Η πόλη Konya (Ικόνιο) βρίσκεται στην κεντρική Τουρκία, μεταξύ Καππαδοκίας, Άγκυρας και Αττάλειας (Antalya). Θεωρείται από τις πλέον συντηρητικές περιοχές της χώρας θρησκευτικά. Την έχουν αποκαλέσει φρούριο και ακρόπολη του Ισλάμ. Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι άνθρωποι είναι θρησκευόμενοι μεν αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το χάλι του Erzurum.
Φτάνουμε νωρίς το πρωί, το αεροδρόμιο είναι τόσο μικρό που περπατάς από το αεροπλάνο μέχρι την έξοδο. Στο ξενοδοχείο δεν θα πάμε μέχρι τις 12, οπότε αρχίζουμε να τριγυρνάμε. Οι φτωχογειτονιές (που καμία σχέση δεν έχουν με αυτές της Πόλης) έχουν έναν αέρα από το παρελθόν, η παρακμή τους είναι αναπάντεχα όμορφη.
Ένα μουσείο που βρίσκουμε στο δρόμο μας είναι κλειστό, το ίδιο και η καθολική εκκλησία που είναι ανοιχτή στο κοινό 2 μέρες την εβδομάδα.
Στη διαδρομή συναντάμε διάφορα παιδάκια που μας ζητάνε να τα φωτογραφίσουμε ή απλά εισβάλουν στο πλάνο πριν το καταλάβουμε. Πάρτε για παράδειγμα το κοριτσάκι της φωτογραφίας κάτω. Περίμενα να περάσει για να φωτογραφίσω το κτίριο μέχρι που συνειδητοποίησα ότι μου ποζάρει!
Μετά από μια μεγάλη βόλτα στις γειτονιές και ένα υπέροχο πρωινό, έρχεται η ώρα να αφήσουμε τα πράγματ στο ξενοδοχείο. Η τιμή του με έχει προϊδεάσει αρκετά αρνητικά αλλά είναι πεντακάθαρο και καλαίσθητο. Το κοινό μπάνιο είναι μεν πρόβλημα αλλά είμαστε οι μοναδικοί ένοικοι του ορόφου.
Αφήνουμε τα πράγματά μας και ξεκινάμε για το βασικό προορισμό, το λόγο για τον οποίο έρχονται οι χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο: Το μουσείο - μαυσωλείο αφιερωμένο του Jalāl ad-Dīn Muḥammad Rūmī, ο οποίος είναι γνωστός και ως Mevlānā.
Ο κόσμος είναι πολύς. Άλλοι προσεύχονται, άλλοι ποζάρουν στην είσοδο, άλλοι βγάζουν φωτογραφίες όπου η κορυφή του μιναρέ μοιάζει με καπέλο (εμείς ήμασταν αυτοί). Μαθαίνουμε ότι το βράδυ (και κάθε Σάββατο βράδυ) πραγματοποιείται τελετή σεμά (περιστρεφόμενων δερβίσηδων) στο πολιτιστικό κέντρο και η είσοδος είναι δωρεάν. Δεν πρόκειται να το χάσουμε.
Μέχρι τότε όμως λέμε να συνεχίσουμε τη βόλτα. Τα αξιοθέατα πολλά και σημαντικά, ο χρόνος λίγος.
Περνάμε από διάφορα μουσεία και τζαμιά,η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει κουνηθεί ρούπι από την εποχή των Σελτζούκων. Θλιβερή εξαίρεση ο μιναρές στο μουσείο İnce Minare, ο οποίος καταστράφηκε από κεραυνό.
Όπως σουλατσάρουμε στην πόλη συνειδητοποιούμε ότι έχουμε δει ελάχιστα αυτοκίνητα. Αυτό οφείλεται τόσο στην οικονομική κατάσταση των ντόπιων, όσο και στο γεγονός πως η πόλη δεν έχει ανηφόρες - κατηφόρε. Αντι αυτοκινήτων συναντά κανείς εκατοντάδες ποδήλατα, μερικά γαϊδουράκια στις πιο φτωχές γειτονιές και δεκάδες τρίκυκλα των οποίων η εμφάνιση φέρνει σε home made ή σε (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένο) project πρωτοετών πολυτεχνείου.
Αυτά για την ώρα. Η επόμενη ανάρτηση θα έχει να κάνει αποκλειστικά με το τάγμα των δερβίσηδων και την τελετή sem'a. Μέχρι τότε υπομονή, έχουμε και δουλειές!
No comments:
Post a Comment