Τεμπέλιασα λίγο αυτή την εβδομάδα αλλά επέστρεψα με ήθη και έθιμα του τόπου για να εξιλεωθώ!
Παντρεύτηκε το περασμένο καλοκαίρι η καθηγήτριά μου και κατέληξα τελικά να πάω σε τουρκικό γάμο (που τους είχα αποφύγει με μεγάλη επιτυχία για χρόνια και δεν ήξερα τι έχανα!). Μερικές μέρες πριν το γάμο λοιπόν μαζεύονται στο σπίτι της νύφης συγγενείς και φίλοι, έρχεται και ο μέλλων κύριος Κοκοβίκος και στήνουν το παρτάκι με τη χέννα. Την έρμη τη νύφη την έχουν ντύσει σαν πασχαλινό αυγό με χρυσές λεπτομέρειες και την έχουν βάλει να κάνει ότι διασκεδάζει. Μαζί και εμείς για συμπαράσταση.
Κάποια στιγμή εμφανίζονται οι θείες που ήταν κλεισμένες στο σπίτι και κάτι ετοιμάζανε. Το ζεύγος κάθεται στη μέση της αυλής σαν να πρόκειται να πάει στο εκτελεστικό Μία από τις κυριούλες, η οποία δεν είναι ορφανή ή παιδί χωρισμένων γονιών έχει σπάσει τη χέννα σε μικρά μικρά κομματάκια). Δεν προλαβαίνω να φύγω για 2 λεπτά να πάρω τη φωτογραφική...Γυρνάω και βλέπω τη νύφη στην κατάσταση της κάτω φωτογραφίας (πρέπει να σας πω ότι καθόλου διασκεδαστικό δεν το βρήκα, μάλλον τρομακτικό). Αρχίζουν λοιπόν οι θείες να κάνουν τα δικά τους, βάζουν και χέννα στα χέρια του ζεύγους, αρχίζουν να λένε και διάφορα υποτίθεται λυπητερά τραγούδια για να κάνουν τη νύφη να κλάψει (λόγω της ημέρας), μας γεμίζουν και εμάς με χέννα (την οποία ξεπλένω κατευθείαν αλλά κρατάει καμιά βδομάδα.
Με τα πολλά τελειώνει το πανηγύρι αλλά η έρμη η νύφη δεν μπορεί να πάει να αλλάξει ρούχα και μένει με τα πασχαλινά. Πίνουμε ένα τελευταίο κρασάκι και πάμε στα σπίτια μας.
Έτσι λοιπόν ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με αυτό το μεγάλο κομμάτι του τουρκικού πολιτισμού. Δεν μου αρέσουν οι γάμοι αλλά μόνο για το σουρεάλ της κατάστασης θα ξαναπήγαινα!
No comments:
Post a Comment