Πως τα καταφέρνουμε και καταλήγουμε κάθε χρόνο στο τέλος της νηστείας κάπου στη Μ. Θάλασσα, είναι πράγματι μυστήριο... Πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες ήμασταν κάπου μεταξύ Τραπεζούντας , Rize και Ayder . Φέτος πάμε Samsun-Ordu-Amasya (χωρίς φοβερές προσδοκίες) . Θα δούμε μουσεία, θα φάμε hamsi (χαμσία τα λέμε εμείς) και θα επισκεφτούμε το ακρωτήρι στο οποίο ξέμειναν οι Αργοναύτες. Έχουμε δηλαδή βόλτες, φαγητό, μυθολογία. Τι καλύτερο;
Επίσης πάμε (επιτέλους) στο Polonezköy που είναι στη λίστα μου εδώ και 2 χρόνια. Θα σας πω περισσότερα μετά τις γιορτές.
Για όσους είναι ή θα είναι στην Πόλη κατά την περίοδο του Şeker bayramı το μόνο που έχω να πω είναι: ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ! Δεν υπάρχει χειρότερο μέρος σε όλη τη χώρα αυτή την περίοδο. Από την αρχή της İstiklal μέχρι το Şişhane ο κόσμος είναι μια ατελείωτη παρέλαση ανθρώπων που θα ευχόσουν να μην είχες συναντήσει ποτέ. Όχι απαραίτητα κλέφτες ή ανώμαλοι. Αλλά η λογική της μάζας και η βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να τους ξαναδείς μετατρέπουν τους ανθρώπους σε κινούμενα προβλήματα.
Επίσης το τέλος της νηστείας κατά ένα τρόπο σημαίνει και την πτώση κάθε ηθικού φραγμού για πολλούς. Οπότε καθίστε σπίτια σας, επισκεφτείτε κανένα πάρκο (τόσα υπάρχουν!) και ευχηθείτε να αποχωρήσουν σύντομα οι βάρβαροι.
No comments:
Post a Comment