Το πάρτυ

Σε μια μικρή γκαλερί στο κέντρο, μια από τις τελευταίες βραδιές της χρονιάς; κόσμος πηγαινοέρχεται, το κρασί ρέει άφθονο, γέλια, γνωριμίες. Τα εγκαίνια εκθέσεων είναι απίστευτα προβλέψιμα. Μέχρι που κάποιος σταματάει τη μουσική και ζητά την προσοχή όλων. Η γκαλερί έχει μια έκπληξη στους καλεσμένους της: την Danna Leese! 

 Γεννημένη στην Washington, D.C.  η Danna ήταν ταλέντο από μικρή. Μετά μεγάλωσε και άρχισε να γυρνάει τον κόσμο τραγουδώντας. Η καλή - μας- τύχη την έφερε και στην Πόλη τον τελευταίο καιρό. Τραγοήδησε και τραγουδάει σε μπαρ, ξενοδοχεία, συναυλίες. 

Φωνή φοβερή αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η σκηνική της παρουσία.

Γιατί τι σκηνική παρουσία περιμένεις σε μια μικρή γκαλερί και με κοινό 20 ατόμων?

 

Απάντηση: Ένας σοβαρότατος μεσήλικος κύριος - πελάτης(από αυτούς που νομίζεις οτι έχουν καταπιεί τη σφουγγαρίστρα)  εθεάθη να λικνίζεται στο ρυθμό του We are family!

Στους λιγότερο σοβαρούς (βλέπε και εμένα) δεν θα αναφερθώ καν.

Α! Ο κυριούλης της τελευταίας φωτογραφίας με χιλιοπαρακάλεσε να του στείλω τις φωτογραφίες λέγοντας πως ήταν η καλύτερη βραδιά των τελευταίων χρόνων του (πόσο groupie?). Όταν του είπα οτι δεν υπάρχει πρόβλημα με χιλιοπαρακάλεσε να τον βγάλω και μία με την τραγουδίστρια (κόντεψε να κλάψει όταν πέρασε το χέρι της στον ώμο του!) Τέτοια πράγματα λοιπόν από τη μια στιγμή στην άλλη,

για αυτό μη χάνετε εγκαίνια και εκδηλώσεις, δεν ξέρετε ποτέ!

Κίτρινη φυλή: Η μεγάλη της πόλης πληγή

  Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Τα ταξί πολλοί αγάπησαν, τους ταξιτζήδες ουδείς. Όταν στο τέλος μιας μεγάλης και κουραστικής μέρας θέλεις απλά να φτάσεις σπίτι σου χωρίς να υποστείς το μαρτύριο των μέσων μεταφοράς, η λύση είναι μία: ταξί. Σήμερα λοιπόν ήταν μία από εκείνες τις μέρες: Μετά τη δουλειά, συνάντησα μια φίλη και πήγαμε για ένα ποτό.  Στη συνέχεια συνάντησα ένα φίλο-φιλοξενούμενο με τον οποίο θα επιστρέφαμε μαζί σπίτι. Τόσο από ευγένεια προς τον μουσαφίρι, όσο και από τεμπελιά, την ώρα που περιμέναμε το λεωφορείο πρότεινα να πάρουμε ταξί για να μην περιμένουμε. Και εκεί άρχισαν τα μοιραία λάθη: Η αλήθεια είναι οτι μετά από ένα διάστημα εδώ δεν το πολυσκέφτεσαι με τα ταξί. "Το 'χω" και καλά. Μετά ο οδηγός συμπαθέστατος, του λες απο ποιο δρόμο θέλεις να πας και σου λέει "Κατάλαβα, μην ανησυχείς τον ξέρω το δρόμο" (τους δρόμους της γειτονιάς μου δεν τους ξέρω ούτε εγώ, με εντυπωσίασε). Και μετά από 5 λεπτά συνειδητοποιείς οτι έχεις καταλήξει κάπου άσχετα. Η διαφορά στα λεφτά είναι γύρω στις 3 λίρες οπότε λες "¨΄Ελα μωρέ, το ίδιο είναι". Και όταν φτάνεις στην πόρτα σου ακούς το εξωφρενικό "28 λίρες" και μένεις να τον κοιτάς. Μα που με έφερε? Στην Προύσα? Στη Νικομήδεια? Όχι, στη γειτονιά μου είμαι! Τον ρωτάς αν είναι σίγουρος και σου λέει "Μα σε έφερα από το γρήγορο δρόμο"."Μα δεν σου ζήτησα να με φέρεις από εκεί". "Και τι, να μέναμε μέσα στην κίνηση στην παραλία?Ούτε αύριο δεν θα φτάναμε". Προσπερνάς το θράσος του και λες δεν θα μαλώσω. Έλα όμως που ο τύπος έχει το έξτρα θράσος να πάρει τις 30 λίρες, να σου δώσει 25 λεπτά και να σου πει οτι δεν έχει άλλα ψιλά. Ε, με δουλεύεις!

Τις κατάρες και τις βίαιες σκέψεις που δεν θα με αφήσουν ήσυχη όλη νύχτα προτιμώ να μην τις μοιραστώ μαζί σας. Μέρες που είναι το βρίσκω ανούσιο. Από τον Αι-Βασίλη θα ζητήσω μόνο ο επόμενος πελάτης του κυρίου να είναι ψυχοπαθής δραπέτης φυλακών ασφαλείας με τρομερή έλλειψη γυναικείας παρουσίας την τελευταία δεκαετία.

Καληνύχτα και καλές γιορτές :)

Χριστούγεννα...α λα τούρκα!

 Κακόγουστη διακόσμηση, φωτάκια που θυμίζουν την Αθήνα του '80, υπερβολές και παραλείψεις. Το παζλ των Χριστουγέννων στην Τουρκία συμπληρώνουν δια της απουσίας τους  τα μελομακάρονα, τα κάλαντα και η τόσο απλή αλλά ξεχασμένη φράση "Καλά Χριστούγεννα". 

Οι Τούρκοι έχουν μπερδέψει τα Χριστούγεννα με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Για αυτούς είναι άλλη μια δυτική, εμπορικά εκμεταλλεύσιμη γιορτή που διαρκεί 24 ώρες και τελειώνει. Στολίζονται βέβαια χάριν των ξένων πελατών τους,αλλά αν τα Χριστούγεννα δεν ήταν τόσο κοντά στην Πρωτοχρονιά είναι αμφίβολο το αν θα έμπαιναν στον κόπο.

Μαγαζιά τύπου Mango, των οποίων οι βιτρίνες είναι ίδιες από τη Μικρονησία ώς τη Στοκχόλμη, κατά ένα περίεργο τρόπο στην Τουρκία χαράζουν τη δική τους κακόγουστη πορεία. 

 Πολλοί δεν ξέρουν καν πότε είναι (κάπου πριν την Πρωτοχρονιά ή και μετά για εμάς τους Έλληνες που από ότι ακούω τα γιορτάζουμε με βάση το παλιό ημερολόγιο!) Τα σχολεία που προσφέρουν μαθήματα τουρκικών για ξένους λειτουργούν κανονικότατα και οι καθηγητές παραξενεύονται όταν κάποιοι μαθητές δεν εμφανίζονται στις 25 Δεκεμβρίου.

 Τα περσινά Χριστούγεννα ήταν μια μοναδική εμπειρία. Τα δεντράκια και οι αι-βασίληδες εμφανίστηκαν στις 26...Δεκεμβρίου (!) και μας κράτησαν συντροφιά ως τον Αύγουστο. Στο Χριστουγεννιάτικο δείπνο, οι ντόπιοι συμμετέχοντες δεν μας ευχήθηκαν καν "Καλές γιορτές" (ακούς Deniz?). Φέτος η κατάσταση βελτιώθηκε. Τα λαμπάκια, οι χιονάνθρωποι και τα δεντράκια παρέμειναν κακόγουστα αλλά τουλάχιστον έκαναν την εμφάνισή τους έγκαιρα.

Βέβαια πάνω από όλα μετράνε οι άνθρωποι με τους οποίους περνάς τα Χριστούγεννα, το γιορτινό κλίμα και, δεν θα το αρνηθώ, τα δώρα!    Για να προλάβω τα πικρόχολα σχόλια κάτι γνωστών θέλω επίσης  να πω ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο για τους πιστούς Χριστιανούς αλλά για όλους αυτούς που θέλουν να τα γιορτάσουν ;)

Για να κλείσω λοιπόν αυτό το πονεμένο κεφάλαιο θέλω να ευχηθώ σε όλους και ειδικά σε όσους θα βρίσκονται εδώ, να περάσουν χαρούμενα Χριστούγεννα με τις οικογένειες ή τους φίλους τους.

Τέλος, να στείλω τις καλύτερες ευχές μου στη Μαριτίνα, την Αμαλία, τον Άλκη και το Στέφανο, με τους οποίους πέρασα τις πιο ωραίες Πρωτοχρονιές. (Μαριτίνα το δώρο μου για το πτυχίο σου είναι η απαλλαγή από την υποχρέωση να μου πάρεις δώρο για στις γιορτές)

Χρόνια πολλά ：）

Από τους μεγαλύτερους καταρράκτες στην Ευρώπη... Κάποτε!

(ο καταρράκτης βρίσκεται σε απόσταση περίπου μιας ώρας με το λεωφορείο από  το Erzurum)

Πήγα και εγώ να δω τον καταρράκτη Tortum (που μέχρι και από τους μεγαλύτερους στον κόσμο άκουσα οτι είναι από τους ντόπιους). Περίμενα λοιπόν κάτι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Εκεί έμαθα ότι η κατάλληλη εποχή για τους επισκέπτες είναι η άνοιξη. Στα τέλη του καλοκαιριού το νερό είναι ελάχιστο, οι επισκέπτες μειώνονται και τα τσαγάδικα κλείνουν. Αποτέλεσμα: περάσαμε γύρω στα 20 λεπτά εκεί (να βγάλουμε και 2 φωτογραφίες, τζάμπα φτάσαμε μέχρι εκεί?) και γυρίσαμε στη στάση του λεωφορείου με μοναδικές προμήθειες μισό μπουκαλάκι νερό και κάτι φιστίκια.
Λιγότερο από ένα μήνα μετά την επίσκεψή μας, διάβασα στις εφημερίδες ότι εξαιτίας ενός φράγματος που λειτουργεί στην περιοχή, το νερό που τα τελευταία χρόνια μειωνόταν σταθερά, πλέον είναι ανύπαρκτο! Με την ευκαιρία είδα φωτογραφίες από το πώς ήταν κάποτε ο καταρράκτης και κατάλαβα ότι οι φήμες τελικά δεν ήταν τόσο αβάσιμες. Δυστυχώς πλέον δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον επισκεφτεί κανείς, εκτός αν σταματήσει η χρήση του νερού του καταρράκτη για την παραγωγή ρεύματος (πράγμα που, μεταξύ μας, είναι απίθανο).

Στην καρδιά της Πόλης... ποντιακά!

Η φίλη μου η Deniz που λατρεύει ότι έχει να κάνει με την Τραπεζούντα, τόσο ελληνικό όσο και τουρκικό, με ενημέρωσε πως επρόκειτο να τραγουδήσει ένα σχήμα από την Ελλάδα σε ένα κέντρο στην Κωνσταντινούπολη. Ακυρώσαμε λοιπόν ότι άλλα σχέδια είχαμε και ετοιμαστήκαμε για το μεγάλο γεγονός. Φτάσαμε στο μαγαζί με λίγα λεπτά καθυστέρηση για να το βρούμε σχεδόν άδειο και με τους μουσικούς απόντες (εκεί βεβαιώθηκα πως πρόκειται για Έλληνες). Ο πρώτος ήχος λύρας έφτασε με καθυστέρηση σχεδόν 1,5 ώρας αλλά από εκείνη τη στιγμή μέχρι και την αποχώρησή μας ο κόσμος δεν σταμάτησε να τραγουδά και να χορεύει.     

Στα μείον της βραδιάς ο σχετικά λίγος κόσμος και -φυσικά- η ασυνέπεια του συγκροτήματος. 

Στα συν οι Έλληνες και μη με καταγωγή από τον Πόντο, που δεν σταμάτησαν να χορεύουν όση ώρα ήμασταν εκεί. 

Μορφή της δικής μου βραδιάς όμως ήταν ο πορτιέρης που σταμάτησε τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και τον ρώτησε αν έχει εισητήριο :s

Από το μαγαζί φύγαμε μόλις μία ώρα μετά το πρώτο τραγούδι, αλλά η κούραση της ημέρας και η καθυστέρηση δεν άφησαν περιθώρια για ξενύχτι. Παρόλα αυτά φύγαμε με καλή διάθεση και συζητώντας το γεγονός πως πριν μερικά χρόνια κάτι τέτοιο στη μέση της İstiklal θα ισοδυναμούσε στην καλύτερη περίπτωση με φυλακή.

Και αυτή τελικά είναι η διαφορά μας με την Τουρκία. Η δημοκρατική και υπέρ των δικαιωμάτων του καθενός Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να χτίσει ένα τζαμί στην Αθήνα, ενώ η Τουρκία κάνει άλματα προόδου στα αντίστοιχα θέματα. 

Ayder, ένας μικρός παράδεισος.

Μία ώρα από την πόλη Rize, αφού περνάς από  το Çamlıhemşin, τις χαρακτηριστικές οθωμανικές γέφυρες της κοιλάδας Fırtına (φουρτούνα) με τον ποταμό της και στην καρδιά των όρεων Kaçkar βρίσκεται το Ayder. Γνωστό για τα λουτρά του και τους αμέτρητους ξενώνες του, το Ayder είναι ένας μικρός παράδεισος για όσους αποζητούν την ηρεμία και ένα διαφορετικό τρόπο διασκέδασης. Η περιοχή κατοικείται κυρίως από Λαζούς, οι οποίοι φημίζονται για το χιούμορ τους και την απίστευτη ικανότητα να μην παίρνουν τίποτα στα σοβαρά. Ζωντανό παράδειγμα οι ιδιοκτήτες ενός ξενώνα που μας κάλεσαν να πιούμε τσάι ("ή ρακί αν θέλετε, εμείς τη νηστεία δεν καταφέραμε ακόμη να την εφαρμόσουμε").Στον ξενώνα λοιπόν, ήρθαμε αντιμέτωποι με τα εξής:

Κανόνες Λειτουργίας (αναλυτικά στο link για όσους ξέρουν τουρκικά): Μεταξύ αυτών "Δεν θέλουμε γκρίνια με τα σεντόνια. Λες και στο σπίτι σας τα αλλάζετε κάθε μέρα! Είναι θέμα οικολογικό, όχι οικονομικό"  , "Το αποχετευτικό σύστημα είναι παλιό, μην πετάτε ενδιαφέροντα πράγματα στην τουαλέτα γιατί επιπλέουν και θα γίνετε ρεζίλι" , "Όταν θέλετε κάτι από την κουζίνα, μη μπουκάρετε σαν να είναι του μπαμπά σας. Υπάρχει σερβιτόρος."

Τουαλέτες στην υποδοχή: Επειδή οι τουαλέτες στην υποδοχή του ξενοδοχείου είναι κοινόχρηστες, υπάρχει πινακίδα που λέει "Οι κύριοι που δεν σηκώνουν το καπάκι ευχόμαστε να αποκτήσουν προβλήματα στύσης". 

 (Ο Mehmet, συνταξιδιώτης μας και εργαζόμενος στο Bukla Oberj, προσφέρθηκε να μας κεράσει τσάι και να μας κάνει το τραπέζι απλά γιατί "Δεν υπάρχει ψυχή τέτοια εποχή, να μιλήσω με κανέναν άνθρωπο")


Να σημειώσω εδώ, ότι στο ξενοδοχείο μας πρόσφεραν τσάι, καφέ και μας έκαναν δώρο t-shirts με τρομερά αστείο μότο, ενώ γνώριζαν πως δεν επρόκειτο να μείνουμε. Μιλάμε δηλαδή για πραγματική φιλοξενία, όχι δημόσιες σχέσεις. 

Στα συν της περιοχής είναι το δροσερό κλίμα κατά το καλοκαίρι, το γεγονός ότι βρίσκεις πεντανόστιμο φαγητό κατά τη νηστεία (πέστροφες με κόκκινες βούλες) και οι προσιτές τιμές. 

Το χειμώνα πολλοί από τους ξενώνες κλείνουν καθώς λόγω χιονιού οι προμήθειες αλλά και οι άνθρωποι μεταφέρονται δύσκολα.

(Ένας από τους πολλούς καταρράκτες του χωριού)

Άνοιξε το Süleymaniye!

Μετά από χρόνια ταλαιπωρίας του κοινού (και άντε να γκρινιάζω εγώ, οι έρμοι οι πιστοί τι να πουν?) και με 4μηνη καθυστέρηση, το Süleymaniye Camii παραδόθηκε! Πήγε και ο καθόλου (ή καθ'όλα) λαϊκιστής πρωθυπουργός να προσευχηθεί μαζί με το λαό του κατά τη γιορτή της θυσίας, κόπηκαν κορδέλες , καταναλώθηκε και το απαραίτητο τσάι (σαμπάνια στο τζαμί? ντροπή) και με το που κόπασε η μπόρα και ο πανικός τσουπ! πήγα και εγώ. Καημό το είχα!

Έλα όμως που όταν ξεκινάω να επισκεφτώ τζαμί βρέχει ή είναι κλειστό λόγω προσευχής (να το πάρω ως σημάδι?) Χτες λοιπόν συνέβησαν και τα 2. 

Φτάνουμε και βλέπουμε την γνωστή πινακίδα που προειδοποιεί πως το τζαμί θα είναι κλειστό για 1 ώρα. Επειδή βρέχει και δεν έχουμε καμία διάθεση να περιμένουμε στο κρύο, βγαίνουμε και πάμε στο Darüzziyafe. Το Darüzziyafe χτίστηκε ως εστιατόριο για τους φτωχούς (imaret)και  σήμερα λειτουργεί ως  ψιλοακριβό, με μέτριας ποιότητας φαγητό  εστιατόριο οθωμανικής κουζίνας. Στη λίστα τον πελατών του βρίσκει κανείς τον Orhan Pamuk, τον πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημκρατίας και άλλους. Ένα από τα μεγάλα μείον του (αν αγνοήσεις το φαγητό) είναι το  γεγονός πως στην αυλή του λειτουργεί κάτι σαν μεντρεσές. Εκεί που τρώγαμε τα

γεμιστά μας λοιπόν, ακούγαμε και το κήρυγμα, και παράλληλα το κοινό να χειροκροτά και να φωνάζει :(

 

 Η κατασκευή του τζαμιού ξεκίνησε το 1550 και ολοκληρώθηκε 7 χρόνια αργότερα, ενώ πολλά από τα γύρω ιδρύματα καθυστέρησαν μερικά χρόνια ακόμη.  

Στην πίσω αυλή βρίσκονται τα κενοτάφια του Süleyman του Νομοθέτη (ή Μεγαλοπρεπούς όπως τον ξέρει η Δύση) και της γυναίκας του Hürrem ή οποία πέρασε στην ιστορία για εντελώς διαφορετικούς λόγους από τον άντρα της. 

Γεννημένη στο πολωνικό βασίλειο της εποχής από πατέρα ιερέα, η Αναστασία/ Ρωξελάνα/ Hürrem κατάφερε να κάνει το οθωμανικό παλάτι άνω κάτω μέσα σε λίγο καιρό από τηνν άφιξή της σε αυτό. Η Mahidevran ή Gülbahar που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη παλακίδα του Σουλτάνου, έφτασε να την πλακώσει στο ξύλο μέσα στα ανάκτορα! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την εξορία της και αργότερα τη διαταγή να δολοφονηθεί ο γιος της και διάδοχος του θρόνου (οι φήμες της εποχής θέλουν την Ρωξελάνα να πείθει τον αυτοκράτορα ότι οι 2 σχεδίαζαν να τον ανατρέψουν). Ακόμη πιο μεγάλο σοκ όμως προκάλεσε το γεγονός πως έπεισε τον Süleyman να την ελευθερώσει και να την παντρευτεί, πράγμα ανήκουστο για μερικούς αιώνες.

Ο συμπαθέστατος ιμάμης, διηγείται την ιστορία (ή παραβολή, θα σας γελάσω) ενός πιστού που ήθελε να πραγματοποιήσει το ιερό ταξίδι στη Μέκκα (Hajj).  Οι πιστοί τον ακούν με γουρλωμένα μάτια, ηχογραφούν, βιντεοσκοπούν και βγάζουν φωτογραφίες. 

Το Ισλάμ στην εποχή της τεχνολογίας (;).

İstanbul (vol.3) : Τα επαγγέλματα

Όποιος δεν έχει δει ηλικιωμένο με το σαμοβάρι στην πλάτη να φωνάζει "Çay , Kahve"  ή νεαρούς με τεράστιους δίσκους γεμάτους μύδια στο κεφάλι, μάλλον δεν έχει έρθει ποτέ στην Πόλη.

Όσοι από την άλλη μένουν εδώ, έχουν δει και τον γραφικό κύριο που κυκλοφορεί με μια ζυγαριά παραμάσχαλα και ρωτάει αν θέλεις να ζυγιστείς. Αυτά είναι λίγα μόνο από τα απίστευτα που συναντά κανείς εδώ. Πενία τέχνας κατεργάζεται θα μου πεις και θα έχεις δίκιο. Μερικοί βέβαια έχουν ξεφύγει τελείως (βλέπε τους ενοχλητικούς με τις μπουρμπουλήθρες) και με κάνουν να απορώ ποιός τους δίνει λεφτά για να μας  κάνουν τη ζωή δύσκολη (βλέπε και τους εξίσου ενοχλητικούς με τα πετούμενα λαμπάκια που ανάθεμά με αν έχουν όνομα).

Ακολουθούν λίγοι μόνο από τους αγαπημένους μου ήρωες της καθημερινής ζωής, που τους βλέπω και δεν ξέρω αν πρέπει να τους θαυμάζω ή να απορώ που οδεύουμε ως ανθρωπότητα.

 

Ναι, ανέβηκε πάνω όχι σε ένα, όχι σε δύο αλλά σε τρία τραπέζια για να καθαρίσει το μοναδικό μέρος που ούτε ο Mr. Monk δεν θα σκεφτόταν να ελέγξει για σκόνη. 

Ακολουθεί η αγαπημένη καθαρίστρια - ακροβάτης. Πριν βιαστείτε νακατηγορήσετε το αφεντικό της που την έχει βάλει να κρεμαστεί από το παράθυρο του δευτέρου, να σας πω οτί κατά το φίλο μου το Βασίλη (που και η δικιά του τα ίδια κάνει) το θέαμα οφείλεται σε υπερβάλοντα ζήλο και όχι σε κακό εργοδότη.

 

 Last but not least ο εξίσου αγαπημένος υπάλληλος της İDO. Τι κάνει στη φωτογραφία? Μα φυσικά σκουπίζει την πλώρη του πλοίου. Τι θέλετε να πείτε δηλαδή, ότι δεν είναι φυσιολογικό?

Antakya: Όταν έβρεχε διαφορετικότητα....

 

 H πόλη Antakya / Hatay  (Αντιόχεια στα ελληνικά) είναι ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα όχι ανεκτικότητας αλλά πλήρους αποδοχής της διαφορετικότητας των ομάδων που συγκροτούν τον πληθυσμό της πόλης.

Δίπλα τόσο στη Συρία όσο και στη Μεσόγειο, η πόλη μοιάζει να μην έζησε  πολέμους, δημοκρατία, τρομοκρατία. Το παζλ των θρησκειών αλλά και των διαφορετικών καταγωγών και η αρμονία μεταξύ των κοινοτήτων κάνουν τον επισκέπτη να νομίζει πως βρίσκεται στην οθωμανική αυτοκρατορία την περίοδο της ακμής της. Τα μίση, η κριτική, οι προκαταλήψεις, απλά δεν έχουν καμία θέση εδώ. 

 

 Η προτεσταντική εκκλησία είναι συνήθως κλειστή, αλλά οι επισκέπτες μπορούν να ζητήσουν από τον υπεύθυνο να τους ανοίξει ανά πάσα στιγμή.

Η ορθόδοξη εκκλησία είναι και η πιο πολυάριθμη χριστιανική κοινότητα με περίπου 7000 πιστούς. Η φωτογραφία επάνω είναι ένα μόνο από τα δείγματα αλληλοκατανόησης:η ορθόδοξη εκκλησία της πόλης εύχεται χαρούμενο μπαϊράμι στους μουσουλμάνους συμπολίτες. Κάτω, η ορθόδοξη εκκλησία κατά την είσοδο στην αυλή.

Η αρχή της περιήγησης στην πόλη γίνεται με το τζαμί. Από εκεί μας παροτρύνουν να επισκεφτούμε την καθολική εκκλησία (φωτογραφία κάτω) με την οποία το χωρίζει μόνο ένας μαντρότοιχος.

 

 Φτάνουμε λοιπόν στην καθολική εκκλησία (70 οικογένειες στην πόλη) και πιάνουμε την κουβέντα με την υπεύθυνη. Μας δίνει κάποιες βασικές πληροφορίες για την κάθε θρησκευτική κοινότητα και μας παροτρύνει να περάσουμε από την προτεσταντική και την ορθόδοξη εκκλησία. 

Το τέλος της μέρας μας βρίσκει σε ένα  άλλο τζαμί στο κέντρο της πόλης όπου παρακολουθούμε την ομαδική προσευχή για την έναρξη της γιορτής της θυσίας. Η επόμενη μέρα δυστυχώς δεν κυλά εξίσου όμορφα. Η εκκλησία του Αγίου Πέτρου (η πρώτη φανερή εκκλησία του κόσμου) είναι κλειστή λόγω γιορτών. Το ίδιο και το ιστορικό μουσείο και οι περισσότερες αγορές. Τρώμε λοιπόν το künefe μας (φωτογραφία κάτω) το οποίο δεν  φημίζεται άδικα, παίρνουμε το δισάκι μας και κινούμε για αλλού.

İstanbul (vol.2) : Oι κακοτοπιές

Ο τυπικός Έλληνας τουρίστας που επισκέπτεται την Πόλη για πρώτη φορά, έχει στο μυαλό του διάφορα. Σχεδόν τίποτα από αυτά δεν είναι κολακευτικό. Μια πόλη βρώμικη, μέσα στα βρωμόνερα της οποίας έχουν θαφτεί αριστουργήματα των πρωγόνων μας κτλ...
Η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν πολλά αξιόλογα κτίρια και έργα τέχνης ήταν όντως καταδικασμένα στην αφάνεια αλλά οι λόγοι πολύ λίγο έχουν να κάνουν με το προαιώνιο μίσος που φαντασιώνονται (όχι φαντάζονται, φαντασιώνονται) πολλοί.
Οι κακοτοπιές της έχουν κυρίως να κάνουν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τυπικός τουρίστας σε μια χώρα της οποίας τη γλώσσα δεν μιλάει αλλά και με την έλλειψη σεβασμού στην τάξη πραγμάτων του προορισμού του.
Πρώτοι με διαφορά στο top-10 έρχονται οι συνήθως μισητοί αλλά  πάντα αναγκαίοι ταξιτζήδες. Περιστατικά φίλων, συγγενών αλλά και ιστορίες που δυστυχώς έφτασαν μέχρι τις εφημερίδες, δεν αφήνουν περιθώρια για πολλές αμφιβολίες: Στην καλύτερη περίπτωση θα κάνεις βόλτες γύρω από την πλατεία μέχρι το ταξίμετρο (εαν υπάρχει) γράψει όσα λείπουν στον οδηγό για να παρατήσει το ταξί και να πάει για μπύρες. Την χειρότερη ας μην τη μελετάμε.
Tip: Συμφωνήστε την τιμή από πριν, μην δεχτείτε κάθε εξωφρενικό ποσό που θα σας ζητήσουν, μην δεχτείτε το "όσα γράψει" για απάντηση. Ταξιτζήδες είναι, ξέρουν πάνω κάτω. Μια ακόμη καλύτερη συμβουλή είναι να  τα αποφύγετε τελείως. Τα τραμ, λεωφορεία, μετρό, βαπόρια, σας πάνε και στην πιο ξεχασμένη γωνία της πόλης. Ρωτήστε τον οδηγό, τον εισπράκτορα ή κάποιον στο λεωφορείο.
Δεύτερο αλλά όχι με μεγάλη διαφορά είναι το φαγητό. Ευαίσθητο στομάχι μπορεί να έχετε και να μην τρώτε στου τάδε γιατί τα κρέατα είναι αμφιβόλου ποιότητας/προέλευσης αλλά μύδια και κοκορέτσια στο δρόμο μια χαρα μου τρώτε. Και μετά φταίνε οι Τούρκοι που δεν τηρούν τους κανόνες υγιεινής.
Tip: Kάντε μια έρευνα από πριν, τόσα ταξιδιωτικά sites υπάρχουν!
Τρίτο αλλά ενίοτε χειρότερο: Οι εκδρομές με γκρουπ. Όχι, η βόλτα στο Βόσπορο ΔΕΝ κοστίζει 20,30,40 λίρες (ναι, γνωρίζω άνθρωπο που έδωσε 35 λίρες) . Με τι πάτε εν πάσει περιπτώσει? Με τον Τιτανικό?  Η είσοδος στην Αγ. Σοφία και 1-2 ακόμη βασικά αξιοθέατα είναι 20 λίρες (όχι ευρώ λέμε) και φυσικά η είσοδος στο μπλε τζαμί είναι δωρεάν (λέτε να πληρώνουν για να προσευχηθούν 5 φορές τη μέρα οι έρμοι?)
Τα λέω αυτά γιατί τα εξωφρενικά ποσά που ζητάνε διάφοροι ξεναγοί πάνε στην τσέπη τους. Αντί να τα ξοδέψετε εσείς σε ρακές και μπακλαβάδες θα αφήσετε να σας τα φάνε έτσι? Ντροπη...
Tip:  Ρίξτε μια ματιά σε ταξιδιωτικούς οδηγούς/ενημερωμένες ιστοσελίδες. Οι τιμές που αναγράφονται εκεί είναι σχεδόν πάντα σωστές. Στην ανάγκη παρατήστε το γκρουπ και επισκεφτείτε τα ίδια μέρη με διαφορετική σειρά.
Σε κάθε  περίπτωση ένα είναι σίγουρο: Εδώ θα βγείτε εκτός προϋπολογισμού και όχι οι πάντες αλλά μια μεγάλη μερίδα αυτών με τους οποίους θα συναναστραφείτε θα σας χρεώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Μην χαλάτε τη ζαχαρένια σας. Βρίσκεστε εδώ για να χαλαρώσετε και να απολαύσετε τις ομορφιές της πόλης, όχι για να μαλώσετε. Και πριν αρχίσετε να βρίζετε μέσα στη μέση του δρόμου σκεφτείτε τα εξής:
1: Η Κωνσταντινούπολη είναι ΓΕΜΑΤΗ με Έλληνες. Όχι μόνο Ρωμιούς αλλά και νέους που ήρθαν για να μάθουν τουρκικά/ δουλέψουν/ κάνουν κάτι διαφορετικό. Κρίμα να γελάνε μαζί σας.
2: Πριν αρχίσετε να κατηγορείτε τους πάντες για ρατσισμό, διάκριση, ατιμία που την έχει στο αίμα του και άλλα τέτοια χαριτωμένα, βάλτε τον εαυτό σας στη θέση οποιουδήποτε ξένου έχει επισκεφτεί την Ελλάδα (και έχει ζήσει τα ίδια ακριβώς) . Καταλαβαίνετε γιατί δεν χρειάζονται βαριές κουβέντες....

Αφιέρωμα : İstanbul (vol.1)

Από τα πλέον αδικημένα αξιοθέατα της πόλης, το Rumeli hisarı είναι ιδανικό για μια χαλαρή κυριακάτικη βόλτα. Η θέα αποζημιώνει με το παραπάνω τους λίγους που αποφασίζουν να αφήσουν τα κρεβάτια τους, ενώ η είσοδος κοστίζει μόλις 3 λίρες. Προσοχή κατά τους βροχερούς μήνες καθώς τόσο τα βρύα όσο και τα σκαλοπάτια εγκυμονούν κινδύνους!

Tip: Συνδυάστε την επίσκεψη με μια βόλτα στο Βόσπορο και περπατήστε μέχρι τον ιαπωνικό κήπο στο Baltalimanı. Για τους τεμπέληδες: τσαγάκι στον κήπο δίπλα από της είσοδο του Rumeli hisarı ή φρέσκο ψαράκι στις ταβέρνες λίγο πιο κάτω.

Κάπου μεταξύ Τουρκίας και Συρίας...Adana!

Η πόλη Adana, από τις μεγαλύτερες στην  Τουρκία, έχει ένα αέρα Μέσης Ανατολής που πλέον δεν βρίσκεις στην Κωνσταντινούπολη. Την άφιξη ακολουθεί ένα μικρό σοκ: Πολυκοσμία, φωνές, πωλητές σε κάθε γωνιά, μικροί και μεγάλοι στους δρόμους. Η προετοιμασία για τη γιορτή της θυσίας δυσχεραίνει και την πιο απλή δραστηριότητα (το να περπατήσεις στο πεζοδρόμιο, για παράδειγμα) . 

 

Από  τα πρώτα μέρη που επισκέπτεται κανείς στα Adana είναι το Sabancı Merkez Camii. Δωρεά του Ιδρύματος Sabancı , πρόκειται για το μεγαλύτερο στην Τουρκία. Η αρχιτεκτονική του μοιάζει με αυτή του Sultanahmet Camii ενώ η εσωτερική του διακόσμηση θυμίζει αυτή του Selimiye στην Ανδριανούπολη (Εdirne) . Προσωπική μου άποψη είναι ότι το ίδρυμα Sabancı θα μπορούσε να διαθέσει ένα λίγο μεγαλύτερο κεφάλαιο για ένα τόσο μεγάλο project, καθώς το τζαμί με όλες του τις προοπτικές κατέληξε να είναι φτωχικό κακέκτυπο των 2.

Κλειστό λόγω διακοπών...

Όπως κάθε σώφρων άνθρωπος σε αυτή την Πόλη αποχωρώ και εγώ και δεν θα γυρίσω μέχρι ο πανικός στο Taksim επιστρέψει στα κανονικά για την εποχή επίπεδα. Την αιματοχυσία θα την παρακολουθήσω κάπου πιο παραδοσιακά και από βδομάδα που θα γυρίσω θα έχω νέο υλικό. Για την επόμενη εβδομάδα που είναι κάτι σαν το ελληνικό Πάσχα, είπα να ανεβάσω κάτι κατανυκτικό να μπούμε και εμείς οι άπιστοι στο κλίμα.

 Η Παναγία Σουμελά , μερικά χιλιόμετρα έξω από την Τραπεζούντα, είναι ένα μικρό αρχιτεκτονικό θαύμα. Αν σκεφτεί κανείς την τεχνολογία της εποχής που κατασκευάστηκε (αρχική κατασκευή στα 386 μ.Χ. , ενώ τη σημερινή της μορφή πήρε στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα) δεν μπορεί παρά να μείνει άναυδος. Χτισμένο στα 1200 μέτρα και κυριολεκτικά μέσα στους βράχους, το μοναστήρι μπορεί να συνεπάρει με την ομορφιά του τον καθένα άσχετα από τις θρησκευτικές του αντιλήψεις (δεν έχω τέτοιες και παρόλαυτα κόντεψα να κάνω το σταυρό μου) . 

 Ο περιβάλλον χώρος είναι ένα φυσικό θαύμα. Η ομίχλη που περιβάλλει το μοναστήρι, του προσδίδει ένα μυστηριακό χαρακτήρα ενώ η έντονη βλάστηση και τα πανύψηλα υπεραιωνόβια δέντρα ήρεμούν τον επισκέπτη. 

 Μοναδικός μου φόβος: οι ορδές των Ελλήνων και Ρώσων "προσκυνητών". Μετά και από την λειτουργία τον περασμένο Αύγουστο, η ηρεμία της περιοχής μοιάζει βραχύβια. 

Θα ακολουθήσει ανάρτηση για τις καταστροφές στο εσωτερικό των κελιών. Καλό μπαϊράμι να έχουμε :)

İstanbul ve kedileri...

(H παράδοση λέει πως ο ίδιος ο Μωάμεθ είχε μία γάτα στην οποία μάλιστα έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία)

Η αδυναμία του Προφήτη στη γάτα του θα μπορούσε να είναι  ο λόγος που στην Τουρκία όπως και σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη τα σκυλιά δεν τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης με το χνουδωτό πλασματάκι  που ο λαός έχει καταγράψει ως "φυσικό εχθρό" τους. Οι γάτες της Πόλης όμως δεν πρέπει να σας ξεγελάσουν. Είναι κακομαθημένες, υπέρβαρες και πέραν του δέοντος ζηλιάρες. Ως άνθρωπος που λάτρευε τις γάτες μέχρι να μετακομίσει στο Cihangir, πρέπει να ομολογήσω ότι και εγώ είχα κακομάθει τον γάτο μου που ήταν καρικατούρα του Garfield. Δίπλα όμως στις γάτες της γειτονιάς μου εδώ μοιάζει με γατί-θαύμα. Δραστήριος, γλυκούλης, ναζιάρης και με μια καρδιά που τους χωράει όλους! (αγαπημένη του ασχολία ήταν η επίθεση σε ηλικιωμένες κυρίες οι οποίες συχνά κατέληγαν στο έδαφος, οπότε καταλαβαίνετε με τι γάτες συναναστρέφομαι εδώ.)

Ωστόσο χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους που αγαπάνε τα ζώα και που βάζουν έξω από την πόρτα τους λίγη τροφή για αυτά και ας κάνουν και διακρίσεις. Από εμάς που αγαπάμε το ζωάκι μας για  κάνα 2μηνο και μετά το παρατάμε στο δρόμο καλά είναι...

Ani batarsa dünya batar...

 

("Εάν καταποντιστεί το Ανίον θα έρθει το τέλος του κόσμου. Εάν έρθει το τέλος του κόσμου, το Ανίον θα σωθεί...")

Μερικά μόλις μέτρα πριν το ποταμάκι - φυσικό σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας βρίσκεται  η "πόλη των 1001 εκκλησιών", το Ani (Անի,/ Ανίον / Abnicum). Πρωτεύουσα του Βασιλείου των Bagratuni , στη συνέχεια πέρασε στα χέρια των Σελτζούκων (κτίσματα αυτής της περιόδου διατηρούνται σε άψογη κατάσταση). Αφού έσφαξαν τον πληθυσμό, πούλησαν την πόλη στους Shaddadids, μια κουρδική δυναστεία. Ένας γραφικός κύριος στο λεωφορείο για το Kars μας ενημερώνει πως σύμφωνα με το μύθο αν η πόλη καταποντιστεί θα έρθει η συντέλεια του κόσμου. Επιφυλάσσομαι να τον επιβεβαιώσω αλλά η πόλη αυτή αξίζει να διατηρηθεί για λόγους άσχετους με το ένστικτο επιβίωσής μας.

 Τα χαλάσματά της περιβάλλονται από το "χωριό των σπηλαίων", ένα μικρό χωριό χτισμένο μέσα στους λαξευμένους για αυτό το σκοπό βράχους. Εικάζεται πως κάποια στιγμή η πόλη μεγάλωσε τόσο που δεν μπορούσε πλέον να φιλοξενήσει όλους τους κατοίκους μέσα στα τείχη της. Απέναντι η Αρμενία.

Στη φωτογραφία: Η εκκλησία του Σωτήρα. (Surb Prkich) της οποίας μεγάλο τμήμα κατέρρευσε κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας το 1955.

Ένας ιαπωνικός κήπος δίπλα στο Βόσπορο

 

(Κιόσκι, ένας μικρός τεχνητός καταρράκτης  και ένα παραδοσιακό ιαπωνικό σπίτι. Ο κήπος είναι μια μικρή όαση την οποία δεν περιλαμβάνουν οι τουριστικοί οδηγοί)

Μια από τις τελευταίες ηλιόλουστες Κυριακές για φέτος είπαμε να περπατήσουμε στην παραλία του Βοσπόρου. Από το Kuruçeşme καταλήξαμε στο Baltalimanı (αυτό δεν ήταν βόλτα, συμμετοχή στο İstanbul Marathon ήταν). Εκεί λοιπόν ανακαλύψαμε τον ιαπωνικό κήπο της φωτογραφίας. Δώρο της πόλης Shimonoseki προς το δήμο Κωνσταντινούπολης, μετά την αδελφοποίηση των δύο  λόγω της ομοιότητας μεταξύ των δύο πόλεων, ο κήπος είναι ένα μικρό αρχιτεκτονικό θαύμα για εμάς τους δυτικούς.

Γεμάτος με δέντρα Momiji τα οποία για μια εβδομάδα κάθε Οκτώβρη γίνονται κατακόκκινα και δίνουν στους κήπους μια μοναδική όψη, ο κήπος εμοιαζε βγαλμένος από παραμύθι. Στα υπέρ του το γεγονός οτι σχεδόν οι πάντες αγνοούν την ύπαρξη του, άρα οι επισκέπτες του μπορούν να χαλαρώσουν και να απολαύσουν ένα ήρεμο απόγευμα ακούγοντας μόνο τον ήχο του νερού από τον καταρράκτη και το ρυάκι. 

Την εικόνα ολοκληρώνει ένα παραδοσιακό ιαπωνικό σπίτι, στο οποίο μπορείς να ρίξεις μια ματιά από τις γυάλινες πόρτες του. 

Κατα καιρούς διοργανώνονται εκδηλώσεις με τη συμμετοχή της εδώ ιαπωνικής κοινότητας (που απαριθμεί 1700 άτομα).

Όλα ξεκινούν στο Taksim και όλα καταλήγουν εκεί

(στη φωτογραφία: η πλατεία από τη είσοδο της Tarlabaşı blv. τις  μέρες του Şeker bayramı. Εξού και ο πανικός)

  Πλατεία Taksim. Τόπος συνάντησης, στόχος βομβιστών, αφετηρία κάθε μεγάλης νύχτας στην πόλη αλλά και τελευταίος σταθμός πριν το σπίτι. Η πλατεία είναι ζωντανή 24 ώρες τη μέρα. Ενίοτε πολύ πιο ζωντανή από όσο θα ήθελαν οι βιαστικοί (και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου). Γέλια, καυγάδες, στήσιμο από τους φίλους, φωτογραφίες μπροστά στο άγαλμα... Αν δεν έχεις βιώσει ένα από τα παραπάνω, μάλλον είναι καιρός να επισκεφτείς επιτέλους την Πόλη. Πέρα από τα εκνευριστικά περιστέρια, τους γραφικούς καστανάδες/καλαμποκάδες/ κουλουρτζήδες, τα λουλουδάδικα (από τα οποία δεν έχω πάρει ποτέ μια αξιοπρεπή ανθοδέσμη αλλά στην ανάγκη..) , τους αμέτρητους αστυνομικούς με τα αυτόματα και το γενικότερο χαμό, η πλατεία είναι ένα από τα λίγα μέρη όπου μπορείς να δεις τα πάντα! ανθρώπους από τις πιο άγνωστες γωνιές του πλανήτη, κάθε ηλικίας , με στυλ τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Ανθρώπους να συζητάνε, να σέρνουνε βαλίτσες, να κοιτάνε το ρολόι τους για πολλοστή φορά, να πουλάνε ότι μπορεί να φανταστεί κανείς και κάτι παραπάνω. Ανθρώπους να σου ζητάνε λεφτά για να ακουμπήσεις το κουνέλι τους, να σέρνουνε ένα κουβα με παγωμένα νερά, να αφήνουν τα νερά και να πουλάνε ομπρέλες δευτερόλεπτα μετά την πρώτη ψιχάλα. Ανθρώπους που διαμαρτύρονται για την τρομοκρατία, την αύξηση στα δίδακτρα των πανεπιστημίων, το κλείσιμο μιας μεγάλης εταιρίας, την κατάργηση της θανατικής ποινής, τις συλλήψεις φοιτητών κλαι τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Και  μπορείς να δεις γκρουπ  ΚΑΠΗ να φωνάζουν την κυρία Μαρία που έμεινε να χαζεύει το δρόμο, να παζαρεύουν λαθραία αρώματα και να πετάνε στο έδαφος τα απομεινάρια από το καλαμπόκι τους.  Πουθενά αλλού έξω από την Ελλάδα δεν νιώθεις τόσο "σαν στο σπίτι σου" όσο στην πλατεία Taksim. Και αυτό δεν έχει να κάνει με αλησμόνητες πατρίδες και μαρμαρωμένους βασιλιάδες. Απλά οι Έλληνες επισκέπτες φροντίζουν να κάνουν την παρουσία τους αισθητή (όπως και σε κάθε μέρος που επισκέπτονται) με κάθε τρόπο.

Και όλα άρχισαν όταν...

 ...ταξίδεψα στην Τουρκία για πρώτη φορά το 2005. Από τότε έχει περάσει καιρός, πλέον δηλώνω μόνιμη κάτοικος İstanbul. Οι εικόνες που με μάγεψαν από την  πρώτη στιγμή  έκρυβαν η κάθε μία από μια μικρή ιστορία. Ο φίλος μου ο Στέφανος που έβλεπε φωτογραφίες από τα ταξίδια μου με έπεισε να δημιουργήσω ένα ιστολόγιο στο οποίο να εξιστορώ την ιστορία κάθε φωτογραφίας. 

Ξεκινάμε λοιπόν με τουλάχιστον μία ανάρτηση τη βδομάδα και ελπίζω πως η σελίδα θα φανεί χρήσιμη σε όλους αυτούς που σκοπεύουν να επισκεφτούν την Τουρκία, ζουν ήδη εκεί και θέλουν να ανακαλύψουν κρυμένες γωνιές της πόλης και της χώρας, ή απλά θέλουν να αναπολήσουν τις μέρες που πέρασαν εκεί.