Το καλοκαίρι που μας πέρασε μετακόμισα μακριά από το αγαπημένο Cihangir. Από τις καλύτερες γειτονιές του κέντρου, το Cihangir είναι παράλληλα το μέρος με τις καλύτερες καφετέριες, το καλύτερο πρωινό και τους πιο φιλικούς θαμώνες (και όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά για ανθρώπους τόσο αργόσχολους όσο εγώ). Στην πορεία συνήθισα και πρόσφατα άρχισα να προτιμώ την ελαφρώς απόμακρυσμένη γειτονιά μου με τα πάρκα της και τη θέα στο Βόσπορο. Εντάξει, τα απογεύματα έχει λίγη κίνηση. Ναι, πρέπει να ανέβω όλο το λόφο για να φτάσω σπίτι (πράγμα όχι πολύ εύκολο ακόμη και για μη καπνιστές). Αλλά αυτό που δεν θα μου λείψει από το κέντρο είναι οι κάθε λογής ανώμαλοι. Γυρνάω τα βράδια σπίτι μου σαν άνθρωπος, χωρίς το σύνδρομο καταδίωξης που με κυνηγούσε (όχι αδικαιολόγητα) στην παλιά μου γειτονιά.
Αυτό όμως που μου λείπει και δεν νομίζω να ξεπεράσω όσο ζω εδώ είναι τα πρωινά στο Cihangir. Συγκεκριμένα στο Kahve6 που όπως έχω πει πολλές φορές είναι το καλύτερο με διαφορά. Το τουρκικό πρωινό τα σπάει έτσι και αλλιώς. Το να βρεις όμως το πρωινό των ονείρων σου είναι μεγάλη υπόθεση. Άλλος θέλει pancakes, άλλος θέλει παραπάνω μαρμελάδα, άλλος μόνο αλμυρές γεύσεις.... Εγώ θέλω το simit tabağı (ή can simidi) του Kahve6 και τίποτα παραπάνω! Δείτε με τα μάτια σας για να μη με λέτε υπερβολική!
Έτσι λοιπόν την περασμένη Κυριακή αποφάσισα ότι ήταν καιρός να αφήσω το "κάτι νέο κάθε Κυριακή" . Αντί για κάτι νέο, πήγα στην παλιά μου γειτονιά, άραξα στην αυλή του Kahve6 και έφαγα τόσο που μετά ήθελα να ακυρώσω τη βόλτα στην παραλία! Ευτυχώς αποφάσισα ότι η πρώτη ηλιόλουστη Κυριακή δεν πρέπει να πάει χαμένη γιατί η συνέχεια με δικαίωσε. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα και η τεμπελιά μου δεν επιτρέπει να το πιάσω σήμερα. Coming up next: το πάρκο του Ulus!
No comments:
Post a Comment