Η φίλη μου η Deniz που λατρεύει ότι έχει να κάνει με την Τραπεζούντα, τόσο ελληνικό όσο και τουρκικό, με ενημέρωσε πως επρόκειτο να τραγουδήσει ένα σχήμα από την Ελλάδα σε ένα κέντρο στην Κωνσταντινούπολη. Ακυρώσαμε λοιπόν ότι άλλα σχέδια είχαμε και ετοιμαστήκαμε για το μεγάλο γεγονός. Φτάσαμε στο μαγαζί με λίγα λεπτά καθυστέρηση για να το βρούμε σχεδόν άδειο και με τους μουσικούς απόντες (εκεί βεβαιώθηκα πως πρόκειται για Έλληνες). Ο πρώτος ήχος λύρας έφτασε με καθυστέρηση σχεδόν 1,5 ώρας αλλά από εκείνη τη στιγμή μέχρι και την αποχώρησή μας ο κόσμος δεν σταμάτησε να τραγουδά και να χορεύει.
Στα μείον της βραδιάς ο σχετικά λίγος κόσμος και -φυσικά- η ασυνέπεια του συγκροτήματος.
Στα συν οι Έλληνες και μη με καταγωγή από τον Πόντο, που δεν σταμάτησαν να χορεύουν όση ώρα ήμασταν εκεί.
Μορφή της δικής μου βραδιάς όμως ήταν ο πορτιέρης που σταμάτησε τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και τον ρώτησε αν έχει εισητήριο :s
Από το μαγαζί φύγαμε μόλις μία ώρα μετά το πρώτο τραγούδι, αλλά η κούραση της ημέρας και η καθυστέρηση δεν άφησαν περιθώρια για ξενύχτι. Παρόλα αυτά φύγαμε με καλή διάθεση και συζητώντας το γεγονός πως πριν μερικά χρόνια κάτι τέτοιο στη μέση της İstiklal θα ισοδυναμούσε στην καλύτερη περίπτωση με φυλακή.
Και αυτή τελικά είναι η διαφορά μας με την Τουρκία. Η δημοκρατική και υπέρ των δικαιωμάτων του καθενός Ελλάδα δεν έχει καταφέρει να χτίσει ένα τζαμί στην Αθήνα, ενώ η Τουρκία κάνει άλματα προόδου στα αντίστοιχα θέματα.
No comments:
Post a Comment