Πάρκο Yıldız

Έχοντας πάει από το πάρκο Maçka μέχρι αυτό στο Ulus (εντάξει, αυτό είναι στη γειτονιά μου αλλά λέμε τώρα..) και το Emirgan, το Yıldız ήταν από τα λίγα εύκολα προσβάσιμα (40' από το Τάξιμ με τα πόδια) και το μόνο από τα μεγάλα πάρκα στο οποίο δεν είχα πάει. Πήγα λοιπόν πριν μερικές μέρες.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν " Τζάμπα κόπος, δεν πήγαινα για καφέ στο Ortaköy ; "  Τα δέντρα, τα λουλούδια, ακόμη και τα κιτς ζωάκια-γλάστρες ήταν συμπαθητικά. Τα σπασμένα παγκάκια όχι. Σε κάθε μου βήμα σκόνταφτα σε κάποιο πεταμένο κουτί αναψυκτικού, κάθε μερικά μέτρα και μια παρατημένη σακούλα γεμάτη με σκουπίδια.  Απογοήτευση.  

 

Το συντριβάνι και οι πάπιες δεν ήταν και η καλύτερη παρηγοριά, αυτά τα βρίσκεις παντού. Το πάρκο Yıldız, που θα μπορούσε να αποτελεί όαση στις καυτές μέρες του καλοκαιριού, υποφέρει από  επισκέπτες που δεν ενδιαφέρονται να το κρατήσουν καθαρό και διοίκηση που το έχει εγκαταλείψει στη μοίρα του.

Όπως ετοιμαζόμασταν να φύγουμε όμως και έχοντας συναντήσει μερικά εγκαταλελειμμένα θερμοκήπια αποφασίσαμε να μπούμε σε μια μικρή αυλή στη νότια πλευρά του πάρκου, μήπως και υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να δούμε.  Και η περιέργεια μας βγήκε σε καλό! Λίγα μέτρα παρακάτω βρήκαμε ένα μικρό γατοπαράδεισο. Όπως είπα σε εκείνο το τμήμα του πάρκου υπάρχουν εγκαταλελειμμένα θερμοκήπια. Κάποια από αυτά είναι γεμάτα φυτά, άλλα γεμάτα πήλινα σκεύη και γλάστρες (τωρα γιατί χρησιμοποιούν τις κιτς αρκουδόγλαστρες ένας θεός το ξέρει). Εκεί λοιπόν έχουν στήσει το τσαρδί τους οι γάτες του πάρκου. Στην αρχή μας φάνηκαν πολύ συμπαθητικές, τις βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Λίγο αργότερα όμως συνειδητοποίησα ότι όλες είχαν την ίδια έκφραση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, μια έκφραση που αν τη δεις δεν τη μπερδεύεις με καμία άλλη: οι γάτες ήταν σε έκσταση! Τα φυτά της οικογένειας  nepeta (κυρίως γνωστά ως catnip) , τα οποία είναι είδη δυόσμου αλλά μυρίζουν κυρίως σαν βαλεριάνα,  είναι για τις γάτες ότι τα φύλλα "δάφνης" για την Πυθία.

 Οι γάτες κυνηγάνε ανύπαρκτα ποντίκια, τρίβουν τη μούρη τους στα φυτά, κάνουν πολλαπλές τούμπες στα πόδια σου και γενικώς συμπεριφέρονται όπως κάθε χρήστης που σέβεται τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν και αυτές στο Yıldız! Αν προσπαθήσεις να τους αποσπάσεις την προσοχή παγώνουν και μπορούν να σε κοιτάνα μέχρι να συνέλθουν (βλ. πάνω φωτογραφία) . Αν τις αφήσεις στην ησυχία τους θα κυνηγάνε ανύπαρκτα τόπια, ποντίκια και πουλιά μέχρι να έρθουν στα συγκαλά τους. Για περισσότερες πληροφορίες συνιστώ αυτό  το βίντεο καθώς και άλλα συναφή.

Απομακρυνόμενοι από αυτό τον υπόκοσμο αιλουροειδών και παραισθησιογόνων βρίσκουμε μια μικρή έξοδο. Παραθέτω τη φωτογραφία με την εξής απορία: Υπάρχει άνθρωπος που θα μάντευε πως η πορτούλα αυτή οδηγεί σε ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα (και ανάκτορα) της πόλης;