Η Αμάσεια είναι χτισμένη σε μια κοιλάδα στα βουνά της Μαύρης Θάλασσας, την οποία διασχίζει ο ποταμός Yeşilırmak ("πράσινο ποτάμι", Ίρις στα ελληνικά). Τριγυρισμένη από απότομα βράχια και ψηλά βουνά, η Αμάσεια είναι από τους λιγότερο γνωστούς τουριστικούς προορισμούς της Τουρκίας (βρήκα παρόλα αυτά σχόλια Ελλήνων στο βιβλίο επισκεπτών του αρχαιολογικού μουσείου) . Για να το θέσω καλύτερα: Δεν είναι το πρώτο μέρος που θα σου έρθει στο μυαλό αν πεις να κάνεις ένα ταξίδι στην Τουρκία. Απόδειξη το γεγονός ότι εμένα ήταν το τελευταίο μου ταξίδι στην Τουρκία για φέτος (θα επανέλθω σε αυτό σε άλλη ανάρτηση) .
Φτάνουμε με τραίνο από τη Σαμψούντα (για την οποία δεν σκέφτομαι να γράψω κάτι, μια ανάρτηση θα έπιανε 5 σειρές μαζί με τη φωτογραφία!). Ο σταθμός βρίσκεται στο σχετικά μοντέρνο κομμάτι της πόλης, με το που αποβιβαζόμαστε παίρνουμε μια μικρή δόση απογοήτευσης γιατί βλέπουμε μισογκρεμισμένα οθωμανικά αρχοντικά και δίπλα τους μεγάλες (και άσχημες ως είθισται) πολυκατοικίες: "Τι στο καλό; Αυτά είναι τα οθωμανικά σπίτια για τα οποία καμαρώνουν; Αυτά καταρρέουν" Δεν πτοούμαστε όμως, σακίδια στην πλάτη και ξεκινάμε να βρούμε την πανσιόν μας.
Οι οδηγίες είναι ξεκάθαρες: "Ακολουθήστε το ποτάμι" . Το ακολουθούμε λοιπόν!
Βρίσκουμε την πανσιόν, αφήνουμε τα πράγματά μας και ξεκινάμε να ανακαλύψουμε την πόλη. Πρώτη στάση : το εστιατόριο Αμάσεια (νηστικό αρκούδι δε χορεύει) . Καλό φαγητό, σχεδόν κανονικές τιμές, και τρώμε καθισμένοι σε ένα μπαλκόνι πάνω από το ποτάμι. Συνεχίζουμε με το κύριο αξιοθέατο: Τους τάφους των βασιλιάδων του Πόντου, οι οποίοι βρίσκονται στα βράχια, στον ίδιο λόφο με το κάστρο.
Ανεβαίνουμε (με δυσκολία, πρέπει να σκαρφαλώσεις σε αρκετά σημεία και δεν έχουμε προετοιμαστεί ενδυματολογικά) αλλά εις μάτην: Οι είσοδοι των τάφων είναι κλεισμένες με κάγκελα, τα ευρήματα έχουν μεταφερθεί στο μουσείο και δεν έχεις τίποτα απολύτως να δεις. Από μέτρα ασφαλείας δε μιλάμε για μια καταστροφή εν αναμονή: Τα βράχια είναι λεία (άρα γλιστράνε), κάγκελα κατά μήκος του γκρεμού, προειδοποιητικές πινακίδες ούτε για αστείο, αλλά κατά την είσοδο υπάρχει ταμπέλα που διευκρινίζει πως όλοι οι επισκέπτες πρέπει να φοράνε προστατευτικό κράνος (σαν αυτά στις οικοδομές) . Εννοείται πως δεν δίνονται κράνη. Πολύ κακό για το τίποτα τέλος πάντων. Φεύγουμε και αρχίζουμε την βόλτα στην πόλη.
Η Αμάσεια είναι γεμάτη με μεντρεσέδες και τζαμιά ιστορικής αξίας. Έχει επίσης ένα πολύ καλό αρχαιολογικό μουσείο, το νοσοκομείο-μουσείο (Darüşşifa) από την οθωμανική περίοδο στο οποίο μεγαλούργησε ο Şerafeddin Sabuncuoğlu καθώς και ένα λαογραφικό μουσείο (σε μεγάλο βαθμό σαν όλα τα άλλα) . Είναι η γενέτειρα του Στράβωνα (του οποίου επίχρυσο άγαλμα έχει στηθεί στην όχθη του ποταμού) καθώς και του έρωτα μεταξύ του Φερχάτ και της Σιριν (στα τουρκικά αρχικά γνωστό ως Hüsrev ü Şirin, με το Hüsrev αργότερα να γίνεται Ferhad): Βαρετή ιστορία αγάπης που περνάει στην οθωμανική λογοτεχνία από τους Πέρσες γείτονες. Κάτι σαν τη Λαϊλά και το Ματζνουν (αν έχετε ακουστά, εγώ είχα την ατυχία να πέσω πάνω τους στο πανεπιστήμιο)
Επισκεπτόμαστε τα πάντα, με μοναδική εξαίρεση το κάστρο. Η ζέστη είναι πολλή, η ανάβαση διαρκεί περισσότερο από μία ώρα και τα ταξί θέλουν να βγάλουν το μισθό ενός μήνα από εμάς. Δεν πειράζει όμως, από ότι μας λένε οι ντόπιοι δεν πρόκειται και για υπερθέαμα.
Στο μουσείο βλέπουμε πολλά άξια αναφοράς, θα σταθώ όμως στην πτέρυγα με τις μούμιες. Δεν είναι πολλές (και δεν ξέρω αν υπάρχουν και άλλες οι οποίες όμως δεν εκτίθενται), είναι όμως οι πρώτες που βλέπω και μου φαίνονται μια χαρά. Δείτε και μόνοι σας:
Σε γενικές γραμμές περνάμε καλά: Κάνουμε τη βραδινή μας βόλτα στο Δρόμο των Πριγκήπων, τρώμε καλό και στις περισσότερες περιπτώσεις φτηνό φαγητό, πίνουμε μπύρες και χαλαρώνουμε στην αυλή της πανσιόν. Στα αρνητικά μια γενικότερη αίσθηση ότι οι ντόπιοι μας βλέπουν σαν πορτοφόλια με πόδια. Όπως σε πολλά μέρη (όχι μόνο της Τουρκίας) με ξαφνική τουριστική ανάπτυξη, ο επισκέπτης είναι εύκολο χρήμα (το ίδιο μου είπαν πολλοί φίλοι για το Şirince και τη Safranbolu : προσωπικά δεν κατάλαβα κάτι τέοιο δεν θα μου φαινόταν όμως παράξενο) .
Φεύγουμε με μια καλή συνολική εντύπωση. Η Αμάσεια είναι μια όμορφη πόλη με πολλά που μπορεί να δει κανείς (και υπέροχα μήλα, δεν είναι μύθος τελικά) και μικροπροβλήματα με τη συμπεριφορά των ντόπιων δεν μπορούν να μας χαλάσουν το ταξίδι (εφόσον παραμένουν μικρά) .
No comments:
Post a Comment