρες πριν το γάμο λοιπόν μαζεύονται στο σπίτι της νύφης συγγενείς και φίλοι, έρχεται και ο μέλλων κύριος Κοκοβίκος και στήνουν το παρτάκι με τη χέννα. Την έρμη τη νύφη την έχουν ντύσει σαν πασχαλινό αυγό με χρυσές λεπτομέρειες και την έχουν βάλει να κάνει ότι διασκεδάζει. Μαζί και εμείς για συμπαράσταση.
Κάποια στιγμή εμφανίζονται οι θείες που ήταν κλεισμένες στο σπίτι και κάτι ετοιμάζανε. Το ζεύγος κάθεται στη μέση της αυλής σαν να πρόκειται να πάει στο εκτελεστικό Μία από τις κυριούλες,  η οποία δεν είναι ορφανή ή παιδί χωρισμένων γονιών έχει σπάσει τη χέννα σε μικρά μικρά κομματάκια). Δεν προλαβαίνω να φύγω για 2 λεπτά να πάρω τη φωτογραφική...Γυρνάω και βλέπω τη νύφη στην κατάσταση της κάτω φωτογραφίας (πρέπει να σας πω ότι καθόλου διασκεδαστικό δεν το βρήκα, μάλλον τρομακτικό). Αρχίζουν λοιπόν οι θείες να κάνουν τα δικά τους, βάζουν και χέννα στα χέρια του ζεύγους, αρχίζουν να λένε και διάφορα υποτίθεται λυπητερά τραγούδια για να κάνουν τη νύφη να κλάψει (λόγω της ημέρας), μας γεμίζουν και εμάς με χέννα (την οποία ξεπλένω κατευθείαν αλλά κρατάει καμιά βδομάδα.

Με τα πολλά τελειώνει το πανηγύρι αλλά η έρμη η νύφη δεν μπορεί να πάει να αλλάξει ρούχα και μένει με τα πασχαλινά. Πίνουμε ένα τελευταίο κρασάκι και πάμε στα σπίτια μας.
Έτσι λοιπόν ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με αυτό το μεγάλο κομμάτι του τουρκικού πολιτισμού. Δεν μου αρέσουν οι γάμοι αλλά μόνο για το σουρεάλ της κατάστασης θα ξαναπήγαινα!