Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Τα ταξί πολλοί αγάπησαν, τους ταξιτζήδες ουδείς. Όταν στο τέλος μιας μεγάλης και κουραστικής μέρας θέλεις απλά να φτάσεις σπίτι σου χωρίς να υποστείς το μαρτύριο των μέσων μεταφοράς, η λύση είναι μία: ταξί. Σήμερα λοιπόν ήταν μία από εκείνες τις μέρες: Μετά τη δουλειά, συνάντησα μια φίλη και πήγαμε για ένα ποτό. Στη συνέχεια συνάντησα ένα φίλο-φιλοξενούμενο με τον οποίο θα επιστρέφαμε μαζί σπίτι. Τόσο από ευγένεια προς τον μουσαφίρι, όσο και από τεμπελιά, την ώρα που περιμέναμε το λεωφορείο πρότεινα να πάρουμε ταξί για να μην περιμένουμε. Και εκεί άρχισαν τα μοιραία λάθη: Η αλήθεια είναι οτι μετά από ένα διάστημα εδώ δεν το πολυσκέφτεσαι με τα ταξί. "Το 'χω" και καλά. Μετά ο οδηγός συμπαθέστατος, του λες απο ποιο δρόμο θέλεις να πας και σου λέει "Κατάλαβα, μην ανησυχείς τον ξέρω το δρόμο" (τους δρόμους της γειτονιάς μου δεν τους ξέρω ούτε εγώ, με εντυπωσίασε). Και μετά από 5 λεπτά συνειδητοποιείς οτι έχεις καταλήξει κάπου άσχετα. Η διαφορά στα λεφτά είναι γύρω στις 3 λίρες οπότε λες "¨΄Ελα μωρέ, το ίδιο είναι". Και όταν φτάνεις στην πόρτα σου ακούς το εξωφρενικό "28 λίρες" και μένεις να τον κοιτάς. Μα που με έφερε? Στην Προύσα? Στη Νικομήδεια? Όχι, στη γειτονιά μου είμαι! Τον ρωτάς αν είναι σίγουρος και σου λέει "Μα σε έφερα από το γρήγορο δρόμο"."Μα δεν σου ζήτησα να με φέρεις από εκεί". "Και τι, να μέναμε μέσα στην κίνηση στην παραλία?Ούτε αύριο δεν θα φτάναμε". Προσπερνάς το θράσος του και λες δεν θα μαλώσω. Έλα όμως που ο τύπος έχει το έξτρα θράσος να πάρει τις 30 λίρες, να σου δώσει 25 λεπτά και να σου πει οτι δεν έχει άλλα ψιλά. Ε, με δουλεύεις!
Τις κατάρες και τις βίαιες σκέψεις που δεν θα με αφήσουν ήσυχη όλη νύχτα προτιμώ να μην τις μοιραστώ μαζί σας. Μέρες που είναι το βρίσκω ανούσιο. Από τον Αι-Βασίλη θα ζητήσω μόνο ο επόμενος πελάτης του κυρίου να είναι ψυχοπαθής δραπέτης φυλακών ασφαλείας με τρομερή έλλειψη γυναικείας παρουσίας την τελευταία δεκαετία.
Καληνύχτα και καλές γιορτές :)
No comments:
Post a Comment