Ξέρω ότι είχα υποσχεθεί να πάρω τα πράγματα με τη σειρά και να γράψω για τις διακοπές μου. Έχω αμελήσει τις αναρτήσεις για Έφεσο και Çeşme αλλά μη νομίζετε ότι τις ξέχασα. Θα επανέλθω. Σήμερα όμως θα γράψω για τη φυλακή της Σινώπης, την οποία επισκέφτηκα στις διακοπές του Şeker Bayramı (μαζί με τη Σαμψούντα και την Αμάσεια, θα τα πούμε και αυτά) .
Η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάζομαι εύκολα. Εκκλησίες, αρχαία αγάλματα, μαυσωλεία, πόλεις του 11ου αιώνα, μουσεία, όλα μου αρέσουν. Βάλε με σε τουριστικό χώρο και θα νομίζεις ότι κλείδωσες παιδάκι στο εργοστάσιο σοκολάτας του Τσάρλι. Η φυλακή της Σινώπης όμως ήταν τελείως διαφορετική εμπειρία. Ξέρεις τι θα πει να μπαίνεις στο "Κλουβί" που ήταν κάτι μεταξύ απομόνωσης και του κτηρίου της οδού Μπουμπουλίνας, όπου κανονικά πρέπει να καταπιείς τη γλώσσα σου από τη μυρωδιά του τρόμου, και να αρχίζεις τα "ααα, τσοκ γκιουζέλ, ΓΚΕΡΤΣΕΚΤΕΝ ΤΣΟΚ ΓΚΙΟΥΖΕΛ!!!!" ; Ειδικά όταν στο χώρο βρίσκονται και άλλοι, λιγότερο αναίσθητοι επισκέπτες.
Να εξηγούμαι: Δεν θεωρώ τις φυλακές μέρη για πικ-νικ. Συνήθως είναι άσχημα, μουντά κτίρια.Αν μάλιστα έχουν και μια ιστορία που ξεπερνάει τα 40-50 χρόνια μιλάμε για όρθιες αποδείξεις εγκλημάτων. Γιατί οι φυλακές είναι και τώρα μέρη στα οποία δεν θέλεις να καταλήξεις, ρώτα όμως το Χικμέτ τι πέρασε εκεί γιατί ήταν κομμουνιστής. Μιλάμε για νεκρούς τους οποίους δεν έκλαιγε κανένας (ούτε καν η μάνα τους, αυτή τους έκλαιγε όταν μπαίνανε).
Ίσως λοιπόν το "τσοκ γκιουζέλ" να μην ήταν η ιδανική έκφραση. Το θέμα παραμένει: Η φυλακή της Σινώπης ήταν μια από τις καλύτερες επισκέψεις που έχω κάνει σε ιστορικά μνημέια. Καταρχήν δεν έχω δει ποτέ μοντέρνα φυλακή, πόσο μάλλον μια που είναι μεν ιστορική αλλά δεχόταν κρατουμένους μέχρι το '97 . Απίστευτη εμπειρία.
Το κλουβί, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν απομεινάρι του παρελθόντος αλλά δεν θα απορούσα αν μου έλεγες πως κάποιος από την τελευταία παρτίδα κρατουμένων είχε περάσει μέρες και μήνες εκεί: Στο βάθος μπορείτε να δείτε βαριές, σκουριασμένες αλυσίδες, καρφωμένες στους τοίχους.
Χώρος στη γυναικεία πτέρυγα, όπου οι κρατούμενες έφτιαχναν διάφορα χειροποίητα προϊόντα τα οποία στη συνέχεια η φυλακή πουλούσε (δεν ξέρω αν οι κρατούμενες έπαιρναν κάποιο μέρος του ποσού αλλά αμφιβάλλω)
Η σκάλα που οδηγεί στο χώρο επισκεπτών : μη φανταστείτε τίποτα φοβερό, ένα τμήμα του κτιρίου ήταν χωρισμένο στα 2 με τους κρατουμένους να έχουν πρόσβαση στα δωμάτια από τη μία πλευρά και τους επισκέπτες από την άλλη. Τους χώριζε τοίχος ενώ στο μικρό παραθυράκι επικοινωνίας υπήρχαν κάγκελα. Αν θέλετε τη γνώμη μου καλύτερα από την αμερικανιά με το πλέξι γκλας και το τηλέφωνο.
Τώρα μιλάμε εμείς για υπερπληθυσμό φυλακών; Μετρήστε κρεβάτια, με δεδομένα τα εξής: 1) από το σημείο που έβγαλα τη φωτογραφία είχαστα αριστερά μου άλλη 1 κουκέτα, 2) Τη φωτογραφία την έβγαλα από την είσοδο, το δωμάτιο αποτελείται από το χώρο που βλέπετε συν τα 2 τετραγωνικά της κουκέτας δίπλα στην είσοδο.
Σημείωση: Δεν έχω συμπεριλάβει φωτογραφίες από την παιδική πτέρυγα και το κτίριο της διοίκησης. Θα ανανεώσω την ανάρτηση μέσα στην εβδομάδα.
UPDATE: Σας παραθέτω εδώ τις φωτογραφίες που σας είχα υποσχεθεί.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο χώρος επισκέψεων, στον οποίο αναφέρθηκα παραπάνω. Από αυτή την πλευρά έμπαιναν οι κρατούμενοι. Η άλλη, των συγγενών ήταν σε ελαφρώς καλύτερη κατάσταση.
Όχημα μεταφοράς κρατουμένων. Το χάλι στο οποίο βρισκόταν δεν είναι τόσο ξεκάθαρο στη φωτογραφία, προτίμησα όμως μια όπου να φαίνεται ολόκληρο αυτό το διαμάντι των συγκοινωνιών.
Τέλος, το γραφείο του διευθυντή των φυλακών. Ούτε μικρό, ούτε ανήλιαγο, ούτε βρωμερό. Καμία έκπληξη.
No comments:
Post a Comment