Misery

Η έκθεση φωτογραφίας του Γιώργου Βασιλειάδη Βασιλειάδη, με τίτλο Misery  ξεκινάει αύριο και θα συνεχιστεί μέχρι τις 9 Μαϊου, στη γκαλερί Pinelo, στην Κωνσταντινούπολη. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες, μπορείτε να τις δείτε στην αφίσα (↑) αλλά και στο τέλος της ανάρτησης.

Εγώ δυστυχώς θα τη χάσω, ωστόσο δεν παραπονιέμαι γιατί απόλαυσα τις καταπληκτικές φωτογραφίες του Γιώργου σε μια διηπειρωτική ιδιωτική προβολή την προηγούμενη εβδομάδα. Όσοι έχετε το χρόνο και βρίσκεστε στην Πόλη, μην χάσετε την ευκαιρία να περάσετε είτε τη μέρα των εγκαινίων εγκαίνια, είτε τις επόμενες μέρες.

Θα μου πείτε "Και ποιος είναι ο Γιώργος Βασιλειάδης;" . Ο Γιώργος είναι από εκείνους τους homo universalis τύπους που σε κάνουν να απορείς τι πήγε στραβά με την πάρτη σου. Μαθηματικός, φωτογράφος, καθηγητής, με ιστορίες τέχνης, σχέδια, ζωγραφικές και  βραβεία που αν πει να τα κορνιζάρει θα καλύψει τον τοίχο του Βερολίνου. Ωραίος τύπος και δεν λέει ποτέ όχι σε πρόσκληση για τσάι/καφέ/ούζο/rakı/κτλ.

Όσον αφορά τις φωτογραφίες, λέω να σας αφήσω σε ανθρώπους  πολύ πιο κατάλληλους να σχολιάσουν: την ιστορικό τέχνης-μουσειολόγο Κική Χριστοδούλου, η οποία έχει αναλάβει την επιμέλεια της έκθεσης  (απόσπασπα από τις σκέψεις της για την έκθεση μπορείτε να διαβάσετε εδώ)  και τον κριτικό λογοτεχνίας Ιορδάνη Κουμασίδη, κείμενα του οποίου θα συνοδεύουν τις φωτογραφίες. 

Όλοι στη γκαλερί Pinelo λοιπόν, από σήμερα στις 19:00 και ως τις 9 Μαΐου.

Η διεύθυνση είναι: Pinelo Gallery, Turnacıbaşı Sk. No:33/2 Korur Apt., Beyoğlu,İstanbul

Mπορείτε να επικοινωνήσετε  tηλεφωνικά: (+90) 212 249 78 71, 

και μέσω email: info@pinelogallery.com 

στα ελληνικά, τουρκικά και αγγλικά.

Είσοδος ελεύθερη.

ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΟ ΒΟΣΠΟΡΟ: 5 ΛΟΓΟΙ ΟΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΑΙ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ + 5 ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΥΜΕ.

Ακολουθεί άλλο ένα υπέροχο κείμενο του Χάρη. Αφήστε τα σχόλιά σας παρακάτω!
Να πω εδώ πως αν κάποιος από εσάς ενδιαφέρεται να δημοσιεύσει κάποιο κείμενο ή  φωτογραφίες του σε σχέση με τη ζωή, τον τουρισμό, το φαγητό, τη διασκέδαση ή ό,τι τελοσπάντων τον ενθουσιάζει στην Τουρκία, παρακαλείται να επικοινωνήσει με mail για τις λεπτομέρειες.
Κείμενα πολιτικά (οποιουδήποτε προσανατολισμού) καθώς και με προσβλητικά σχόλια εννοείται πως δεν χρειάζεται να μπείτε στον κόπο να μου τα στείλετε. 

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΩ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΗΣ ΛΟΓΟΥΣ:

1. Μου το έχουν συστήσει. 

Τόσος κόσμος έχει πάει για πρωινό στο Βόσπορο, αρκετοί έμειναν ευχαριστημένοι, κάποιοι όχι. Όπως και να 'χει αξίζει έστω και μία φορά να ακούσεις κάποιον που στο συστήνει.

2. Το μαγαζί!

Στις περισσότερες περιπώσεις τα καφέ που βρίσκονται στο Βόσπορο είναι καθαρά, όμορφα, σχετικώς ντιζαϊνάτα, ορισμένα θα έλεγα και παραμυθένια!

3. Το φαγητό!

Η ποικιλία είναι αρκετά μεγάλη, από παραδοσιακό ανατολίτικο-τούρκικο πρωινό, έως ευρωπαϊκό-αμερικάνικο μέχρι και πιο εξωτικές γεύσεις για όποιον θέλει να μετατρέψει το πρωινό σε τουλάχιστον μεσημεριανό αν όχι βραδινό. Παρούσα λοιπόν η ιταλική, γαλλική, ιαπωνική, κινέζικη μέχρι και η μεξικάνικη (!) κουζίνα. Δε θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν και τα πάσης φυσεως φαστφούνταδικα αν και δεν προτείνονται. Εξαίρεση μόνο για το μπαλίκ εκμέκ (σάντουιτς με φιλέτο ψαριού).  

4. Η (χωνευτική) βόλτα μετά το φαγητό!

Από το Ορτάκιοϊ (Μεσοχώρι) ως το Γενίκιοϊ (Νεοχώρι), μία αλυσίδα παραλιακών προαστίων όπου μπορείς να κάνεις άνετα τη βόλτα σου τόσο στα πάρκα όσο και στη παραλιακή. Προσοχή μόνο στους ψαράδες (-αργόσχολους με καλάμια ψαρέματος) που δεν το ΄χουν σε τίποτα να σου βγάλουν το μάτι αν δεν προσέξεις.

5. Μα φυσικά η θέα! 

Δεν υπάρχει άλλο μερος στη Κωνσταντινούπολη που να προσφέρει τέτοια θέα τόσο απλόχερα όσο τα παράλια του Βοσπόρου. Είτε την ημέρα είτε τη νύκτα είναι απλά καταπληκτική.

ΛΕΩ ΝΑ ΑΝΟΙΞΩ ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΤΡΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΤΥΧΕΙΣ 'Η ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ ΛΟΓΟΙ:

1. Μ.Μ.Μ.

Εξηγούμαι: Υπάρχουν πολλοί από εμάς τους (σχετικά) νέους, Νεοέλληνες (και νεόπτωχους!) που   χρησιμοποιούν αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις του στο εξωτερικό; Οπότε η μόνη "λύση" είναι τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Εάν δε το λωφορείο είναι το μόνο μέσο που πηγαίνει στην προεπιλεχθείσα μας περιοχή, τότε η όποια χαρά και προσμονή για το θρυλικο πρωινό στο Βόσπορο δύναται να μετατραπεί τάχιστα σε "Κούρσα Θάνατου" ή ακόμη και σε "Βλέπω το Θάνατο Σου"…

2. Η κυκλοφοριακή κίνηση.

Ανεξαρτήτως μέσου που θα επιλέξει ο καθένας, η παραλιακή λεωφόρος της ευρωπαϊκής πλευράς από το Μπεσίκτας μέχρι και το Ιστίνιε μποτιλιαρίζεται αρκετά εύκολα ειδικά στο ύψος του Ορτάκιοϊ και του Μπέμπεκ. Στην ασιατική πλευρά από το Καντίκιοϊ (Χαλκηδόνα) ως το Μπόσταντζι και το Καρτάλ είναι οι περιοχές με την συχνότερη κυκλοφοριακή συμφόρηση. 

3. Το οικονομικό ζήτημα.

Όσο υπέροχα φτιαγμένα είναι τα καφέ και όσο εκλεπτυσμένες είναι οι γεύσεις που σου προσφέρονται, αντιστρόφως ανάλογο είναι το αντίτιμο που καλείσαι να πληρώσεις περνώντας από το ταμείο! Ειδικά αυτή την εποχή που το ταμείον είναι μείον…το να χαραμίσεις 30 με 50 πολύτιμες τουρκικές λιρίτσες δεν φαντάζει σοφή επιλογή.

4. Οι νεόπλουτοι.

Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με όσους έχουν χρήματα αρκετά πάνω από το μέσο όρο αλλά με αυτούς που δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτό τους το πλεονέκτημα. Σε απλά ελληνικά, ολίγος σεβασμός στο υπαλληλικό προσωπικό (που εντωμεταξύ ευθύνεται για τη ποιότητα των παραγγελθέντων εδεσμάτων) και γενικότερα στη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ δίνει σαφώς περισσότερο κύρος από μία Mercedes ή και ένα rolex. Αυτή η (υπο)-κατηγορία ανθρώπων βαίνει ιδιαίτερα αυξανόμενη στη ταχέως οικονομικά αναπτυσσόμενη Τουρκία με εμφανέστατη τη παρουσία τους (και) στη περιοχή του Βοσπόρου.

5. Μα φυσικά ο καιρός.

Αν έχει καλό καιρό τότε είναι αναμφίβολα ένα plus. Δε μας κάνει όμως πάντα ο καιρός το χατίρι. Παρότι μπορεί να αμφισβητηθεί θεωρώ πως το πρωινό στο Βόσπορο αξίζει όταν μπορείς να το απολαύσεις σε υπαίθριο χώρο. Στη Κωνσταντινούπολη ωστόσο, οι έγκυρες και έγκαιρες μετεωρολογικές προβλέψεις δεν κατέχουν το ίδιο ποσοστό επιτυχίας με αυτό των λοιπών περιοχών της Τουρκίας. Δηλαδή αν γνωρίζουμε/πιστεύουμε/ψυχανεμιζόμαστε ότι θα έχει κακοκαιρία δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος να περνάμε αυτή την ταλαιπωρία.

Ευγενής διευκρίνιση: αν κάποιος/α ψάχνει για γαμπρό ή νύφη με μοναδικό ή κυριότερο κριτήριο την περιουσιακή του/της κατάσταση τότε η σχετική με τους νεόπλουτους παράγραφος δεν ισχύει για εσάς. Τουναντίον εσείς παρακαλείστε να προσέλθέτε στα αριστοκρατικά παράλια προάστια του Βοσπόρου προς αναζήτηση κατάλληλου θύμ… δηλαδή συζύγου.

Συστάσεις με το Χάρη και το Erzurum!

 τοΌπως σας είπα στην προτελευταία ανάρτηση, σταμάτησα να ενημερώνω το blog τη μέρα που έφυγα από την Πόλη. Σας είχα πει επίσης πως κατά καιρούς θα σας γράφει ο Χάρης. Ήρθε λοιπόν η ώρα να γνωριστείτε! Με το Χάρη διαφωνούμε σχεδόν στα πάντα, για αυτό είμαστε τόσο καλοί φίλοι: υπάρχει αλατοπίπερο στη σχέση μας! Αυτό μπορείτε (για την ακρίβεια ενθαρρύνω) να το εκλάβετε και ως αποποίηση ευθύνης για όσα γράφει ο Χαρούλης .

Ακολουθεί η πρώτη του ανάρτηση για το Ερζουρούμ.  

Έχω προχωρήσει σε πολύ μικρές διορθώσεις, 

πρακτική την οποία θα προσπαθήσω να κρατήσω σε ένα μίνιμουμ.

Όπως πολύ καλά γνωρίζετε η γράφουσα αυτόν τον ιστότοπο  βρέθηκε σε άλλη πόλη, χώρα και ήπειρο (γιατί έμενε στην Έυρωπαϊκή πλευρά της Πόλης) για διάφορους λόγους  και ως συνέπεια πλέον την ενημέρωση αυτού θα αναλάβει  κάποιος σχετικά άγνωστος και τελείως αδαής με την τεχνολογία με το όνομα Χάρης. Τέλος πάντων, στο προκείμενο.

Τις προάλλες πήρα το αεροπλάνο και πήγα σε φίλους στο Έρζερουμ (Erzerum), ελληνιστί  Θεοδοσιούπολη. Η πόλη είναι  γενικά συμπαθέστατη αν και παγωμένη, διαθέτει εξαιρετικές εγκατάσεις χειμερινού τουρισμού έχοντας φιλοξενήσει άλλωστε τους  Χειμερινούς Φοιτητικούς Ολυμπιακούς Αγώνες  2011 ενώ δεν λείπουν και τα ιστορικά πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία από την εποχή τόσο της Οθωμανικής όσο και της Ρωμαϊκής περιόδου. 

Δε λέω καλό το κλίμα στο Έρζερουμ, ξηρό, αλλά  πολύ κρύο και πολύ χιόνι! Νοέμβρη μήνα και το βράδυ δεν μπορούσες να κάνεις μια βόλτα με την ηρεμία σου! Η θερμοκρασία έφτανε μέχρι και -20 (!). Η καλύτερη απόδραση από μία τέτοια κατάσταση Σιβήριας είναι να μπείτε σε κάποιο από τα πολλά και ιστορικά χαμάμ, αρκεί να θυμάστε ότι μετά θα πρέπει οπωσδήποτε να πάρετε ταξί γιατί φρεσκολουσμένος δε λέει να βγεις στο -20...

Το ωραιότερο τζαμί είναι σίγουρα το Ulucami (Ουλού Τζαμί,) που σημαίνει Μεγάλο Τζαμί, χτισμένο τον 12^ο αιώνα από τους Σελτζούκους Τούρκους και βρίσκεται σε  ένα συνολικότερο ιστορικό σύμπλεγμα στο κέντρο της πόλης μαζί με το Μεντρεσέ (Ιεροσπουδαστήριο) Γιακούτιε, το κάστρο του Θεοδοσίου και το άγαλμα της Νενέ Χατούν. Αυτό που λείπει παντελώς είναι οτιδήποτε που να υποδηλώνει αρμενική ταυτότητα, προφανώς εξαιτίας της εκτεταμένης εξολόθρευσης που υπέστη  η αρμενική κοινότητα στα γνωστά γεγονότα του 1915.

Αντί λαογραφικού μουσείου υπάρχει η παραδοσιακή ανατολίτικη ταβέρνα  Έρζερουμ Εβλερί (Erzurum evleri). Για περισσότερες λεπτόμερειες εδώ:

http://www.hurriyetdailynews.com/historical-houses-serve-as-restaurant-museum-.aspx?pageID=238&nID=8815&NewsCatID=379

Από και προς το αεροδρόμιο έχει αστικό (της κακιάς συμφοράς βέβαια αλλά για τις 3 λίρες που δίνεις είναι υπεραρκετό.)  

Άχρηστη πληροφορία: η Νενέ Χατούν είναι η «Μπουμπουλίνα» του Έρζερουμ.

Νέα πόλη, νέο Blog!

Από εδώ και στο εξής θα με βρίσκετε στο http://electrajp.blogspot.com . Το παρόν ιστολόγιο θα το κρατήσω με την ελπίδα να κρατήσει ο Χάρης το λόγο του και να αναλάβει αυτός να σας ενημερώνει για τα της Πόλης. Ως την επάνοδό μου αυτό ;) Μέχρι τότε καλά να περνάτε και να περνάτε και από την καινούργια διεύθυνση να ρίχνετε καμιά ματιά! Σνιφ, συγκινήθηκα! 

Αντίο Ιστανμπούλ...

Η ανάρτηση που ακολουθεί είναι η τελευταία σε σχέση με την Τουρκία, για αρκετό καιρό.

Μετά από 2 υπέροχα χρόνια στην Πόλη και σχεδόν ένα χρόνο αναρτήσεων ήρθε η ώρα για νέες περιπέτειες, απεγνωσμένες προσπάθειες προσανατολισμού, αναζητήσεις σε άγνωστους δρόμους. Πάμε Τόκιο λοιπόν!

Το Ταξιδεύοντας στην Τουρκία ίσως το αναλάβει ο Χάρης, ο οποίος όμως είναι λίγο τεμπελάκος, λίγο άνθρωπος των σπηλαίων σε σχέση με το Διαδίκτυο, οπότε δεν σας υπόσχομαι κάτι.

Εγώ θα στήσω το παράρτημα Τόκιο μόλις πάω, γιατί για την ώρα τρέχω και δεν φτάνω με τις δουλειές. Θα σας ενημερώσω για τη νέα μου διεύθυνση από εδώ... Μέχρι τότε σας εύχομαι να περνάτε υπέροχα και να μου προσέχετε την Ιστανμπούλ...