Στις παραδοσιακές αγορές

 Οι παραδοσιακές αγορές της Πόλης είναι ένα σουρεαλιστικό μείγμα παλιού και νέου, ταγαριού και "γκούτσι" , ναργκιλέ και ψευτο-ρόλεξ. Ο κόσμος είναι πολύς, τα παζάρια σκληρά, οι πωλητές θορυβώδεις.

Ο μόνος λόγος που  αξίζει να πάτε είναι για να πάρετε μια γεύση Ανατολής. Κατά τα άλλα οι τιμές είναι στα ύψη, οι τσαντάκηδες παραμονεύουν και οι πωλητές είναι μανούλες στην απάτη. Μην είστε σίγουροι πως ότι παίρνετε είναι  απίστευτα φτηνό (θα χαλάσει σε μια βδομάδα) ούτε πως κοροϊδέψατε τον πωλητή (σοβαρά μιλάτε; 40 χρόνια δουλεύει εκεί και ήρθατε εσείς να τον δουλέψετε;)

 Γενικά είναι ευχάριστη εμπειρία, εκτός αν είστε αγοραφοβικοί (οπότε καλό είναι να μην περάσετε ούτε απ'έξω). Μην αγοράζετε ότι βρείτε μπροστά σας, ο ναργκιλές θα σπάσει μέσα στη βαλίτσα σας και θα κουβαλάτε τζάμπα βάρος.

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη....

Σε θέματα ασφάλειας και εγκληματικότητας είμαι γενικά χαλαρή. Από τη μία δεν αγχώνομαι γιατί τι θα μου κλέψουν; Από την άλλη πέρα από μικροεπεισόδια με κλεμμένα κινητά φίλων και χαμένα πορτοφόλια δεν είχα αντιμετωπίσει ποτέ κάτι ιδιαίτερο. Μέχρι πέρσι δηλαδή που στις 4.30 τα χαράματα άρχισε να μου χτυπάει κάποιος την πόρτα (του διαμερίσματος, όχι την εξωτερική). Φρίκαρα λίγο γιατί έμενα και μόνη αλλά το ξεπέρασα. Μετά μετακόμισα σε καλύτερη - υποτίθεται - γειτονιά από όπου περνάει ένα περιπολικό συχνά πυκνά, όλοι οι γείτονες είναι λίγο πολύ γνωστοί, έχω και 2 συγκατοίκους οπότε το ενδεχόμενο της ληστείας δεν μου ξαναπέρασε από το μυαλό. 

Την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα για τη Hiromi-san που της έκλεψαν τα λεφτά στο Ortaköy. Σήμερα θα σας γράψω για την παραλίγο εισβολή ληστή στο σπίτι μας χτες το βράδυ. 

Να τα πάρουμε όμως από την αρχή: στο σπίτι είμαστε 3 άτομα. Σήμερα λοιπόν το πρωί ξυπνάω και μου λέει ο ένας συγκάτοικος (η άλλη είχε φύγει). Πάνε στην κουζίνα, θα δεις κάτι που θα σε φρικάρει. Πάω στην κουζίνα και βρίσκω σημείωμα της άλλης συγκατοίκου: "Θα σας πω κάτι που θα σας τρομάξει. Τα χαράματα άκουσα ένα περίεργο θόρυβο και ξύπνησα. Είδα στο μπαλκόνι μου ένα τύπο που φορούσε μαύρα ρούχα και γάντια. Είδε ότι ξύπνησα, πήδηξε στο δρόμο και έφυγε. Φοβήθηκα πολύ αλλά δεν ήξερα τι να κάνω και δεν σας ξύπνησα" . Η ίδια είχε πάει στη δουλειά οπότε δεν μπορέσαμε να μάθουμε λεπτομέρειες άμεσα. Αργότερα καταφέραμε να μιλήσουμε, μάθαμε λεπτομέρειες και τηλεφωνήσαμε στην αστυνομία. Όχι ότι η αστυνομία θα κάνει κάτι ιδιαίτερο, αλλά είπαμε να είμαστε τυπικοί. 

Έτσι που λέτε. Πρώτα μου πέφτει ένα παράθυρο στο κεφάλι στα καλά καθούμενα, μετά  τρακάρει το λεωφορείο μας (2 φορές) , μετά μας κλέβουν, μετά πάνε να μπουν στο σπίτι μας... Θέλω να πιστεύω ότι η γκαντεμιά μας (για φέτος έστω) περιορίζεται σε αυτά γιατί η συνεχής επαφή με την αστυνομία καθώς και η ένταση που προκαλούν τέτοιες καταστάσεις έχει καταντήσει κουραστική.

Η παλιά πόλη

Η παλιά πόλη, γνωστή και ως ιστορική χερσόνησος (tarihi yarımada) ή Σουλτάναχμετ (Sultanahmet), είναι το πρώτο μέρος που θα επισκεφτείτε. Εκεί βρίσκεται η Αγία Σοφία (Aya Sofya Müzesi), το παλάτι Τοπκαπι (Topkapı Sarayı) , το Μπλε τζαμί ((Sultanahmet Camii), το αρχαιολογικό μουσείο (Arkeoloji Müzesi) . Από εκεί θα πάτε και στο Καπαλί Τσαρσί (Kapalı Çarşı)  και στο χαμάμ Τσεμπερλίτας (Çemberlitaş Hamamı) όταν πλέον δεν σας κρατάνε τα πόδια σας. Πολύ κοντά βρίσκονται επίσης το Βασιλικό Υδραγωγείο (Yerebatan Sarnıcı) και το πάρκο Γκιούλχανε (Gülhane Parkı), όπου διαβάστηκε η διακήρυξη του Ταναζιμάτ (ιστορία κατεύθυνσης γ' λυκείου το καταντήσαμε το έρμο το μπλογκ). Η μοναδική μου συμβουλή είναι να πάτε προετοιμασμένοι για όλα. Για ακριβό φαγητό, για τσαντάκηδες, για ατελείωτες ουρές στην είσοδο κάθε μουσείου. Η λύση είναι να πάρετε ένα κουλούρι και ένα μπουκαλάκι  νερό μαζί σας, να προσέχετε τα πράγματα σας και να κάνετε υπομονή. Οι Τούρκοι στο θέμα της ουράς είναι σαν τους Έλληνες: Την αγνοούν. Επειδή όμως ο περισσότερος κόσμος εκεί δεν είναι ντόπιος καλά θα κάνετε να αφήσετε τις εξυπνάδες που κανένας βορειοευρωπαίος δεν θα  εκτιμήσει. Είπαμε: ΥΠΟΜΟΝΗ.

Ortaköy

Φανταστείτε το εξής σκηνικό: Ηλιόλουστο κυριακάτικο μεσημέρι, πίνετε το τσάι σας με θέα το Βόσπορο, το σκηνικό συμπληρώνουν ορδές τουριστών. Μουσική υπόκρουση; Μα φυσικά η φωνή του μουεζίνη σε συνδυασμό με τους κράχτες από τους πάγκους kumpir. Όχι, η παραπάνω σκηνή δεν είναι η must δραστηριότητα όταν έρθει κανείς στην Πόλη. Η βόλτα στο Ortaköy όμως είναι μια καλη ευκαιρία να χαλαρώσετε χωρίς να βγείτε τελείως από τους τουριστικούς ρυθμούς. Για τους λάτρεις των νέων γεύσεων είναι παράλληλα μια ευκαιρία για δοκιμές. Αφού κάνετε μια βόλτα στην παραλία, χαζέψετε τους πάγκους, βγείτε φωτογραφία μπροστά στο τζαμί και τη γέφυρα, ακολουθήστε τις φωνές των κραχτών και βγείτε στη σειρά με τις καντίνες. Εκεί θα βρείτε βάφλες, κρέπες, λουκουμάδες (αγνοήστε τα, έχει και στην Αθήνα), kumpir και balık ekmek. Το kumpir είναι ψητή πατάτα γεμιστή με διάφορες νοστιμιές. Το balık ekmek είναι σάντουιτς με ψάρι της προτίμησής σας και σαλάτα. Μη βιαστείτε να σχολιάσετε κανένα από τα 2. Χαλαρώστε, δοκιμάστε και μετά μας λέτε...

Έκτακτη ανακοίνωση: ανέβηκε η τιμή της καλοσύνης!

Είπα και εγώ μια φορά να φύγω νωρίς από τη δουλειά και να απολαύσω τον καλό καιρό παρέα με τους φιλοξενούμενους από τη μακρινή Οσάκα... Είναι δυνατόν να μην καταλήξω στο τμήμα για 2 ώρες;;;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Εδώ και μερικές μέρες φιλοξενούμε 4 συμπαθέστατους Ιάπωνες στο σπίτι. Σήμερα το μεσημεράκι λοιπόν, βρεθήκαμε στο Ortaköy και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Εγώ βρισκόμουν λίγο πιο μπροστά από το υπόλοιπο γκρουπ οπότε δεν κατάλαβα ακριβώς τι έγινε αλλά μέσα σε 2-3 λεπτά εξαφανίστηκε και ξαναβρέθηκε το πορτοφόλι της Hiromi-san.Με τη διαφορά ότι από μέσα έλειπαν 300 λίρες! Ο κύριος που το βρήκε είναι από αυτούς τους γραφικούς με τα κουνέλια. Μας το έδωσε λοιπόν, είδαμε ότι λείπουν τα χρήματα, προσφέρθηκε να φωνάξει την αστυνομία και πήγαμε στο τμήμα για κατάθεση. Εκεί λοιπόν πέσαμε αρχικά στα χέρια του αστυνόμου Σαΐνη. "Που χάθηκε το προρτοφόλι;" "Μπροστά στο Χ μαγαζί" "ΜΑΛΙΣΤΑ!" . Μπράβο μεγάλε, το έλυσες το μυστήριο. Κάπως έτσι περάσαμε ένα γραφικό μισάωρο. Μετά συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν μάρτυρες. Έστειλε λοιπόν το τσιράκι του να φέρει τον κουνελά (δεν θέλω κριτική, πώς αλλιώς λένε κάποιον που ζει βάζοντας κουνέλια να διαλέγουν χαρτάκια που λένε τη μοίρα σε κατάχαζους τουρίστες;) .  Έρχεται και ο κουνελάς που νομίζει ότι τον κατηγορούμε και αρχίζει τα "Ας μην ανακατευόμουν καθόλου, καλό πήγα να κάνω κτλ" . Λύνεται η παρεξήγηση και το πιάνουμε από την αρχή. Ο Σαΐνης αρχίζει τις ηλίθιες ερωτήσεις και τα ηλίθια συμπεράσματα, ο κουνελάς μουρμουράει ότι χάνει πελατεία, το θύμα αρχίζει να μας ζητάει συγνώμη (λες και αυτή έφταιγε για το  μπάχαλο). Κορυφαία στιγμή του σκηνικού: Βγαίνω να κάνω ένα τσιγάρο και με ακολουθεί ο κουνελάς. Μου κάνει τράκα (την πρώτη από πολλές) και με ρωτάει αν είμαι μεταφράστρια ή απλή φίλη. Ακούει φίλη και μου λέει "Κοίτα κοπελιά, εγώ ήρθα να κάνω καλό. Όσο είμαι εδώ χάνω λεφτά.Θα πεις στους φίλους σου να κάνουν και αυτοί ένα καλό για μένα;" . Αρχίζει λοιπόν να μου δείχνει κάτι κέρματα (3-4 λίρες) και να μου λέει ότι σε όλο αυτό το διάστημα θα έβγαζε 70 λίρες (φοβερή αντίθεση αλλά δε την σχολιάζω). "Έχω 2 παιδάκια να θρέψω, πες τους να μου δώσουν κάτι" . Το "κάτι" το αφήνει ανοιχτό. Μετά από άλλη μια ώρα στο τμήμα είμαστε έτοιμοι να φύγουμε και μας ρωτάει ο Σαΐνης αν έχουμε τρόπο να γυρίσουμε. Λέμε ναι και μας ζητάει αν είναι εύκολο να πληρώσουμε και το εισιτήριο του. Φυσικά και θα το πληρώσουμε. Στο δρόμο λοιπόν ξεκινάει τη μουρμούρα στους Ιάπωνες και με τα πολλά μαθαίνουμε πόσο πάει η κατάθεση: 50 λίρες επειδή μας συμπάθησε! Όσο ψάχνουμε για ταξί έχει πάρει αγκαζέ το Gaku και του ζητάει να του δώσει κάτι για το καλό που έκανε. Δεν βλέπει φως (φυσικά) καθώς του λέμε πως η κατάθεση είναι υποχρέωσή του και όχι προς πώληση. Μπαίνουμε στο ταξί και σε όλη τη διαδρομή εξηγεί στον ταξιτζή πόσο κακό είναι τελικά να είσαι καλός άνθρωπος (να χαρώ καλοσύνη). Εν τω μεταξύ η "ζημία" τουέχει ανέβει στις 130 λίρες. Συμβιβάζεται όμως με 50 γιατί είναι τίμιος. Βλέπει ότι δε πρόκειται να πάρει μία και βγαίνει από το ταξί βρίζοντας. Να τονίσω εδώ ότι δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι δεν ήταν αυτός ο μακρυχέρης αλλά τι να πεις; 

Αυτά λοιπόν τα ευχάριστα από το μοναδικό Σάββατο που έφυγα νωρίς από τη δουλειά!

Άγκυρα , πρωτεύουσα και όχι τυχαία!

Αυτή η εβδομάδα ήταν (και συνεχίζει να είναι δύσκολη) οπότε θα περιοριστώ σε μια σύντομη ανάρτηση για την Άγκυρα. Ξέρω ότι οι περισσότεροι έχετε ακούσει τα γνωστά γραφικά τύπου  "Ποια Άγκυρα, τι να πας να κάνεις; Χάλια είναι..." και ακόμη χειρότερα. Και εγώ λοιπόν πήγα με την ίδια εντύπωση: Το μόνο που περίμενα να δω ήταν κυβερνητικά κτίρια, πρεσβείες, άντε και το μαυσωλείο του Atatürk. Καμία σχέση! Μια χαρά πόλη είναι, με τους φοιτητές της,  τα μπαρ και τα πάρκα της. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από καμία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα (σε αντίθεση με την Κωνσταντινούπολη που έχει αρκετά να ζηλέψει). Μέχρι και ασανσέρ στο μιναρέ του κεντρικού τζαμιού  έχει! Όταν λοιπόν (και όχι αν) σας δοθεί η ευκαιρία, να μπείτε στο βραδινό τραίνο με καλή παρέα και να ξυπνήσετε στην πιο καθαρή, μοντέρνα και ανθρώπινη πόλη της χώρας. Να κάνετε τις βόλτες σας, να πάτε στο Anıtkabir (το μαυσωλείο), να πάτε στο φρούριο για μοναδική θέα και βόλτες στα σοκάκια, να φάτε φρέσκο ψάρι (το τελευταίο πράγμα που περίμενα να δω σε μια πόλη χωρίς θάλασσα) στους πεζοδρόμους του κέντρου.

Θα ακολουθήσει μια σειρά αναρτήσεων για τα βασικά αξιοθέατα της Κωνσταντινούπολης. Μέχρι τότε υπομονή, έχουμε και δουλειές!

Στα παλιατζίδικα του κέντρου

Η περιοχή Çukurcuma, μεταξύ Galatasaray και Cihangir φημίζεται για τα παλιατζίδικά της. Παλιότερα φημιζόταν και για τους οίκους ανοχής της αλλά ελάχιστοι παραμενουν στη γειτονιά,με το κόκκινο φωτάκι τους να προσκαλεί τους περαστικούς πρωί και βράδυ.  Στην ίδια γειτονιά βρίσκεται το ελληνικό προξενείο, το ιταλικό σχολείο, μερικές γκαλερί τέχνης και  πολλά μοντέρνα café. Το βασικό χαρακτηριστικό της περιοχής όμως είναι τα παλιατζίδικα. Από βρώμικα και σκοτεινά μαγαζάκια που πουλάνε σαβούρα σε όλα τα μεγέθη και τις τιμές, μεχρι το The Works και άλλα στο ίδιο ύφος που πουλάνε μικρούς και μεγάλους θησαυρούς από άλλες εποχές.

 Τα παζάρια είναι μέρος της αγοράς. Το ίδιο και το πήγαινε-έλα των πελατών μέχρι να αποφασίσουν αν τελικά θα αγοράσουν αυτό που παζαρεύουν και εκβιάσουν τη μέγιστη δυνατή έκπτωση. Η ίδια η διαδικασία του παζαριού είναι ιεροτελεστία. Μην ντρέπεστε, δεν είπε κανείς να εφαρμόσετε αυτή την πρακτική στα Ζάρα και το Μασούτη, αλλά για την ώρα βρίσκεστε σε παλιατζίδικο και καλό είναι να φερθείτε αντίστοιχα!

Udonya, ένας μικρός παράδεισος για την Κατερίνα!

Λέγαμε λοιπόν εδώ και καιρό να τιμήσουμε την ιαπωνική κουζίνα, της οποίας ουκ ολίγα λαμπρά δείγματα υπάρχουν στην Πόλη. Πήγαμε λοιπόν στο εστιατόριο Udonya που είναι στο κέντρο, το προτιμά όλη η ιαπωνική κοινότητα και δεν είναι και παράλογα ακριβό (εντάξει, δεν είναι και λαχματζούν αλλά υπάρχουν χειρότερα). Η παρέα λοιπόν ήθελε να δοκιμάσει τα πάντα: ωμά, τηγανητά, βραστά, πήραμε μία με απ'όλα για να είμαστε σίγουροι. 'Η έτσι νόμιζα.... Η Κατερίνα που το είχε καημό να πάμε είπε να περιμένει μέχρι την επόμενη φορά και δεν άφησε τίποτα ανέγγιχτο. Δεν κάνω πλάκα, τίποτα δεν άφησε! Εκτός από το　wasabi, αλλά είχε τα δίκια της. Δεν την κατηγορώ όμως... Αν ρίξετε μια ματιά στη φωτογραφία (και αν δεν έχετε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με το όλο concept) θα καταλάβετε γιατί!

Τα λάθη του επισκέπτη vol.3

 Φτάσαμε λοιπόν και στο μεγάλο κεφάλαιο της συμπεριφοράς. Την πρώτη φορά που αποφάσισε να έρθει η αδερφή μου,  με ρώτησε τι ρούχα να φέρει. Η ίδια αναφερόταν στον καιρό: ήταν Ιούλιος οπότε δεν ήθελε να φέρει τίποτα έστω και ελάχιστα ζεστό.  Το πρόβλημα όμως δεν είναι η ζέστη. Για κάποιο λόγο έχουμε την εντύπωση ότι όπου και να πάμε το dress code είναι αυτό της Μυκόνου. Στην Τουρκία λοιπόν αυτό δεν ισχύει. Μην στραβομουτσουνιάζετε, δεν σας ζήτησε κανείς να καλύψετε το κεφάλι σας. Απλά θεωρώ συνετό να μην ντύνεστε προκλητικά, όχι γιατί θα σας τύχει απαραίτητα κάτι, αλλά γιατί τα σχόλια και τα βλέμματα διαφόρων περίεργων είναι αρκετά ενοχλητικά από μόνα τους. Θα δείτε και τουρκάλες ντυμένες προκλητικά, αλλά λάβετε υπόψιν το ενδεχόμενο να έχουν μαζί το φίλο τους , το γεγονός πως μιλάνε τη γλώσσα καθώς και το ότι ξέρουν την περιοχή, το μαγαζί, τους κινδύνους. Για να είμαστε πιο ξεκάθαροι, κανείς δεν λέει "Φόρεσε παντελόνι/μακριά φούστα και ζακέτα" όταν έξω έχει 40 βαθμούς. Η βερμούδα είναι μια χαρά, το σορτσάκι συζητιέται. Το t-shirt είναι μια χαρά, το strapless συζιτιέται πάρα πολύ. Επίσης στα τζαμιά δεν μπαίνετε χωρίς να έχετε καλύψει τα χέρια και τα πόδια σας, σε κάποιες περιπτώσεις και τα μαλλιά. Δεν σας αναγκάζει κανείς να πάτε οπότε μην γκρινιάζετε. Να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι η Τουρκία είναι ενδεχομένως η πιο προοδευτική μουσουλμανική χώρα πράγμα το οποίο μεταφράζεται σε γενικά χαλαρή αντιμετώπιση των γυναικών (όχι σε ιδιαίτερα συντηρητικές γειτονιές) , χωρίς αυτό να σημαίνει πως μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε και να περιμένετε παντελή έλλειψη αντιδράσεων. Το γεγονός ότι είστε ξένοι βέβαια μετράει αρκετά και πολλοί θα παραβλέψουν γενικά "καταδικαστέες" συμπεριφορές.  Μην το εκμεταλλεύεστε, δεν είναι όλοι εξίσου χαλαροί και ανοιχτόμυαλοι. 

Εξίσου σημαντικό είναι να μην αντιμετωπίζετε τους πάντες σαν να είναι κολλητοί σας από το λύκειο. Πολλοί θα σας πιάσουν την κουβέντα μόνο για να σας αποσπάσουν την προσοχή όσο αλλάζουν το προϊόν που αγοράσατε με άλλο πιο φτηνό/ελλατωματικό. 

Για χιλιοστή φορά μακριά από ταξί. Τα λεωφορεία, το τραμ και οι γραμμές του μετρό θα σας πάνε παντού στην ευρωπαϊκή πλευρά. Για την  ασιατική μπείτε σε ένα από τα καραβάκια, κοστίζει ελάχιστα και διαρκεί 20 λεπτά. 

Τέλος, ο χρυσός κανόνας που θα πρέπει να εφαρμόζουμε σε κάθε ταξίδι στο εξωτερικό, αν όχι από ανάγκη τουλάχιστον από ευγένεια: Μάθετε τις βασικές λέξεις και φράσεις. Ναι, πολλοί μιλάνε αγγλικά (όχι όλοι) ή ακόμη και ελληνικά. Είναι, όμως, τόσος κόπος να μάθετε να λέτε ναι, όχι, ευχαριστώ; Το αλφάβητο είναι επίσης σημαντικό γιατί είναι μεν τουρκικό αλλά έχει κάποιες διαφορές στην προφορά καθώς και μερικά παραπάνω γράμματα. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορείτε να προφέρετε το όνομα της περιοχής στην οποία θέλετε να πάτε . Μέσα στο καλοκαίρι σκοπεύω να ανεβάσω και ένα οδηγό με τα βασικά αλλά θέλει δουλειά. 

Αυτά για την ώρα. Επαναλαμβάνω πως τα προβλήματα όταν ταξιδεύουμε δεν είναι απαραίτητα, οπότε λίγη σύνεση, καλή διάθεση και προετοιμασία θα πρέπει να είναι στη βαλίτσα σας πολύ πριν αγοράσετε εισιτήρια.

Πιάσαμε και το Μάη στο Emirgan!

 2 χρόνια στην Πόλη και στο Emirgan πήγα για πρώτη φορά χτες. Ξέρω, ντροπή μου. Ειδικά τη στιγμή που μιλάμε για μια διαδρομή 15 λεπτών από το σπίτι. Χτες όμως ήταν ευκαιρία καθώς ο καιρός ήταν υπέροχος (η πρώτη πραγματικά ανοιξιάτικη Κυριακή του χρόνου). 

Εν μέρει λόγω καιρού, εν μέρει λόγω Πρωτομαγιάς, το πάρκο ήταν γεμάτο οικογένειες, φαγητά , αιώρες και  καρό κουβερτούλες.  Οι 3 θερινές κατοικίες  της οθωμανικής δυναστείας (Λευκή, Ροζ,Κίτρινη) λειτουργούν ως αναψυκτήρια/εστιατόρια.

  Στις φωτογραφίες  μπορείτε να δείτε ένα μικρό τμήμα των κήπων  (το "Ρέμα με τις τουλίπες" ) καθώς και το Ροζ Παλάτι (θερινή κατοικία κάποιου μέλους της οικογένειας του σουλτάνου) που χτίστηκε τη δεκαετία του 1870.